belasten je ouders jou met problemen

Zijn 4 dingen.
1.Je neemt het je moeder nog steeds kwalijk dat jullie leven (financieel)zo verandert is na de scheiding van jouw ouders. Dat is de emotie van jou als kind. maar nu ben je volwassen. Dat financiele daar is je vader voor verantwoordelijk omdat hij zijn verantwoordelijkheid als vader niet financieel is nagekomen. andere gevolgen zijn natuurlijk wel verantwoordelijkheid van je moeder. Zij was volwassen.. maar jij bent dat NU ook en je weet ook hoe complex relaties zijn.

2. Je neemt je moeder kwalijk dat ze is wie ze is. Je vond het als kind vervelend dat ze thuis geen rust vond en daar heb je nu ook geen begrip voor. Maar als ik het lees denk ik dat je moeder een typische extraverte persoonlijkheid is. Dat zijn mensen die andere mensen en de contacten daarmee NODIG heeft om gewoon gelukkig te zijn. Ze laadt ervan op. Rust zuigt haar leeg.
Jij en je zus zijn waarschijnlijk meer introverte persoonlijkheden. Je vind thuis rust en je laadt op van de rust om je heen.
Je denkt dat je moeder thuis rust moet leren vinden.. Dat gaat haar niet lukken. Misschien is ze er straks door gedwongen als je stiefvader nog slechter wordt.. maar dan gaat het ten koste van je moeder.

3.Dan dat oppassen. Om mij heen vallen ineens moeders-van en vaders-van bij bosjes weg. Dus mijn visie is daarmee gekleurd.
Als je relatie goed genoeg is om haar eens per week op jouw kinderen te laten passen, dan denk ik dat het niet gek is als je ook met regelmaat  met een boek bij je moeder op de bank gaat zitten "oppassen". Gewoon omdat het haar blij maakt.
mantelzorg is moeilijk, zwaar. Ze verliest haar partner nu stukje bij beetje. Ze verliest hem en ondertussen moet ze ook een stuk van haar sociaal leven opgeven. Dat is veel zorgen, en veel verlies.

4.Dat je schoonouders nu kunnen en willen geven is heerlijk. Geniet ervan. Soms is het ook fijn om eens te kijken of je wat terug kunt geven ( of ze er nu om vragen of niet). Anderzijds kun je ervan uit gaan dat er in een ander seizoen de rollen omgedraaid gaan worden en dat jullie moeten geven en zijn ontvangen..
dus ik denk dat je die relaties niet kunt vergelijken.

financieel anders om en de rest delen we

---

kijk niet achterom kijk voor je anders val je

Overigens zou ik mijn moeder nu graag meer bijstaan, maar woon ik te ver weg. Wel bellen we om de dag. En zij deelt haar zorgen en ik de mijne.
Ze belast me daar niet mee. Ik ben blij dat we als gezin zorgen kunnen delen

Quote Nina_mv_Owen_en_Quinn:

[...] Belasten heeft toch niks te maken met niet voor je kinderen klaarstaan? Ik neem aan dat je moeder wel met jou gesproken heeft over dingen waarmee ze zit toen ze leukemie had of heeft ze je helemaal niks laten merken als ze een paar "mindere" dagen had?

Natuurlijk heb ik tijdens die periode heel veel met mijn moeder gesproken over haar ziekte en over hoe zij en mijn vader zich voelden! Ik ben heel vaak bij haar geweest om te helpen en wilde nog veel vaker, maar dat kon niet, omdat we ver uit elkaar wonen. Ik had ook dagelijks contact met mijn vader en wilde ze zoveel mogelijk steunen! Nu nog steeds, want het is allemaal nog lang niet zoals voor haar ziekte. Ik bedoel eigenlijk dat ze ondanks mijn zorgen voor mijn ouders, zij ook zichtbaar zorgen om ons hadden. Mijn moeder zei heel vaak of ik het nog wel volhield, omdat ze ons niet te veel wilden belasten. Ik bedoel ook eigenlijk niet "klaarstaan voor", maar het willen zorgen voor ons. Snap je het nog?  Kom niet zo goed uit mijn woorden vandaag...

Ondanks is dankzij...

