Mama-Life.nl

Esthermv2
Lid

Hoi!
Mijn ouders wonen bij ons om de hoek, 1 minuutje fietsen.
Altijd is dit ideaal geweest.
Mijn moeder kreeg 2 jaar geleden een tumor in haar hoofd.
Tijdens het verwijderen hiervan is er een fout gemaakt.
Nu is ze rechts geheel verlamd en heeft afasie.
Mijn vader heeft erg goed voor haar gezorgd de afgelopen tijd.
Maar nu begint hij zelf ook te "kwakkelen". Door een operatie in zijn buik heeft hij nu een behoorlijke navelbreuk
en heeft sinds 3 weken last van een aanval van Meniere. Hij kon de eerste dag van de aanval alleen maar stil liggen met zijn ogen dicht.
Uiteraard ben ik gaan helpen! Want hij én mijn moeder moest nu verzorgd worden....Brood smeren, eten van de maaltijdservice opwarmen, boodschappen doen, nagels knippen, pakjes van kledingwebshops openen, met mijn moeder passen, weer inpakken en retour sturen, bezoekjes aan t ziekenhuis, aan de huisarts, apotheek, ik deed t allemaal, zelf met liefde...logisch!
Nu, dus zo'n 3 weken verder kan hij binnnenshuis weer wat rondlopen, en ben ik niet meer iedere dag nodig.
Mijn man zit nu 1 week thuis met een vermoedelijke burn-out (7 keer brand op zijn zaak in 10 jaar tijd gaat je niet in de koude kleren zitten..)
En dus begin ik n beetje over te lopen. Oke, de vakantie staat voor de deur, dus dat zal me goed doen, maar daarna....
Mijn vader kan steeds minder goed voor mijn moeder en zichzelf zorgen, voor iedere "scheet"(sorry, klinkt érg niet-respectvol) word ik opgebeld.
Ik kan het niet meer met mijn spontane lach in mijn gezicht, ik kan het gewoon niet meer, er moet wat gebeuren... Mijn vader vroeg wanneer we weer gezellig zouden chinezen. En ik merk dat ik er niet aan moet denken om wéér tijd met hun door te brengen. Het is zo vermoeiend, mijn moeder die érg moeilijk praat en alle achteruitgang van mijn vader te zien.
Mijn man en ik hebben ons al voorgenomen om na onze vakantie eens bij de huisarts aan te gaan en te vragen wat de mogelijkheden zijn.
Is er hier iemand die soortgelijke heeft meegemaakt? Iemand die me tips kan geven hoe we dit op kunnen pakken?
Mijn ouders hebben áltijd voor mij/ons klaargestaan, ik kan hun toch niet zomaar laten stikken...
Help!

http://www.facebook.com/EsthersFeestelijkeTaarten

Datum: 12-07-2013 23:29:51

Quote

Esthermv2 schreef op: 12-07-2013 23:29:51

Hoi!
Mijn ouders wonen bij ons om de hoek, 1 minuutje fietsen.
Altijd is dit ideaal geweest.
Mijn moeder kreeg 2 jaar geleden een tumor in haar hoofd.
Tijdens het verwijderen hiervan is er een fout gemaakt.
Nu is ze rechts geheel verlamd en heeft afasie.
Mijn vader heeft erg goed voor haar gezorgd de afgelopen tijd.
Maar nu begint hij zelf ook te "kwakkelen". Door een operatie in zijn buik heeft hij nu een behoorlijke navelbreuk
en heeft sinds 3 weken last van een aanval van Meniere. Hij kon de eerste dag van de aanval alleen maar stil liggen met zijn ogen dicht.
Uiteraard ben ik gaan helpen! Want hij én mijn moeder moest nu verzorgd worden....Brood smeren, eten van de maaltijdservice opwarmen, boodschappen doen, nagels knippen, pakjes van kledingwebshops openen, met mijn moeder passen, weer inpakken en retour sturen, bezoekjes aan t ziekenhuis, aan de huisarts, apotheek, ik deed t allemaal, zelf met liefde...logisch!
Nu, dus zo'n 3 weken verder kan hij binnnenshuis weer wat rondlopen, en ben ik niet meer iedere dag nodig.
Mijn man zit nu 1 week thuis met een vermoedelijke burn-out (7 keer brand op zijn zaak in 10 jaar tijd gaat je niet in de koude kleren zitten..)
En dus begin ik n beetje over te lopen. Oke, de vakantie staat voor de deur, dus dat zal me goed doen, maar daarna....
Mijn vader kan steeds minder goed voor mijn moeder en zichzelf zorgen, voor iedere "scheet"(sorry, klinkt érg niet-respectvol) word ik opgebeld.
Ik kan het niet meer met mijn spontane lach in mijn gezicht, ik kan het gewoon niet meer, er moet wat gebeuren... Mijn vader vroeg wanneer we weer gezellig zouden chinezen. En ik merk dat ik er niet aan moet denken om wéér tijd met hun door te brengen. Het is zo vermoeiend, mijn moeder die érg moeilijk praat en alle achteruitgang van mijn vader te zien.
Mijn man en ik hebben ons al voorgenomen om na onze vakantie eens bij de huisarts aan te gaan en te vragen wat de mogelijkheden zijn.
Is er hier iemand die soortgelijke heeft meegemaakt? Iemand die me tips kan geven hoe we dit op kunnen pakken?
Mijn ouders hebben áltijd voor mij/ons klaargestaan, ik kan hun toch niet zomaar laten stikken...
Help!

