Beetje verdrietig, maar toch ook trots

Moet het gewoon even kwijt dus hier komt ie dan.

Het gaat namelijk om mijn zusje... Zonder in al te veel details te treden heeft zij al heel veel meegemaakt in haar leven. Het ging haar echt niet makkelijk af, de bergen waren soms gewoon veel te hoog, maar door hulp van buitenaf krabbelde ze toch elke keer verder...
Ze is er nog lang niet, ze heeft nog een heel eind te gaan, maar de laatste tijd gaat het zoveel beter met haar dat ik daar echt heel blij om ben.

Het kan helaas nog jaren duren voor ze de bergtop bereikt heeft en daar kan ik echt heel verdrietig om worden. Waarom kan het niet gewoon normaal gaan, niet na alles wat ze al op haar pad heeft gehad.

Ik ben iig supertrots dat ze al zover gekomen is en het laatste stuk gaat haar ook wel lukken, het heeft alleen tijd nodig!