na ruim 25 jaar is het over

 Gisteren kwam mijn thuis na een bezoek aan kennissen, ik was boven met de kinderen bezig.  We krijgen een meningsverschil over iets onbenulligs en ineens roept mijn man dat het voor hem niet meer hoeft en hij het al heel lang zat is. Ik denk ok we praten er later over.

Beneden gekomen krijg ik het verwijt dat ik hem niet laat blijken dat ik hem waardeer (hij werkt 60 uur per week) dat hij nooit hulp krijgt als hij in huis aan het klussen is (ik heb een ernstig rugprobleem en kan lichamelijk gewoon niet zo veel) en dat ik afstandelijk ben. Tja ik heb het gewoon druk met het opstarten van mijn eigen bedrijf en de kinderen. Een van de kinderen vraagt op dit moment veel aandacht, ben druk met allerlei dingen regelen, hier gaat idd aardig wat tijd in zitten.

Man wil niet verder, heb nooit iets aan hem gemerkt, hij heeft het nooit eerder aangegeven en dan ineens dit.
We kennen elkaar al zo lang, vanaf onze tienerjaren samen (nu zijn we midden 40) .

Zo bizar, gisteren een geweldige dag gehad met het gezin, leuke dingen gedaan en dan uit het niets deze mededeling. Ik dacht eerst die heeft een ander oid, maar dat had ik wel gemerkt. Ik weet niet eens of hij nog naar huis komt na zijn werk. Hij wil er verder niet over praten.

Meer meiden waarvan de relatie zo ineens over was ? Iets in mij zegt dat het niet klopt en dat hij wellicht overspannen is oid.

Er zit uiteraard nog veel meer achter het verhaal dan wat ik hier even heb neergezet. Maar ik heb geen zin om herkend te worden dus bepaalde dingen heb ik weggelaten. Een aantal dingern die wel meespelen. Wij zijn al zo lang samen en hebben altijd erg goed met elkaar kunnen praten, heel open en eerlijk naar elkaar. Dat is eigenlijk nog steeds zo, alleen hebben de afgelopen periode erg weinig tijd samen doorgebracht. (laatste 3 jaar geen enkele keer uit geweest samen, geen geld voor leuke dingen of etentjes samen). Dit speelt aan mijn kant ook mee, voel me vaak alleen maar de werkster en moeder. Alleen heb ik het wel vaak aangegeven, maar dat werd dan afgedaan als zeuren en het is niet anders.

Gisteren kwam man thuis uit zijn werk en deed alsof er niks aan de hand was. Heb gister avond wel een poging gedaan om te praten, maar het enige wat er uit kwam, zullen we het er niet meer over hebben, het verandert toch niets aan de situatie. Vervolgens lag hij om 21.30 op bed.

Dat is nu net een van de problemen, wij hebben geen oppas voor de kinderen, geen ouders aan mijn man zijn kant en mijn moeder is ziek en kan niet oppassen. Verder geen broers of zussen. Een kind met een beperking breng je ook niet snel ergens onder bij vrienden.

Man verwacht ook bepaalde dingen van mij, maar ondersteunt mij verder ook niet voor mijn gevoel. Ik regel alles met betrekking tot school, huishouden, financieel en ik werk zelf ook nog. Hij gaat al vroeg werken, komt thuis , eet mee (of niet en eet later), klust in huis, duikt achter de pc en gaat vroeg naar bed.  Eigenlijk verwacht hij dan dat ik meteen mee ga zodat we samen tijd in bed doorbrengen. Ik heb dan nog duizendeneen dingen te doen, maar dat wordt niet gezien of afgedaan met dat kan morgen ook nog. Hij kan ook niet overweg met de jongste, vaak strijd en ruzie waarbij ik voor mijn gevoel de scheidsrechter ben. Maar zoals gezegd als ik aangeef dat ik ook wel eens iets leuks wil doen voor mezelf of samen is dat zeuren, geen geld voor enz. Op den duur zal ik idd best afgestompt geraakt zijn wat hij dan vertaalt in afstandelijk.

Ben echt niet blind voor mijn eigen aandeel