ik kan dit niet

mijn man is de laatste tijd steeds vaker erover bezig dat hij het niet meer ziet zitten, hij is zichzelf en de wereld beu en hij wil ons het niet meer aandoen.
geen zin meer in al het gezeik en zo.

maar nu is het zo dat ik ben opgegroeit met een moeder die altijd dreigde met zelfmoord, dus ik was ten alle tijde erop voorbereid haar te vinden en alles te moeten gaan regelen.
dat was op zijn zachts gezegt niet fijn.
nu ben ik daar eindelijk vanaf, en nu begint met mijn met dat soort uitspraken...
ik weet echt niet of ik dat wel aankan hoor.
hou zielsveel van hem maar ik wil die angst niet meer, helemaal niet nu er kinderen zijn.
ik wil gewoon niet met de gedachte rondlopen dat hij misschien niet thuis komt, of dat ik thuiskom met de kinderen en dat we hem vinden.
maar die gedachten komen wel vanzelf want ik ga me net als vroeger erop voorbereiden.
maar dat wil ik niet.
ook en vooral voor de kinderen niet.

maar wat dat??
als ik zeg dat ik tijdelijk weggga of dat ik wil scheiden dan zal dat de welbekende laatste druppel wel worden.

ik weet het echt niet meer.

hulp is al wel ingeschakeled maar die kunnen ook maar zoveel doen en bij hun lacht die het allemaal maar weg en valt het allemaal wel mee.

Ja hij weet van mijn gevoens en van mijn verleden.
Hij zegt ook steeds sorry voor zijn gevoelens, maar ze zijn er wel...

Wat is dat voor iets dan die nieuwe hulplijn??

Ik weet dat alles de laatste druppel kan zijn, weet alleen nog niet of ik dat op me moet nemen dat ik dat ben.
Maar ben ook bang dat de oudste misschien die laatste druppel kan zijn, en dat wil ik ook niet.
Want hij voelt zich nu al schuldig als papa verdrietig is.

Man is net weg naar zijn werk, tranen in zijn ogen amper in staat om een kusje te geven, knuffel kreeg ik ook niet en de kids heeft ie geneegeerd.

Ik ben bang, mijn hoofd draait overuren,  vannacht alleen maar wakker gelegen en als ik al sliep droomde ik over de diverse manieren waarop ik hem kan vinden en wat ik dan moest doen.

Heb zin om in bed te blijven en een potje te janken maar dat kan niet,  de oudste wil vandaag iets leuks doen

tja als ik dat kon dan had ik gisteren mijn spullen gepakt denk ik.
dit is niet goed voor de kids (5jaar en 17 mnd)
gisteren in het openbaar een hele scene gehad met hem, moest een beslissing nemen voor de veiligheid van de kinderen.
en dat leverde een showtje op voor een druk terras
oudste vroeg gelijk of hij iets verkeerd had gedaan waardoor papa zo verdrietig was, het begon namelijk met iets wat zoontje deed.
heb hem duidelijk gemaakt dat het niet zijn schuld is, maar een kinderhoofd werkt apart...

eigenlijk als ik alleen naar de kids kijk en niet naar mijn gevoelens en die van mijn man, is het beter dat de kids en ik er even(tijdelijk) afstand van zouden nemen.
maar hoe verlaat je de man waarvan je houd in een moeilijke periode in zijn leven??

man wat is dit moeilijk.
dacht dat ik onderhand alles wel aan zou kunnen wat het leven me toe zou gooien(en dat is al heel wat geweest) maar nu sta ik toch maar eventjes niet te weten wat ik moet doen.....

mijn man zit bij ggz, donderdag heeft ie weer een afspraak, eerder bellen heeft geen nut dan komt ie bij een vreemde en dan gaat hij niet...

ik vind weggaan eigenlijk ook geen optie, dat staat bij mij gelijk aan de handdoek in de ring gooien en dat doe ik normaal nooit.

maar er zijn ook kids bij, hoeveel moet ik hun laten doorstaan, hoeveel krijgen ze hiervan mee, wat doet het met hun (vooral de oudste natuurlijk)

dat zijn de dingen waar ik vooral mee zit.

ik ga wel vaker mee naar ggz ja, maar als hij alles wegwuift wat ik zeg.
maar donderdag zal ik er wel tegenin gaan hoor, want dit kan zo niet meer.

dat is toch niet uit te leggen aan een 5 jarige, ik kom niet verder dan dat papa soms ineens verdrietig of boos kan worden en dat dat niemands schuld is.

ik heb vanmiddag de huisasrtenpost gebeld, die wilde hem eigenlijk gelijk zien en stonden ervan te kijken dat hij aan het werk was, en vonden het erg onverantwoord (chauffeur).
nou moet ik kijken hoe hij is uit het werk en nog even terug bellen om een afspraak te maken.
ik hoop dat hij mee wil...

Hij gaat niet mee, kan praten wat ik wil hij gaat niet mee punt

Weet het ff nirt meer

hij doet nu of er niks aan de hand is.
heb gezegd wat het met me deed, en hij had er zo niet bij stilgestaan.
hij heeft beloofd niks geks te doen, maar het neemt mijn angst niet weg...
nu heeft hij een masker op en doet alsof er niks aan de hand is.
ik weet dat het een masker is omdat er bij de minste tegenslag hij een mini uitbarsting heeft, en zich dan weer gauw achter het masker verstopt.
ik ga morgen de huisarts even mailen, dan kan ik even het verhaal duidelijk uittypen en is hij op de hoogte, en als hij het nodig vind zegt hij wel dat we langs moeten komen.
en ik ga morgen beginnen met hardlopen, om een beetje mijn gevoel van hard wegrennen tegemoet te komen
hopelijk helpt het gelijk een beetje tegen de stress.

bedankt voor jullie berichtjes, heb niet op alles geantwoord geloof ik, het kwam niet allemaal binnen die dag geloof ik, sorry.