Mama-life
| Even Zo schreef op: 30-07-2014 07:38:05 |
Wat zouden jullie in mijn situatie doen? Ik heb nu ruim 13 jaar een relatie met m'n vriend en we
hebben samen 3 kinderen, jongste bijna 2 oudste bijna 12). Ik heb een zoon met asperger, in die tijd veel over gelezen en tijdens gesprekken kwam de psycholoog ermee dat mijn man zich misschien ook eens moest laten onderzoeken. Uiteindelijk heeft hij dat gedaan omdat hij er van overtuigd was het niet te hebben. maar hij heeft het dus zeer duidelijk wel. Dit is nu 2 jaar geleden. Op dat moment vielen heel wat puzzelstukjes van al die jaren op z'n plek. Probleem is alleen dat hij vol blijft houden het niet te hebben. Het is dan ook een heel gevoelig onderwerp, en hij draait alles om, alles ligt aan mij. We zijn pas ene paar weken op vakantie geweest, ik heb het geprobeerd gezellig te maken en af entoe was het ook gezellig, maar 90% van de tijd had ik zoiets, wat doen we hier samen. Je bent continue jezelf aan het wegcijferen, hij walst echt over iedereen z'n gevoelens, heen, hij voelt mij en vooral de kinderen totaal niet aan. Ik zit er altijd tussen en dat ligt dan weer aan mij. Hij beseft niet dat asperger veel invloed heeft op je relatie. Als hij het zou erkennen zouden we al zoveel verder zijn, dan kan je er samen aan werken. In de vakantie liep het begeven moment even zo hoog op dat ik me heb ingeschreven bij de woningbouw. En toen kwam ik tot de ontdekking dat ik hier in aanmerking kom voor urgentie. Had ik eigenlijk helemaal niet verwacht, maar blijkbaar zijn de regels overal anders. Wij wonen nu in een huurwoning via een makelaar met een hele hoge huur, een huur die ik nooit alelen kan opbrengen en dus gedwongen zal moeten verhuizen met de kinderen. En dan krijg je hier dus urgentie, en daarbij heb ik eventueel psychologen die mij verhaal ondersteunen. Maar ik weet gewoon even niet wat te doen. Stel, ik ga voor een urgentie, dan heb ik op korte termijn een woning. Maar dan? Ik heb geen spaargeld, ik heb helemaal niks in huis, geen bed voor de kinderen, spullen of wat dan ook. En daarbij zit ik nog met het volgende, ik ben nu iedere maand de belasting aan het terug betalen. Omdat ik in 2007 teveel huurtoeslag zou hebben ontvangen(klopt volgens mij niet, maar de bij de belasting werkt het nu eenmaal zo dat je eerst moet betalen anders heb je grotere problemen). Hierdoor krijg ik nu vrijwel geen kot bijv. en als ik een eigen woning krijg voorlopig ook geen huurtoeslag. En mijn jongste zoontje zla dan 5 dagen naar de opvang moeten. Ik werk parttime met vast contract, mn werkgever heeft aangegeven dat ik fulltime aan de slag kan als dat nodig is. Maar ik zou het daarmee niet redden zonder kot en huurtoeslag. Wat is nu wijsheid, 2 jaar wachten, dan gaat mn zoontje naar school en hoeft hij niet hele dagen naar de opvang. En dat heb ik ook alles afgelost. Waardoor ik weer toeslagen krijg. Maar dan nog wel 2 jaar in dezelfde situatie blijven. Of nu voro een eigen huis kiezen, maar ja hoe moet dat financieel. Wat zouden jullie doen? Of iemand nog tips, misschien heb ik wel recht op iets wat ik niet weet? |
| Quote |
| Even Zo schreef op: 31-07-2014 09:28:29 |
@ Belske, Mij man is precies als jouw vader was, de dingen die jij zegt doet hij ook. Ik had een
keer echt griep met hoge koorts, met moeite hou je alles draaiend, komt hij thuis uit zn werk,
eerste wat hij zegt, is het eten nog klaar? En vervolgens 's avonds weer weg, want tja hij kon me
verder toch niet helpen, griep gaat vanzelf over. Ehh ja maar de kinderen dan. Daar denkt hij dan
