Mama-life
| Patricia2211 schreef op: 07-01-2012 11:51:36 |
hoi meiden, ik moet even een beetje van me afschrijven... mijn vriend en ik hebben samen 2 hondjes, 1 van 7 en 1 van bijna 17 jaar. nu is het zo dat mijn hondje, wat ik dus al bijna 17 jaar heb, de laatste tijd heel hard achteruit aan het gaan is. al maandenlang zitten we (vooral ik) te twijfelen wat nu het beste is voor het hondje. mijn moeder zei al eerder, dat het misschien beter was om haar in te laten slapen, voordat ze ergens pijn aan krijgt. maarja, wanneer beslis je wanneer het genoeg is geweest? nu is het zo dat hij al een jaar of 2 slecht ziet, je ziet ook echt alleen maar een hele witte waas in haar ogen. wat nu zelfs aan 1 kant heel eng eruit ziet, want het is niet meer wit, maar een rood bruine kleur, dus er zit bloed in het oog. ze loopt overal tegenaan, tegen de tafels, tegen de stoelen, tegen de deurpost ed... ook ligt ze maar bijna de hele dag te liggen, en als ze dan opstaat en loopt, zie je dat ze met haar achterpoten wegglijd (niet elke keer maar wel vaak) of als ze stilstaat en aan wilt lopen dat ze de eerste 2 seconden haar achterpoten niet gebruikt, een beetje laat slepen dus. maar verder doet ze alles nog, ze gaat zelf naar buiten, eet nog en drinkt nog, alleen je ziet gewoon dat het hondje flink achteruit gegaan is de laatste maanden, ook ondanks dat ze nog gewoon eet is ze wel zichtbaar vermagerd  nu was mijn moeder gisteren hier, en ze zei al, misschien is het nu echt tijd om afscheid te gaan nemen... diep van binnen is het misschien ook wel het beste, want ja, wanneer heeft de hond er zelf last van? heeft ze al pijn?, ja het overal tegenaan lopen doet haar pijn, en ze schrikt dan ook heel erg... nu heeft mijn moeder gevraagd of het goed was dat ze contact opnam met de dierenarts, om te vragen wat het verstandigste is, en om eventueel een afspraak te maken om mijn hondje toch in te laten slapen... ik vond het goed en ze zou vanochtend even bellen.... nu belde ze me net op, dat de dierenarts inderdaad zei dat het beter was om haar toch in te laten slapen, mijn moeder had alles uitgelegd, van de pootjes die af en toe maar half willen, van het rode oog, het overal tegenaan lopen enzo, en zei zij al, het kan zijn dat het nog een paar maanden goed gaat, maar meestal zien we toch wel dat een hond vooral van die leeftijd dan toch heel snel achteruit begint te gaan. en ja, met een peuter van bijna 3, een 2e op komst, wat is dan verstandig om te doen, en ik wil niet dat ik dalijk echt zie dat ze zover af begint te takelen dat ze niks meer kan, of heel veel pijn heeft. dan kan ik misschien toch beter zo afscheid van haar nemen... ze is bijna 17 jaar lang mijn hondje, ik ben 3 jaar geleden het huis uit gegaan en heb haar meegenomen bij mij in huis, ze is altijd goed door mij verzorgd, en het doet me o zoveel pijn om te zeggen, maar maandag gaan we haar toch in laten slapen op advies van de dierenarts  alleen het doet zo'n pijn, om dalijk zonder mijn hondje te moeten, en haar daar achter te laten... haar nooit meer aan kunnen raken, of dat ze lekker tegen je aan komt liggen... sorry maar ik moest het echt even van me afschrijven, ik zit er zo mee in mijn maag, en over 2 dagen is het al zover dat ik echt definitief afscheid moet nemen... liefs patricia |
| Quote |
| Sabina Mv Milou En R avi schreef op: 09-01-2012 16:37:35 |
Patricia, is je hompie rustig ingeslapen? |
| Quote |
| Patricia2211 schreef op: 09-01-2012 18:22:15 |
bedankt meiden  jee wat was dat moeilijk om afscheid te nemen, geloof dat ik wel 10x sorry tegen haar heb gezegd maar de
dierenarts zei al, ze had het nog een week kunnen volhouden, of een maand, maar dan gaat het hondje
lijden, en ze heeft een heel fijn leven gehad...en dat is ook wel zo, maar het voelt zo klote om
daar met een hondje naar binnen te gaan, en met lege handen en het beeld dat ze daar ligt naar
buiten te lopen,,, en jee wat is het nu anders hier in huis... geen rakker meer die op de bank ligt ik ben er wel de hele tijd bij geweest, samen met mijn vader en mijn moeder. mijn vader heeft haar ook de hele tijd vastgehouden tot ze helemaal ingeslapen was... ze heeft wel een ander middel gebruikt, omdat onze hond van pup afaan epileptie had, en de standaard medicijnen zouden dat juist op kunnen wekken. en helaas moest ze 2x toedienen voordat ze echt heenging
maar gelukkig is het wel allemaal rustig verlopen, alleen ik blijf dat zeurende geluidje maar in
mijn hoofd houden wat ze na de morfinespuit maakte, hetzelfde geluidje als wat ze altijd maakte als
ze hoorde dat mijn moeder thuis kwam uit haar werk toen ik nog thuiswoonde(zeurtje van
blijdschap).ik mis haar echt ontzettend erg, en vond het zo raar om haar daar te zien liggen, helemaal slap. maar ik weet dat het het beste is en toch doet het zo ontzettend veel pijn... en ik hoop dat ze het me niet kwalijk heeft genomen dat ik deze keuze heb moeten maken,,,, o wat houd ik toch veel van dat hondje liefs patricia |