Quote

Vorige | 1 | 2 | Volgende

Els
Gast

Beste Harleysmama,

Zou ik je misschien eens mogen bellen of mailen? Heb wat vraagjes over hoe het is om in te trekken bij een van je ouders.
Ook soortgelijke ervaringen van andere mensen zijn natuurlijk heel erg welkom!
Je kunt me mailen op: els.knaapen[apenstaartje]eo[punt]nl.

Groetjes, Els

Quote Harleysmama:

Ik ben ook mantelzorger voor mijn vader en het is enorm zwaar maar doe het vanaf 2009 met alle liefde voor mijn vader. Helaas liggen hier de aanleunwoningen niet voor het oprapen. Want er is een enorme wachttijd. Hier worden ze via woningnet verhuurd en ja de vergrijzing slaat hard toe en zo kan het zijn dat je meer dan 5 jaar wacht. Heb voor mijn vader geprobeerd, of het ook anders kan maar helaas. Hier in Amsterdam is het zo dat ze gestopt zijn met het geven van WMO indicatie's. Deze komen helemaal te vervallen in 2016. Dus hebben ouderen en mensen met een medische indicatie geen voorrang meer op het krijgen van een geschikte woning.

Je zal een Wibo indicatie moeten hebben wil je in aanmerking willen komen voor een wonining met ondersteunende zorg en die heeft mijn vader niet gekregen. Dus die valt nu tussen het wal en schip in.

Ik zou kijken of je met de huisarts en maatschappelijk werk iets kan regelen. Die weten de wegen die je moet bewandelen om je ouders te krijgen waar ze de zorg en eventueel een andere woning kunnen krijgen.

Mijn vader krijgt nu 3 keer in de week thuiszorg. Heeft een scootmobiel beneden staan, maar kan er geen gebruik van maken, omdat hij geen trappen meer kan lopen en ja we wonen op 3 hoog. Want ben bij mijn vader ingetrokken toen mijn moeder overleed. Heb hiernaast nog een baan en een zoon met autisme en heb geen broers of zussen, dus sta er alleen voor. Dus weer hoe zwaar je het moet hebben.

Wens je in ieder geval heel veel sterkte en hopelijk krijg je het voor elkaar om voor je ouders een goede plek te vinden

Datum: 16-10-2013 10:49:20

Quote

Els schreef op: 16-10-2013 10:49:20

Beste Harleysmama,

Zou ik je misschien eens mogen bellen of mailen? Heb wat vraagjes over hoe het is om in te trekken bij een van je ouders.
Ook soortgelijke ervaringen van andere mensen zijn natuurlijk heel erg welkom!
Je kunt me mailen op: els.knaapen[apenstaartje]eo[punt]nl.

Groetjes, Els

Quote Harleysmama:

Ik ben ook mantelzorger voor mijn vader en het is enorm zwaar maar doe het vanaf 2009 met alle liefde voor mijn vader. Helaas liggen hier de aanleunwoningen niet voor het oprapen. Want er is een enorme wachttijd. Hier worden ze via woningnet verhuurd en ja de vergrijzing slaat hard toe en zo kan het zijn dat je meer dan 5 jaar wacht. Heb voor mijn vader geprobeerd, of het ook anders kan maar helaas. Hier in Amsterdam is het zo dat ze gestopt zijn met het geven van WMO indicatie's. Deze komen helemaal te vervallen in 2016. Dus hebben ouderen en mensen met een medische indicatie geen voorrang meer op het krijgen van een geschikte woning.

Je zal een Wibo indicatie moeten hebben wil je in aanmerking willen komen voor een wonining met ondersteunende zorg en die heeft mijn vader niet gekregen. Dus die valt nu tussen het wal en schip in.

Ik zou kijken of je met de huisarts en maatschappelijk werk iets kan regelen. Die weten de wegen die je moet bewandelen om je ouders te krijgen waar ze de zorg en eventueel een andere woning kunnen krijgen.

Mijn vader krijgt nu 3 keer in de week thuiszorg. Heeft een scootmobiel beneden staan, maar kan er geen gebruik van maken, omdat hij geen trappen meer kan lopen en ja we wonen op 3 hoog. Want ben bij mijn vader ingetrokken toen mijn moeder overleed. Heb hiernaast nog een baan en een zoon met autisme en heb geen broers of zussen, dus sta er alleen voor. Dus weer hoe zwaar je het moet hebben.

Wens je in ieder geval heel veel sterkte en hopelijk krijg je het voor elkaar om voor je ouders een goede plek te vinden

Quote

Vorige | 1 | 2 | Volgende

Contact ouders..Ik weet het niet meer!

Rubriek: Relatie

Naam
Bericht