niet aan. Afrekenen op iemands autisme dat is iets waar ik hééél gevoelig voor ben, dan komt omdat mn zoon het ook heeft. Iedere keer super trots hoe hij zich staande houdt in de maatschappij. Weliswaar is dit een andere tijd, zo zit hij op het SBO, ook hij heeft een extreem hoog iq. Hij weet het van zichzelf en kan het ook heel goed omschrijven, hij kan ook uitleggen als iets hem teveel wordt of als het even niet gaat. Als we dan ergens zijn en erw ordt naar hem gekeken als hij bijv een blokkering heeft, nou dan kan je met niet kwaaier krijgen als hij bevooroordeeld wordt op zijn gedrag op dat moment. Mijn man zal zich prima redden alleen, niet met kinderen, maar wel alleen. Voor mij ging dat ook prima, wel meerdere korte relaties gehad. Maar hij woonde op zichzelf, goede baan enz. hij was ook echt niet ongelukkig, hij was gelukkig alleen en in zijn eigen wereld. Ik denk soms dat hij waarschijnlijker alleen gelukkiger zal zijn. |
| Quote |
| Ook Anno schreef op: 31-07-2014 10:28:57 |
Ik spook, zie ik. Nog een keer. Herkenning, TO. Tot tranen aan toe. Vanwege problemen met het gedrag vd kinderen ben ik me gaan verdiepen in pddnos, add etc. Onze kinderen hebben zeker kenmerken, maar zijn (nog) niet gediagnosticeerd. Ik kwam erachter dat het eigenlijk niet anders kan zijn dan dat mijn man een ontwikkelingsstoornis heeft. (ik vermoed ADD) Hij wil er niks van horen, het valt allemaal toch wel mee? Nou, dat is niet het geval. Op dit moment zie ik het allemaal niet meer zitten. Hij weet dit. Hij is altijd alles kwijt, vraagt dan aan mij waar het ligt, of waar ik het heb gelaten. Hij vermijt mij een sloddervos te zijn terwijl ik alles ben behalve dat. Hij is zo chaotisch...laat een heel spoor achter in huis zodat ik precies kan zien wat ie allemaal gedaan heeft ( voorbeeld; alles op het aanrecht laten staan, wc niet schoonmaken, kleding uittrekken en laten vallen op de grond waar het blijft liggen, sigarettenpeuken die niet worden opgeruimd buiten (liggen overal) Mijn dochter is net zo'n enorme chaoot en met nog een paar kinderen in huis is het dus hard werken. Ik las over het niet alleen durven laten met de kids. Ik zou graag een weekend weg willen met een vriendin, maar durf het niet aan. Zijn aansteker bijvoorbeeld slingert overal rond. Nu heb ik voor de zoveelste keer een gesprek met hm daaroover gehad, dat ik graag ertussen uit wil maar niet kan om deze reden. Hij beloofd dat het niet meer zal voorkomen, ik kon gerust gaan, moest het loslaten.. De volgende ochtend vond ik promt weer die aansteker binnen handbereik van de kinderen... Zo zijn er veel meer dingen die zich hebben afgespeeld de afgelopen jaren. Het mag een wonder heten dat onze hond nooit is verongelukt, hij liet meerdere keren het hekje openstaan. Kinderen een bepaalde verantwoording willen geven die ze helemaal niet aankunnen, etc. Gevaarlijk gereedschap laten rondslingeren in de tuin. Met onze zoon botst het geregeld. Ze hebben beide een kort lontje. Hij pakt m dan soms net te hard beet, iets dat ik niet kan aanzien en het dus niet laat om me ermee te bemoeien. Dat wil ik niet, maar ik heb het gevoel mn kind te moeten beschermen op dat moment Laat ik wel even noemen dat hij verder ook echt heel lief is met de kinderen hoor! He tis niet alleen maar negatief. Maar hij heeft zo weinig geduld met ze, roept dan maar wat: bijvoorbeeld; en nu naar je kamer. En vervolgens doet ie er niks mee. Kinderen weten niet waar ze aan toe zijn en worden daar uiteraard vervelend van. Hij is vcerslavingsgevoelig, momenteel zit ie constant op de ipad spelletjes te spelen (als ie niet slaapt) Ik doe alles met de kinderen zo'n beetje. Geen wonder dat ze alleen maar mama mama roepen. Hij doet echt wel wat, zoals de kinderen in bad doen elke dag. En voor de rest; ik moet alles vragen. Voel me echt een zeikwijf maar anders gebeurd het niet. Ik ben zoooo moe om de kar te trekken. Over de liefde tussen ons al niet te spreken. Hij heeft gezegd; ik hou van je en wil je niet kwijt, toen we het er laatst over hadden. Waarom voel ik dat niet? Waarom laat hij nooit merken dat ie me lief, mooi of bijzonder vind. Ik snak zo naar een beetje warmte, om me meer te laten voelen dan alleen maar een moeder en een sloof. Maar ik krijg het niet. Dit is echt een heikel punt, en ik denk niet dat ik verder kan op deze manier. Ik ga eerst maar eens posten, voordat ik weer spook.. TO wel even een dikke  voor jou en
