zeer negatief zelfbeeld

Ik doe dit liever even anoniem.

Zit nu al ruim 4 jaar in een depressie waar ik maar niet uit lijk te komen.
Heb me nu laten testen. Een gedeelte van de test heb ik gedaan, de rest van deze test doe ik as maandag.
Vandaag gesprek gehad met mijn psychologe. Ze vertelde me dat uit het gedeelte van de test nu al bleek dat ik een enorm groot negatief zelfbeeld heb. Zo ernstig had zij het nog nooit gezien. Ik schrok hier enorm van. Wist wel dat ik weinig zelfvertrouwen had en niet positief naar mezelf kon kijken maar dat het zo ernstig was dat wist ik niet.
Heb dus een hele lange weg te gaan om hier vanaf te komen. Helemaal zal niet lukken maar ik moet wel gaan leren om positief naar mezelf te gaan kijken en niet overal het negatieve van in te zien. Dit moet gewoon want ben bang dat ik anders mijn kinderen hier ook mee beïnvloed en dat mag niet! De oudste komt nu al af en toe thuis dat niemand haar aardig vind, dus hoop niet dat zij dit ook ontwikkelt. Volgens de psychologe kon dit wel aangeboren zijn, dus kans groot dat 1 van mijn kinderen dit ook kon krijgen.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit anders gedacht heb, dit heeft altijd in me gezeten. Maar is de laatste jaren door wat er allemaal gebeurd is versterkt en is het nu eindelijk naar buiten gekomen.

Zijn er hier meer vrouwen die hiermee te kampen hebben of hebben gehad en hoe gaan jullie hier mee om? Ik kan wel wat steun gebruiken.

Mijn negatieve zelfbeeld geld zowel uiterlijk als innerlijk. Ik kan absoluut niet naar mezelf kijken, op foto's vind ik verschrikkelijk en probeer ik echt te vermijden. Vind mezelf heel lelijk en megadik. Kan me niet voorstellen dat ook maar 1 persoon mij aantrekkelijk vind. Mijn man zegt van wel maar dan denk ik dat hij dat zegt om mij niet te kwetsen.
Mijn kinderen zijn mijn alles maar zelfs daarvan denk ik soms dat ze me niet leuk genoeg vinden, dat ze liever een andere lievere mooiere mama hebben.

Mijn hele leven heeft me dit eigenlijk al in de weg gezeten, heb nooit de opleiding kunnen doen die ik eigenlijk wilde, puur omdat ik te verlegen, te onzeker was, "ik kan dit niet" is het eerste wat ik denk, ik ben hier niet goed genoeg voor. Mijn rijbewijs heb ik hierdoor nooit kunnen halen omdat iedereen dit best kan, behalve ik! Zo denk ik nu nog steeds en ben inmiddels 41 jaar.

Vrienden heb ik niet meer, alleen vage kennissen. Durf ook geen nieuwe vriendschappen op te bouwen, bang om weer in de steek gelaten te worden en om gekwetst te worden. Ben heel gesloten naar mensen. Maar toch ziet niemand het aan me. Ik lach dus is er niks met me aan de hand, zo denken alle mensen. Zelfs mijn ouders weten dit niet. Doe me anders voor dan dat ik ben, probeer het te verhullen. Klap dicht naar vreemde. Zweet breekt me soms uit als ik helemaal alleen op het schoolplein sta te wachten, iedereen kletst gezellig met elkaar, ikke niet, ik durf dat niet, want wat denken de mensen wel niet van me, niemand vind mij aardig.

Dit is ook niet zo 1 2 3 opgelost, kan jaren duren, heb geen energie daarvoor, maar zal wel moeten.
Mijn kinderen merken het ook niet aan me, zou je zeggen. Maar ik weet wel beter! kinderen krijgen dit toch mee of je het nu wel of niet laat merken, die voelen dat aan. En aangezien ik 2 supergevoelige meiden hebben, voelen die me feilloos aan.

Ben zo benieuwd wat er straks daadwerkelijk uit die test gaat komen, of het nog erger wordt of hier bij blijft. Naja of dit al niet erg genoeg is.

Ik hoop dat het me gaat lukken om positiever over mezelf te denken. Ik krijg nu al 4 jaar therapie en vanaf het begin was duidelijk dat ik erg verlegen en super onzeker was en ook dat ik er negatief was. Vanaf toen is me al gezegd dat ik positiever moest gaan denken, kreeg opdrachten mee en deed deze allemaal. maar in de praktijk is het me nooit gelukt, ik schiet altijd weer terug in het negatieve, ik kan er echt niks aan doen. Ik hoop dus echt dat ik nu de juiste therapie ga krijgen!

Ik walg echt van mezelf gewoon, ben een mislukkeling, bah! Heb zelfs nooit fatsoenlijk een baan kunnen behouden, werd daar steeds doodongelukkig totdat ik door een zware depressie in de ziektewet belande en van daaruit de wia inging. 4 jaar nu verder en zo weinig veranderd, heb er daarom ook een hard hoofd in of dit ooit nog gaat gebeuren. Ik wil het zeker proberen, maar ben o zo bang, bang dat ik mezelf moet accepteren zoals ik ben, dat kan ik niet, never nooit niet. Ik wil kunnen genieten, ik wil schijt kunnen hebben aan iedereen als ze iets over me te zeggen hebben, ik wil niet meer verlegen zijn, ik wil voor mezelf kunnen opkomen, zou het wel uit kunnen schreeuwen!!

Het is geen onverwerkt trauma, het heeft altijd al in me gezeten, heb nooit positief over mezelf gedacht, ook als kind niet. Maar door opstapelingen van dingen die gebeurt zijn heeft het zich wel verergerd en heb ik er vrijwel dagelijks last van.

Was het maar opgelost door naar de kapper te gaan, nieuwe kleren te kopen enz enz, daar voel ik me niet beter door. Ik merk dan totaal geen verschil en voel me dan hetzelfde als voorheen. Niks staat me, dus daarom koop ik niet gauw iets nieuws. Naar de kapper ga ik regelmatig maar mooi vind ik het nooit. Afvallen probeer ik ook regelmatig maar het ontbreekt me aan doorzettingsvermogen, waardoor ik telkens weer terugval.

Volgende week krijg ik de rest van mijn testen en ben bang dat er ook bij mij 1 of andere persoonlijkheidsstoornis uit gaat komen, ik ben er wel al op voorbereid.

Die slik ik al