verjaardag en wil niet dat broer komt

Hoe zeg je netjes tegen een familielid waarom hij is niet is uitgenodigd op een verjaardag? 

Broer en ik zijn niet close, is het een en ander voorgevallen, en ik ben ook degene die de afgelopen 3 verjaardagen bij hun heb afgezegd. Eerlijk is eerlijk je zit daar maar en zegt niks tegen elkaar, het is gewoon rechtop zitten en pootjes geven zeg maar. 
We hebben al eens met elkaar gepraat maar we kwamen ook niet verder dan dat we uit elkaar zijn gegroeid. En we wel verder zouden kijken, nou dat is na 2 jr nog steeds zo. 
Schoonzus en ik liggen elkaar niet, ze heeft het een en ander op internet gekwakt over mij en ben daar achter gekomen via via, broer geloofde mij niet. We hadden het zwart op wit staan. 

Maar goed als we elkaar nu zien is het raar....je zegt gewoon gedag maar dat is het. 
Nu is er hier over 3 weken een verjaardag en ik heb gewoon geen zin dat ze ook komen, het geeft bij mij heel veel onrust die zich uit tot duizelig zijn en hoofdpijn. Nu hebben we de uitnodigingen verstuurd, dus niet naar hun en nu natuurlijk mijn ouders over de zeik.
Wil eigenlijk nog wel naar hem ook een mailtje sturen om het uit te leggen.

Zouden jullie dat doen of het gewoon zo laten? Of netjes uitleggen waarom niet...maar ja HOE? 
Ik heb er vannacht gewoon slecht van geslapen zeg...kom er maar niet uit. 

Trouwens andere verjaardagen zeggen ze ook steeds af bij andere familieleden...

Voel me dan nog een soort van verplicht om een reden te gaan geven want broer vind het ineens erg dat hij niet is uitgenodigd. 
Aan de ander kant denk ik aan alle dingen die er gebeurd zijn en hoe ik me voel en dan denk ik het is goed zo, laat het doen.
Ja je wilt het voor iedereen goed doen maar eens houd het op....en mijn lichaam geeft die seintjes, onrust, hoofdpijn, duizelig, hartkloppingen.

Ach ja....loop niet voor niks bij een psycholoog.....

Hij zegt dat hij het erg vind maar dat is tegen mijn ouders...terwijl toen wij de laatste keer gepraat hebben,hij zei dat hij totaal niet op verjaardagen zit te wachten, dat verplichte gedoe. 
Ik heb geen zin om te praten want ik krijg letterlijk een brok in me keel en kom totaal niet uit mijn woorden. 
Daar wil ik naar toe gaan werken, net als bij Monica....geen intensief contact...geen behoefte aan.
Aan gaan werken om dat gesprek aan te gaan. 

Praten hebben we dus al eens gedaan, weliswaar door de telefoon want hij wilde er niet voor weg.
Toen is er voor mij al veel duidelijk geworden, gepraat ook al met mijn ouders...en alles koste mij veel moeite.
Zoveel mogelijk verteld wat me dwars zit, maar het dringt niet door, dus voor mij doen ben ik al heel duidelijk geweest.

Om nu weer te gaan praten ik heb daar zo geen zin in.

Staat er weer lekker duidelijk, ik bedoel dat ik er aan wil gaan werken om te gaan praten, zodat ik wat sterker in mijn schoenen sta.
En me dan beter kan uiten Dan op dit moment.

ja dat is bij ons ook zo, je zit dan wel bij elkaar op verjaardag maar eigenlijk zeggen we niks tegen elkaar. 
En het geeft bij mij gewoon veel spanningen....zeker al dat gezeur er dan omheen dat mijn ouders zich er dan nog mee gaan bemoeien.
Of nog leuker (niet dus) er opmerkingen op de verjaardag over gaan maken. 

Wijzelf vieren onze verjaardagen al niet eens meer door al dit gezeik, en dan nog komen mijn ouders even om een bakje koffie, op zich prima ze zijn welkom. Maar dan gaan ze gewoon stil zwijgend op de bank zitten, praten amper. 
Toen heb ik daar een opmerking over gegeven en toen zeiden ze ja we vinden het niet leuk dat je je verjaardag niet viert dat kan je niet maken tegenover ons. HOe vind je die? Ik ga gewoon veel liever met mijn gezin uit eten....maar ja je kan moeilijk tegen je kinderen zeggen we gaan jou verjaardag niet vieren. 

Ja ik ga het zeker bespreken, heb straks weer een afspraak.
Ik ga er op den duur aan onderdoor.....deze verjaardag is niet het enige natuurlijk. 
Hij heeft ook al eens gezegd dat ik complexe mensen om me heen heb. 

Ja echt Minou, ze waren gewoon kwaad. Ze hadden toen wel een kadootje gekocht en dat lieten ze in de gang staan.
Het is dat mijn zoon zei he is dat een kadootje voor mama? Anders had het er nu nog gestaan bij wijze van spreken.

Ja klopt, de zin in verjaardagen vieren is echt totaal verdwenen....