Kitten

Wij hebben vandaag een kitten opgehaald!! Echt zo leuk!! Ik wilde al heel lang graag een poes met zo'n mooie lange vacht! En nu kregen we gisteren ineens een envelopje van de ouders van mijn man "voor de vakantie" stond erop... Nu heb ik van mijn man eindelijk dat mooie poesje gekregen! Ze is 11 weken oud en zoooooo leuk! Ze ligt nu heerlijk op schoot te kroelen... Het is een kruising tussen een pers en een ragdoll en heeft dus geen platte neus (Gelukkig maar, dat vind ik niet zo mooi) ik ben zo blij met haar! Gelijk toen ik bij die mensen binnen kwam voelde het goed... En ze is hier nu een half uurtje en sprong gelijk bij me op schoot en ligt nu te slapen! Ik voel echt een klik met het poesje! En ben zooo blij!!! Nu nog een naam verzinnen, wel een beetje voor een dame! Iemand een idee? Ik zal morgen een foto plaatsen!

Nou ik heb er vaak ergens anders geen last van... Ik heb het soms als ik veel visite in huis heb en iedereen zijn eigen gang gaat... maar nooit zo erg als nu... Ik denk dat ik in die opleiding wel vertrouwen heb... 

Maar wat moet ik dan, haar langer bij me houden en afwachten of het beter gaat? Mijn idee was dat ze nu nog klein is en nog makkelijker een nieuw thuis kan vinden... Straks niet meer... Daarom dacht ik ik geef het twee weken... Kijken of ik er aan kan wennen en het van me afkan zetten als ik zie dat alles gewoon doorgaat en de poes en ik ons allebei redden... 

Nou ik vraag €150 euro dus zal niet zomaar jan en alleman op af komen... Ik doe het daar omdat daar de meeste mensen kijken... En misschien ga ik haar wel zelf brengen om zeker te zijn dat alles goed is daar...

Nee ik snap het... Ik kan mezelf ook helemaal niet volgen in dit geval! Ik had het ook helemaal niet verwacht... Misschien is het bij mij ook gewoon overbezorgdheid... Ik zit er de hele dag mee... Als we weggaan denk ik, arme poes helemaal alleen... Ik ben bang dat ze zich bezeerd ergens in huis... Ik moet gewoon controle hebben... Maar heb het ook met mijn zoontje als die ineens naar boven gaat zonder te zeggen kan ik ook ineens uit mijn slof schieten, dan weet ik het even niet... Maar dat dit met een poes zo zou gaan had ik niet verwacht, echt helemaal niet!

Nou ja, dat wat jij zegt daar zit ik ook mee... Ik wil me niet zo achterlijk hoeven voelen... Ik wilde me er overheen zetten gewoon.... Maar ik wil niet dat de poes de dupe wordt van mijn perikelen... Wat als ik me ervoor inzet en het lukt toch niet en ik moet haar over een paar maanden weg doen omdat het niet meer gaat... Dan wil niemand haar meer en heb ik haar gehouden omdat ik mezelf wilde genezen... Denk dat ik me dan nog slechter voel!

Nou ja, ik bedoelde meer omdat iedereen graag een kitten wil en geen volwassen poes... Daarom denk ik dat het moeilijker is dan een ander thuis te vinden... Ik denk er vanavond nog even over en praat er even met mijn man over... Die is ook echt boos op me... Hij begrijpt het niet wat ik voel en zegt maak je niet zo druk... Maar ja, als iemand me verteld hoe ik het druk maken uitzet hou ik ermee op!

Zindelijk zijn kitten volgens mij altijd vanaf 6 weken... Ik heb haar alleen maar een keer op de bak hoeven zetten... Daarna deed ze het gewoon op de bak... Dat was ook mijn theorie dat ik de paniek niet moest laten winnen... Dat wilde ik ook niet... Dus ik had al hele ideeen  om haar te entertainen met een buitenren enzo... Maar ja ik kan tot nu toe de angst maar eventjes van me af schudden en dan is het er weer....

Ze is nu precies 12 weken...

Dit klinkt heel stom, maar vaak als er echt iets ergs is reageer ik juist heel kalm en op de juiste manier... Daar heb ik dan wel weer vertrouwen in... En ik heb al jaren kippen en nooit geen last mee... Misschien gaat het echt alleen om mijn huis, mijn veilige haven dat ik zo heftig reageer...

Ja ik weet niet of dat goed zou zijn... Ik raak er helemaal gefrustreerd en boos door... Ik ben boos op mijn zoontje als hij de deuren open laat... Het is warm in huis en er kan niks open want dan vliegt ze naar buiten... En het idee dat ze onze leren bank stuk krabt daar breekt het zweet me van uit! Van die gedachtes, ik voel me op bezoek in mijn eigen huis... Het zou misschien beter zijn voor me het gevoel toe te laten en te proberen om me er overheen te zetten... Maar ik ben bang dat, dat ten koste gaat van de zomervakantie en de rest van het gezin... Ik ben lief tegen de poes en zorg goed voor haar maar ik ben extreem zenuwachtig en ik weet niet hoe lang ik er nog mee om kan gaan... Wat het nog moeilijker maakt is dat verder iedereen (man en zoontje) de poes willen houden... Wat ik natuurlijk wel begrijp!! Ik weet het nu echt helemaal niet meer... Morgen zou iemand komen kijken, maar als ze weg is, is ze weg... En als ik het niet doe ben ik bang dat iedereen onder mijn zenuwen blijft lijden!  ik voel me echt heel ongelukkig nu ik niet meer weet wat ik moet doen.... 

Quote mama van drie:

Mag ik je een advies geven? Zoek een ander goed huis voor dat beestje, dit wordt nooit wat en je moet ook nooit meer aan een dier beginnen denk ik.. Er kan altijd wel wat zijn met een dier en als je nu al zo flipt dan zou ik de poes wegdoen en nooit geen beest meer nemen tenzij je in therapie bent geweest en dit niet meer zo ervaart als nu.

Het blijft lastig, nu ik weet dat er morgenmiddag iemand komt kijken bij haar wordt ik er verdrietig van... Ze is tegelijk ook zo lief! En nu zit ik met haar te kroelen en zie ik op tegen morgen... Maar wil het beste doen voor de poes en inderdaad... Ik denk dat ze er het meeste voordeel bij heeft als ze naar een thuis gaat waar ze gewoon kat mag zijn zonder dat haar baasje in de stress schiet... 

Nou de poes is opgehaald... Door een hele lieve vrouw met nog een poes... Ik heb er een goed gevoel bij en ze zou me foto's mailen enzo... Ik voel me wel oke en ben blij met mijn keuze om toch het beste voor de poes te kiezen! Ze zou me foto's sturen en me op de hoogte houden van hoe het gaat! Ik voel me echt heel opgelucht en besef nu wel dat ik op dit moment en de komende tijd beter niet aan dieren kan beginnen!