Mama-life
| Anoniem schreef op: 11-01-2012 23:36:39 |
Dit wordt een raar verhaal, een verhaal waarvan ik dacht dat mij dit nooit zou gebeuren. Want ik ben
zo niet. Ik wil gewoon mijn verhaal kwijt omdat ik helemaal totaal met mezelf in de knoop zit! Ik heb het idee dat ik gewoon moe ben van alles. Ik denk steeds vaker; is dit mijn leven? Ik ben 30 jaar, getrouwd en al 11 jaar samen met mijn man. Ik heb 2 kindjes onder de 5 jaar. Vooral de jongste is erg druk nu, ze rennen, springen, vallen, schreeuwen! Daarnaast werk ik 3 dagen in de week, daar ben ik wel mezelf merk ik. Ben ik vrolijk en aardig en lach ik tegen iedereen. Thuis kan ik het niet meer opbrengen. De relatie met mijn man is niets meer. Ik heb dat al zo vaak aangekaart, ik mis liefde, warmte, een knuffel, we vrijen niet meer. Elke keer is het; ja het moet anders. Maar er gebeurt niets! Ik regel alles: weekendjes weg met z'n 2tjes, uiteten, thuis gezellig maken, bios, theater, cadeautjes. En nu heb ik het gehad! Het liefste zou ik zelf weg gaan, even een paar dagen alleen weg, naar een hotel, uitwaaien. Maar of dat helpt? Herkent iemand dit? Gaat dit vanzelf over? Niemand helpt me ook. Ik sta altijd voor iedereen klaar en nu het duidelijk is dat het niet goed gaat met mij krijg ik van niemand hulp! Ik ben heel veel afgevallen, eet nog amper iets en slaap niet veel. Mijn man zegt er niets van. Ben gewoon verdrietig om alles, ben bang dat ik te jong aan serieuze dingen begonnen ben. Bang dat mijn man en ik strakjes, als de kindjes groot zijn, andere dingen willen. En dat het dan te laat is...... |
| Quote |
| Karinmv3 schreef op: 11-01-2012 23:52:34 |
Ik herken het gelukkig niet, maar wil je wel veel sterkte wensen. Misschien helpt het als je heel duidelijk zegt wat je nu voelt, desnoods dit topic printen en laten lezen aan je man en ieder ander die je zou kunnen helpen. Misschien nemen ze het dan serieus. Ik herken wel het altijd alles regelen en klaar staan en op de een of andere manier blijven mensen dat dan van je verwachten, ze zien je alleen als die persoon en om te zorgen dat ze de rest ook zien moet je ze soms heel hard wakker schudden. Wie weet is een paar dagen weg gaan juist wel heel goed, tijd voor iedereen om onder ogen te zien wat er aan de hand is en dat het tijd is om iets te doen. Als het met de kinderen te regelen is zou ik het doen. Niet als een afscheid, maar om even lucht te krijgen en hopelijk samen weer verder te kunnen met nieuwe energie. Sterkte! |
| Quote |
| Anoniem schreef op: 12-01-2012 15:45:11 |
Ook ik herken het niet, maar wil je wel veel sterkte toewensen. Iksluit me bij Karin aan, wie weet helpt het als hij het zwart op wit ziet, dat hij dan inziet hoe serieus jij dit meent / voelt. |
| Quote |
| schreef op: 12-01-2012 15:49:02 |
Ik herken de problemen met je man niet gelukkig... lijkt me vreselijk als jij wel wil knuffelen en
je man niet meer. Ik zou hem blijven duidelijk maken hoe belangrijk het voor je is, desnoods relatietherapie iets? Ik heb wel heel vaak dat ik denk is dit het nu? Ik heb geen diploma's, geen werk, een man die wel alles voor elkaar krijgt, weinig vrienden en kennissen... Maar dan geef ik mezelf een schop onder de kont en probeer ik erachter te komen wat ik nu wil... Dat process duurt nu alweer bijna een jaar  Even alleen weg zou niet eens zo een verkeerd idee zijn... men weet pas wat je mist als het er niet is zeggen ze toch...(mijn man is er ook nooit door de weeks haha) misschien opend dat ogen. In ieder geval sterkte gewenst... niet leuk als je je zo voelt. |
| Quote |