voor iedereen die hiermee worstelt. |
| Quote |
| Pink schreef op: 31-07-2014 12:48:43 | ||
Ze HEEFT gevochten, maar is er nu klaar mee. En ik geef haar geijk Als ik geestelijk verander en totaal niet meer de vrouw ben die ik was dan begrijp ik dat mijn man gaat. Een lichamelijke ziekte vind ik een heel ander verhaal. Ik vind dat altijd zo'n dooddoener, als jij dit....dan hoop ik dat.... | ||
| Quote |
| Kees schreef op: 31-07-2014 13:48:09 |
Een dooddoener? Iemand die geestelijk ziek is mag je dus laten gaan, Iemand met kanker niet? Bijzondere gedachtengang... Ik probeer TO anders te laten kijken naar eigen situatie Ook dat kan helpen, heeft hier namelijk een gezin gered ipv Naar de klote geholpen........ |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 31-07-2014 14:22:47 |
ik denk dat er wel een verschil zit in ergens iets aan kunnen doen, en er niets aan kunnen
doen... En ik ben een heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel groot voorstander van werken aan je huwelijk, vechten voor
je huwelijk en ga zo maar door. Ik geloof dat scheiden ontzettend veel ellende brengt, zelfs als jij
als partner je er beter bij voelt. Niemand trouwt met het idee over een paar jaar te scheiden.
Maar goed, dan is het punt: hoe lang duurt de ontkenning gemiddeld? |
| Quote |
| Mamajenti schreef op: 31-07-2014 14:56:20 |
Op zich maakt het niks uit of hij erkend dat hij asperger heeft of niet, maar zijn gedrag kan niet
binnen een gezin! Ik zou hem dus voor de keuze stellen: of je gaat iets doen aan het gedrag of we gaan hier mee stoppen. En nee, dat is niet omdat hij asperger heeft, maar omdat hij een totaal verkeerd voorbeeld geeft naar jullie kinderen over hoe je je manifesteert in de volwassen wereld. Zeker iemand met asperger is leerbaar. Meestal is er sprake van een normaal tot verhoogd IQ en daar kunnen ze echt wat mee. Sterkte |
| Quote |
| Mama_anja schreef op: 31-07-2014 15:06:00 |
weet je wat ik me afvraag is dit als je na 13 jaar vol strubbelingen en problemen en nu uit eindelijk een diagnose gaat besluiten om te gaan omdat het moeilijk is laat ik een vraag stellen jij zou omdat het voor jouw de reden is om weg te gaan aleen met de problemen die op je pad zijn komen te liggen wat zou je doen als het een kind betrof zou je die ook uit huis laten plaatsen omdat het niet gaat wat ik wil zeggen is iemand met oa asperger zich niet altijd kan inleven in een ander ( zoals ik ff op het net gelezen heb) hij ziet ook niet in ws wat hij jou en jou gezin aan doet en daar om ziet ie ws de nut van hulp niet in kijk als de situatie zo onhoudbaar is dat jullie me kaar ook lichamelijk of geestelijk gaan kwellen dan vind ik als je er ook wat aan gedaan hebt ( wat nu lastig is omdat je man/vriend dit nut niet in ziet) dan is het uit elkaar gaan wel de laatste stap en ik weet dat je iemand met een beperking niet kan dwingen omdat dat averechts werkt hoopo dat je er samen uit kan komne zo niet eventueel met hulp |
| Quote |
| Toch Maar Even Ano schreef op: 31-07-2014 15:44:59 |
