Dat onze kinderen gestimuleerd worden om hun talenten te ontplooien en hun dromen na te jagen: prachtig! Dat de meeste kinderen vandaag de dag enorm gewenst zijn: een zegen is het! Maar het heeft een keerzijde. We verwennen onze kinderen te veel en te lang. Vraag aan ouders van kinderen onder de vijf wat het doel van hun opvoeding is en het gros laat het woord ‘geluk’ vallen. Die ouders vraag ik, nee, sméék ik: laat dat los. Neem het van mij aan en van al die andere ouders die kinderen hebben van rond de twintig. Hoe wij onze kinderen ook opvoeden, je hebt er niet zo heel veel invloed op of je kind later een gelukkig mens wordt.

Je genen

De Amerikaanse geluksprofessor Sonja Lyubomirsky doet al meer dan twintig jaar onderzoek naar geluk. Zij stelt: of je een gelukkig mens bent, wordt voor 50 procent namelijk bepaald door je genen. De leefomstandigheden zoals geld, gezondheid of een relatie hebben, zijn goed voor 10 procent en 40 procent heeft een mens in eigen handen. En daar moet-ie dan zelf ook regelmatig (hard) zijn best voor doen. Dus daar valt niet echt tegen op te voeden. Het doel van de opvoeding zou moeten zijn: zelfredzaamheid. Ervoor zorgen dat die guppies van ons zichzelf later kunnen redden. Dan kunnen ze een aantal omstandigheden naar hun eigen hand zetten en dat vergroot dan wel weer hun kans op geluk. Met maar liefst 50 procent, voor de rekenaars onder u.

Onze schuld 

Zelfredzaamheid, daar kunnen we wel aan bijdragen. En dat is toch een heel klein beetje mis aan het gaan bij die pubers van ons. Onze schuld, als ouders. Absoluut. Dus voor iedereen die nog kinderen gaan krijgen en kinderen hebben onder de puberleeftijd: doe uw voordeel met dit verhaal. Frustreer uw kind af en toe, zeg regelmatig ‘nee’. Laat ze hun eigen problemen oplossen en regel niet alles voor ze. Als u namelijk niet oppast worden het prinsjes en prinsesjes op de erwt. Met een grote bek. Neem mijn vriendin Miranda. Haar prachtige dochter Lisa (18) kwam vorige week thuis van haar stage. “Helemaal overstuur,” vertelde mijn vriendin. “Haar baas had haar een dag geschorst. Daar schrok ik van: wat had ze dan gedáán? ‘Het is oneerlijk! Ik had gewoon gelijk!’ zei Lisa. Haar baas wilde dat ze iets deed, en wel nu. Lisa wilde eerst een ander klusje afmaken. Haar baas sprong op de commandeerstand en dat pikte Lisa niet. Ze ging in discussie, beargumenteerde waarom het toch echt beter was als…” Miranda zucht en kijkt mij aan: “Dat is ze thuis ook gewend. Ze gaat overal over in discussie en heeft dan een behoorlijk grote mond. Tot overmaat van ramp had ze twee dagen later een gesprek met die baas en kreeg ze te horen dat er verbeterpunten waren. Ze kreeg dus kritiek. Lisa was in alle staten! Ze deed haar stinkende best! Ze lag goed bij de collega’s! De meeste klanten vonden haar ‘vet aardig’! Ik zweer je, ze schoot in een halve identiteitscrisis.” Heel herkenbaar!

Vroeger

Zelf komen wij, moeders van pubers van nu, uit een generatie waarin onze ouders over het algemeen echt veel van ons hielden en op gezette tijden aandacht gaven. Maar wij waren onderdeel van een gezin (al dan niet gebroken) en er werd enige mate van aanpassing van ons verwacht. In dat gezin waren we wel ‘jongste bediende’. Misschien dat je geen rode kool van je moeder hoefde te eten, maar voor de rest was het “je hoeft het niet te lusten als je het maar op eet”. Was het vroeger allemaal beter? Nee, natuurlijk niet. Maar doordat wij meer moesten en er minder werd gediscussieerd, waren we op jongere leeftijd al een keer met onze hoofd tegen een muur gelopen. Thuis én op school.

Lees de rest van dit artikel in VROUW magazine week 

Whohoo! You go girl! Wat een heerlijk stukje!