Nee, niet meer zo. Mijn moeder heeft het wel geprobeerd, maar ik ben haar steeds beter gaan doorzien: ze blaast haar problemen enorm op en legt ze dan bij anderen neer, terwijl je als je er mee bezig gaat erachter komt dat er veel minder aan de hand is. 
Ze speelt echt zo vaak slachtoffer van de omstandigheden dat ik het altijd bij een neutraal 'oja?' houd. 
Ik weet nog de keer dat ze op mijn verjaardag kwam klagen dat 'die ***' (haar ex, mijn vader) niet had betaald en zij daardoor niet op vakantie kon naar Indonesië, terwijl ze nu voor zichzelf koos en gewoon recht had op verre vakanties, want nu wilde ze wel eens iets van de wereld zien. (Ze werkte toen nog niet en leefde van de alimentatie.) Ik ben een paar dagen goed ziek geweest van het feit dat ik zulke waardeloze personen als ouders had.
Dus ik houd de boot af nu, vijftien jaar later. Ook als er wel iets aan de hand is, zoals een operabele vorm van kanker.

wat heet lastig vallen.
Wij delen zorgen en blije dingen met elkaar, en ja ik maak me behoorlijk zorgen als er iets niet goed gaat.
Al jong mijn moeder verloren en ben dankbaar dat mijn vader een nieuw leven heeft, en dat we daar deel vanuit maken.
Mijn schoonmoeder is haar man pas verloren, en die ziet veel dingen op dit moment niet, zo doen we haar agenda en haar financien. leuk? nee maar wel nodig nu, is het belastend? absoluut, maar daar hebben we met zijn allen niet voor gekozen en doe het met liefde.
Anderzijds past ze ook wel eens op, niet dat het nog hoeft, maar gewoon omdat het oma is

Mijn moeder is psychiatrisch patiënt, eigenlijk zijn de rollen omgedraait bij ons.
Kan weinig op haar bouwen, ze doet echt wel haar best met dingen, maar een echt moederfiguur waarbij je met heel je hebben en houden terecht kan zal zij voor mij nooit zijn.
Mijn vader was niet makkelijk in de omgang, geen prater, dus in die zin belaste hij me niet, maar ik had er ook niet veel aan.
Ons gezin was eigenlijk gewoon een beetje ontwricht door van alles wat bovenstaande met zich meebracht.

Ben dan ook supertrots dat broers en zussen en ik allemaal een fijn gezin hebben en het met ons allemaal goed gaat!

Nee, mijn moeder belast met niet met haar problemen, maar we kunnen er wel over praten.
Wel zie/merk ik meteen aan haar als er wat is.

Quote Alice:

Ik denk dat een moeder terug krijgt wat ze gegeven heeft.  Dus als jij het moeilijk vindt om haar te helpen, dan heeft dat een oorzaak.  Niemand kan deze vraag voor jou beantwoorden. Het gaat om gevoel.

Idd heel waar wat je zegt. Ik heb weinig liefde gehad van mijn ouders, werd afgekocht met materiele dingen. Mijn moeder heeft een gokprobleem, mijn vader is jaren geleden overleden na heel lang ziek geweest te zijn. Ik kan me niet herinneren dat ik een leuke jeugd heb gehad. Nooit op vakantie geweest, nooit iemand die vroeg hoe het was op school, mijn ouders wisten bij wijze van spreken niet eens welke vakken ik had. Ik was enig kind, mijn moeder was veel weg, zat in de cafetaria te gokken of koffie drinken bij kennissen, mijn vader lag veel op bed vanwege zijn ziekte. Ik kwam dus vaak in een leeg huis thuis van school, niemand die mij opwachtte. Toen had ik daar geen last van, ik wist niet beter, nu ik zelf kinderen heb denk ik oei. Mijn moeder heeft dus nauwelijke naar mij omgekeken, ze was druk met het verzorgen van mijn vader en zocht haar dingen buiten de deur.

Mijn vader is inmiddels al jaren overleden en met haar nieuwe vriend brengt mijn moeder veel tijd door in de kroeg (daar staat ook een gokkast). In het begin heb ik haar regelmatig geld geleend. Inmiddels is haar inkomen hoger dan dat van ons (mijn vader heeft een goed pensioen achtergelaten) en eigenlijk verwacht ze nog van ons dat we haar financieel steunen. Ze kijkt amper naar haar kleinkinderen om, vindt ze eerder lastig dan leuk.

Ik heb dus hele grote moeite met het feit dat ze ouder wordt en meer hulp nodig heeft, in huis, maar ook regeldingen. Ik kan het zo zo moeilijk opbrengen om dat te doen. Ik heb geen broers of zussen dus alles komt op mijn nek. Ik doe het niet omdat mijn kinderen wel gek zijn op oma, maar het liefst zou ik het contact verbreken.

Quote Suus:

Nee nooit. Mijn ouders hebben/hadden de instelling dat kinderen altijd op hun ouders moeten kunnen bouwen, niet andersom...

Hier idem! Moet ik er wel bij vermelden dat mijn ouders een stabiel huwelijk hebben en nog jong (en dus goed te been) zijn.

Daarentegen heb ik mijn ouders al regelmatig belast .

---

Enjoy life today. Because yesterday is gone and tomorrow is never promised!