Het huis uit.

En dan is het zover. Vandaag is mijn oudste (18) het huis uit gegaan. Hij woont begeleid nu. Ik vind het eng, spannend, maar ook heel fijn. Hopelijk ben ik er zelf snel aan gewend, ik vind het op dit moment nog niks. Volgens mij doe ik geen oog dicht vannacht .

Ik doe alsof ik het prima vind, maar eigenlijk wil ik hem vannacht gewoon weer op zolder in zijn eigen bed.
Het moet gewoon nog even wennen allemaal. Over een week, of 2 weken, als alles goed lijkt te gaan, dan zal het voor mij ook wel meer rust geven. En morgen, als het buiten licht is...dan lijkt het ook al heel anders .

Quote MaFKeeS:

jee zeg...zeker spannend.....word al misselijk als ik je verhaal alleen maar lees! heb in de keuken dit hangen: 'loslaten betekent niet laten vallen, maar de kans geven om op eigen benen te staan' sterkte!!!

Ik ben wel goed in loslaten op zich, maar dit is loslaten in het kwadraat. Hij had er zelf zo`n zin in. Hij at hier nog mee vanavond, maar nog voor we allemaal klaar waren en de tafel afgeruimd was zat hij al op zijn fiets, hij wilde zo graag gaan! Ik hoop dat het hem goed doet. Dat hij er van groeit, hij wil zo graag volwassen zijn. Gelukkig is hij vlakbij. Van de week maar even bij hem kijken hoe het gaat. Misschien heeft hij wel een kop thee voor me .

Hihi, hij belde net even. Hij moest even wat dingetjes weten. Hij vindt het helemaal leuk en wat klonk hij al ...groot zo.

Ja echt, heb hem de hele dag gezien en hij klonk nu al groot . Het is goed voor hem of zich los te kunnen wurmen uit mijn greep.
Hij is al 18 jaar ons kind waar wat mee is. 18 jaar heb ik geknokt voor hem, maar ook met hem. We hebben diepe dalen gekend en ook nu was het de laatste tijd lastig. We hebben nog 2 kinderen waarvan 1 met dezelfde problematiek als hij. Het is voor iedereen goed om deze stap te zetten en eigenlijk voelt het ook wel goed om te voelen dat ik het toch wel moeilijk vindt. Dat betekent dat ik van hem houdt en dat hoort ook zo want ik ben zijn moeder. 19 jaar was ik toen ik zwanger werd. Net een week 20 toen hij geboren werd. Erg jong getrouwd, jong achter de kinderwagen met een kindje wat een forse problematiek met zich meedroeg. En nu ben ik pas 38 en is mijn kindje (van 1.92 lang ) de deur uit. Dat voelt na al die jaren vechten als een leeuw nog niet als een bevrijding. Wat zit een mens toch vreemd in elkaar .

Ik lag gisteravond in bed en heb besloten om niet te gaan piekeren, want de situatie verandert daar niet van. Hij is daar en is veilig onder dak en ik lig thuis in bed waarik maar beter gewoon kon gaan slapen. Vanmorgen zag ik dat hij op wat berichtjes op facebook had gereageerd en deze mama kon het niet laten om hem even te bellen. Hij had heerlijk geslapen en had al ontbeten met soep en tosti, hij had al thee gemaakt en zat te twijfelen of hij verder zou gaan met de noedels, haha. Ik ben benieuwd hoe snel hij door zijn voorraad heen is. Eten krijgt hij gewoon van daar, maar de luxe dingen betaalt hij zelf. Dus koekjes, snoep, frisdrank en dus die noedels en de cup a soep die hij in zijn kast heeft liggen. Maar hij heeft het nog steeds naar zijn zin. Vanmiddag gaan we even heen omdat het internet nog niet goed werkt. Op zondag is er geen begeleiding in huis, maar hij vindt het prima zo. Ik ben benieuwd hoe de rest van de week verloopt als hij naar school en stage moet. We hebben in elk geval de eerste nacht gehad en ik denk dat het wel goed zal komen. Wennen moet het toch wel. In huis is het rustig. Het is duidelijk merkbaar dat er 1 mist. Zijn broer en zus hebben er geen moeite mee. Van de jongste had ik wat anders verwacht eigenlijk. Hij hangt behoorlijk aan zijn broer, maar ze hebben ook vaak ruzie. Alleen daarom is het al stil in huis, nog geen ruzie gehoord .

Vanmiddag nog even langs geweest met wat spulletjes. Kreeg een kop thee van hem haha. Tsja, het gaat allemaal goed. We zullen het zien de komende weken hoe het gaat lopen. Hij slaapt met Kerst in elk geval hier thuis en met oud en nieuw ook. Ik denk dat dat tegen die tijd juist weer wennen zal zijn .