| Quote |
| Sabina Mv Milou En R avi schreef op: 09-01-2012 18:29:59 |
Patries, voel je absoluut niet schuldig, je hebt het beste gedaan wat je kon doen! Laat je tranen
even lekker de vrije loop en denk er maar aan dat ze nu weer lekker alles kan doen wat ze wil! Ik heb toen in de wachtkamer even heel hard staan huilen, alles kwam er daar uit. Het heeft even tijd nodig en je zal merken dat je op een gegeven moment met een lach aan haar terug denkt ipv met een traan |
| Quote |
| Brenda1976 schreef op: 09-01-2012 18:31:29 |
heel veel sterkte.. ken het gevoel helaas maar al te goed. morgen is het 3 maanden geleden dat ik mijn golden retriever van 14 heb moeten laten inslapen. Ik vond dat ook heel moeilijk je gaat daar binnen met hond en komt buiten met een riem in je hand. en het was zo leeg in huis ook al heb ik nog een hondje rondlopen. Ik twijfelde ook hoor z'n lijfje was gewoon op maar z'n koppie wilde nog zo graag.Dat vond ik nog het moeilijkste kwam ik 's ochtends beneden lag hij daar met gespitste oren op me te wachten helemaal blij te zijn dat ik er weer was. Terwijl als hij uit moest we hem op moesten tillen en zelfs dan kon hij niet verder als een paar passen lopen. Mijn verstand wist wel dat het de juiste beslissing was(in ons geval was hij anders gestikt en dat had ik ook niet gewild) maar je gevoel he. voor je hondjeen voor jullie een dikke knuffel en nogmaals heel
veel sterkte.groetjes brenda |
| Quote |
| Jolanda1974 schreef op: 09-01-2012 18:42:24 | ||
Weet je wat ik lees.. Dat ze je het absoluut niet kwalijk neemt dat je haar hebt moeten laten gaan. Ze maakte het geluidje dat ze van normaal blijdschap maakte. Dus voor haar is het ook genoeg geweest. Zij heeft er vrede mee en laat het jouw door het geluidje weten. Hoe moeilijk ook voor je. Heel veel sterkte meid! | ||
| Quote |
| E Mv 2 schreef op: 09-01-2012 19:53:26 |
Sterkte meid!!!! Het is ontzettend dapper en een zo'n ongelooflijke NIET egoistische keuze geweest(sorry kom even niet op tegengestelde woord van egoistisch) |
| Quote |
| E Mv 2 schreef op: 09-01-2012 19:55:06 |
oh te snel gepost Een goed baasje is iemand die ook z'n keuze kan maken,in het belang van zijn dier en niet vanuit zijn eigen oogpunt,want niemand wil zijn of haar kameraadje kwijt. |
| Quote |
| Patricia2211 schreef op: 09-01-2012 22:08:01 |
meiden, nogmaals echt ontzettend bedankt voor alle steun... sabina, ik weet het, dat dit het beste was voor haar, het is inderdaad wat je zegt, de tijd heelt... ik laat mijn tranen zeker gaan, al de hele dag en ook dat word minder in de loop van de tijd... brenda, ik heb dat nu ook heel erg, het gevoel dat het zo leeg is ondanks dat we nog een hondje hebben... maar misschien komt dat ook wel omdat dit echt mijn hondje was, en het andere hondje is van mijn vriend... moeilijk uit te leggen maar iets van jezelf, om het zo maar even te noemen, staat toch dichterbij je vind ik, zo ervaar ik het teminste op dit moment... ik betrapte me er straks zelf op dat ik even vergat dat ze er niet meer is normaal als
onze dochter niet wil eten dan zeg ik altijd, dan eet rakkertje het op he, en dan zegt ze nee van
mij en dan begint ze te eten... en nu zei ik dat straks dus weer, zonder dat ik het in de gaten had,
en toen zei ze, nee rakkertje wolkjes, en sterretjes en maan... toen kwamen de tranen wel weer
even..en ja, een heel raar gevoel, om daar alleen met een riempje, en een leeg mandje in de auto weer weg te gaan jolanda, ik denk het ook, dat ze me dat wou laten merken... maar het doet zo'n pijn om te zien hoe ze ineens wegzakt en ook echt weg is, en dat je haar dan nooit meer kan knuffelen en vasthouden, of een aai of een kus geven, en eigenlijk alleen maar gedachtes en foto's hebt die je nog herinneren aan onze tijd samen... e mv 2, tuurlijk wil niemand haar kamaraadje kwijt, ik had het liever ook niet gedaan, en zei zelfs toen het zover was dat ze weg wass, dat ik er spijt van had dat ik deze keuze heb gemaakt... maar toch, ik wil niet dat ze misschien over een paar weken erge pijn had gekregen, of helemaal niks meer zou kunnen dus daarom moest ik deze keuze wel maken... de dierenarts zei ook al, ze ziet er goed verzorgd uit, en ondanks dat ze al zo oud is heeft ze nog een hele mooie glanzende vacht, dat is een teken dat je van je hondje houd en haar goed verzorgd... en zei ze, zolang je hondje blijft eten en drinken, houden ze zichzelf in leven, ook al zijn ze nog zo ziek of oud, en soms moet je dan deze keuze maken, om haar te laten gaan en te voorkomen dat ze eronder lijd... ik ben al lang blij dat ik toch de moed heb gehad om mee te gaan, en bij haar te blijven tot ze echt weg was. en daarna nog even 5 minuutjes bij haar gestaan toen ze daarna op het tafeltje lag, nog even lekker geaaid, gefluisterd dat ik van haar hield en haar nog een paar kusjes gegeven op haar voorhoofd. ik denk dat als nik dat niet had gedaan ik daar nu echt grote spijt van zou hebben gehad. liefs patricia |
| Quote |