Anja..misschien zou je de stukjes van to even moeten lezen, het is ronduit kwetsend wat je zegt. Ze HEEFT een kind met ass Ermee leven gaat alleen maar als de ander moeite doet en veel moeite, meer moeite dan ieder ander doet in z'n relatie. Hij moet open staan voor opbouwende kritiek, zich niet voortdurend afsluiten. Hoe moet bij alles nadenken wat sociaal wenselijk is, hoe een ander dit ervaart terwijl hij dit niet echt kan een hulp erbij nodig heeft. Ontzettend zwaar dus en op zich niet onlogisch dat dat voor degene met asperger niet vol te houden is. Mijn man kan zich niet inleven, hij denkt in de eerste plaats aan zichzelf, terwijl hij geen egoïst is. Als ik wil dat hij zich inleeft, moet ik het stap voor stap uitleggen, liefst schriftelijk. Niets gaat vanzelf. En dit leert hij ook echt niet. Er is geen enkele verbetering in gekomen. Eerder een verslechtering |
| Quote |
| Even Zo schreef op: 31-07-2014 16:14:58 | ||
Soms is het juist goed als een buitestaander er wat van zegt. Ik neem jouw advies ook zeker mee in mn beslissing | ||
| Quote |
| Even Zo schreef op: 31-07-2014 16:16:35 | ||
Zou ik je een pb mogen sturen, ik ben nu ook ano maar mischien kan het via een moderator. Jouw verhaal is namelijk echt exact als die van mij. Misschien 'leer' ik er wat van hoe jij het wel volhoudt? | ||
| Quote |
| Even Zo schreef op: 31-07-2014 16:23:58 |
Oa @anja(ik vind je opmerking over een kind uit huis plaatsten wel heel erg kort door de bocht),
Iemand met asperger is zeker leerbaar! Excuses maken ed. moet ze aangeleerd worden, net als iemand
aankijken terwijl je met iemand spreekt. Mijn zoon van bijna 10 heeft ook asperger, als ik al zie
wat hij de laatste jaren op school en thuis al heeft geleerd... Ook hij heeft 'buien', als hij
rustig is praten we er altijd over en als hij iets gedaan heeft wat gewoon niet kan dan bied hij ook
echt zijn excuses aan, uit zichzelf. Omdat je asperger hebt wil niet zeggen dat je alles maar mag
doen en zeggen. Hij heeft ook geleerd hoe je bijv. iemand uitdrukkings in gezicht kan
herkennen., hoe voelt iemand zich op dat moment en hoe moet je daarop reageren of wat kun je beter
niet zeggen. Maar mijn zoon van 10 weet dat hij asperger heeft, hij praat er ook over, hij weet ook heel goed waar hij wel en niet tegen kan. Zo moet je niet midden op zaterdagmiddag met hem naar een schoenenwinkel, dan blokkeert hij volledig. Hij zegt zelf,mama zullen we om 9.00 gaan dan is het nog rustig dan voel ik me beter. En zo zijn er nog héél veel voorbeelden. Mijn vriend(we zijn niet getrouwd) zegt altijd, jullie hebben een probleem niet ik. Of hij nu wel of niet het asperger erkent maakt niet uit, maar hij kan wel werken aan zijn gedrag, maar ook dat doet hij niet. Ik zeg weleens voor de grap, iedereen begrijpt hem, maar hij begrijpt niemand |
| Quote |
| Kees schreef op: 31-07-2014 16:27:44 |
Lieve TO, nogmaals, ik ken de klappen van de zweep. Zwaar is het. En dat voel je en mag je zeker benoemen. Het is goed om te spuien, maar probeer je Negativiteit om te zetten naar kracht. Je vecht al een poos, waarom stoppen? Nu is er geen verbetering, maar straks wellicht wel? Deze zin helpt mij altijd: 'als je blijft kijken maar zonsondergang, zie je hem niet meer opkomen' |
| Quote |
| L. schreef op: 31-07-2014 17:41:19 |
Je bent in gedachten al ver van hem af, maar weet hij dit ook, bespreek je dit met hem. Dat je bij
hem weg wil!!! Of gaat dit straks als een bom vallen bij hem. Misschien wil hij wel aan zichzelf en
jullie gaan werken als hij weet dat je er anders mee kapt. Vind dat je het heel duidelijk moet
neerleggen bij hem nu en dan zien hoe hij reageert voor je allerlei dingen gaat regelen om van hem
af te zijn. |
| Quote |
| Toch Maar Even Ano schreef op: 31-07-2014 22:06:26 |
Is goed TO. Neem jij contact op met een mod? |
| Quote |
| Debby1977 schreef op: 31-07-2014 23:30:57 |
TO en toch maar even zo, jullie hebben beiden een pb met de naam van de ander |
| Quote |
