Persoonlijkheidsstoornis

Wederom doe ik dit anoniem. omdat ik er echt niet trots op ben.

Een tijdje terug heb ik een topic geopend over een zeer negatief zelfbeeld.

Ik heb me psychologisch laten testen omdat ik veel kenmerken van mijn dochter in mezelf terug zie en mijn dochter heeft autisme.

De uitslag van de test heb ik gisteren gekregen en ben er heel erg van geschrokken.

Ik heb wel autistische trekjes maar niet voldoende om me op autisme te laten testen.

Wat er wel uitkwam was dat ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heb, een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis heb en een sociale angststoornis.
Ik ga dus een zeer heftige therapie tegenmoet waar ik enorm tegenop zie. Ik heb al totaal geen energie dus ik vraag me af waar ik die vanaf ga halen. Maar het MOET.

Ik wil niet meer tegen mijn oudste dochter zeggen dat ik geen tijd heb om mee te helpen op school, na de zoveelste keer dat ze vraagt waarom ik niet meehelp. De werkelijke reden is dat ik niet durf! Maar dat ga ik haar niet vertellen. Maar het doet me zoveel pijn om haar telkens nee te verkondigen. Ik zie de teleurstelling in haar gezichtje. Binnenkort gaan ze naar sinterklaas, zoeken ze ouders die willen rijden. Papa gaat mee, ik heb mezelf ook opgegeven omdat ik samen met mijn man wel durf, maar of ik meemag weet ik niet aangezien ze er alleen nodig hebben die willen rijden. maar ik doe het voor haar, zodat ik eindelijk eens kan zeggen dat ik meedoe op school.

En zo zijn er zoveel dingen die me in de weg zitten, en als ik terug denk...eigenlijk mijn hele leven al.
Hierdoor heb ik nooit mijn rijbewijs durven halen.
Ik heb nooit de opleiding kunnen afmaken die ik zo graag wilde.
Ik heb nooit lang een baan kunnen behouden en ook nooit echt leuk werk gehad.
Vrienden ben ik allemaal kwijt geraakt, heb echt niemand meer, alleen mijn man, paar kennissen en mijn ouders.

Dus ik moet in therapie, ik wil niet zo blijven. Maar ik durf niet, ben zo bang!

Is dit ook maar voor 1 iemand herkenbaar? voel me zo alleen op de wereld met dit.