Zo triest

Vandaag zag ik buiten een vrouw lopen (tussen de 35-45 schat ik) die stak zo de weg over zonder te kijken.
Daarna gaat ze op een stoepje zitten bij een parkeerplaats.
Vervolgens loopt ze naar een boom en gaat daar een heel gesprek mee houden.
Op de grond ligt een knuffelkonijn die ze meeneemt.
Na een kwartiertje loopt ze weg, ze zwalkt wat over de weg.
(wij wonen naast een gezondheidscentrum en ze had een zakje van de apotheek bij zich, die zit daar ook).
Toen ik naar buiten liep zag ik het konijn in het gras liggen, mijn moeder komt op dat moment aanlopen en zegt, oh mijn buurvrouw heeft zo'n knuffel konijn.
Dus ik zeg ziet die vrouw er zo en zo uit, want die was hier vanmiddag.
Naast haar is een huis voor mensen met psychische problemen, het aantal mensen wisselt er nogal, sommige mensen wonen er lang, sommigen wat korter.
Ik heb het konijn in mijn fietsmand gedaan en wilde het haar gaan brengen, toen kwam ze aanlopen, nou ja zwalken, midden over de weg.
Je zag dat ze aan het zoeken was, dus ik zeg, mevrouw is deze van u?
Nou ze was helemaal blij, dank u wel mevrouw en ze knuffelde het konijn en gaf het kusjes.
Ik keek in haar ogen en schrok ervan, ik ken haar niet maar zag haar ogen heel raar stonden.
Ze liep weg en riep tegen een paar mensen die in hun tuin stonden, kijk ik heb hem gevonden en begon vervolgens tegen de knuffel praten.
Vanavond had ik mijn moeder gesproken en vertelde ze me dat deze vrouw zware medicijnen gebruikt en heel erg de weg kwijt is.
Ze wonen in principe zelfstandig met een paar mensen, en er komt eens in de zoveel tijd een psychiater langs om te kijken naar de mensen.
Ik verbaas me er over dat iemand die zo ver weg is alleen woont, ze loopt gewoon steeds over de weg te zwalken, zwaar verdoofd volgens mij.
Is er geen opvang met dag en nacht begeleiding voor deze mensen?? Vind het sneu als iemand zo aan zijn lot word overgelaten.
(dat denk ik, weet dat natuurlijk niet zeker).

Mijn moeder zegt dat ze geen ongelukkige indruk op haar maakt, dat troost me dan een beetje.