aantrekking

Ik schrijf een keer niet onder mijn eigen nickname, maar onder een andere. Ik vraag me iets af waarvan ik jullie mening wil weten.
Toen ik jaren geleden in het dorp kwam wonen waar ik woon kende ik niemand. Ondertussen is dat natuurlijk anders. Door de kinderen kom ik veel in contact met andere ouders. Op de een of andere wijze trek ik mensen aan met een moeilijk verleden of heden. Ik heb weinig vrienden uit de tijd dat ik niet hier woonde.
Maar nieuwe maken lijkt niet mogelijk. Er heerst hier een kliekjescultuur waarin roddelen voorop staat. Daar doe ik niet een mee en met mij nog enkele ouders, die meestal net als ik niet hier geboren zijn.
Echter kreeg ik meer contact met een moeder en die vertelde vorige maand dat ze zwaar depressief is en hup daar lag het hele verhaal over me heen. Vorige week een moeder met wie ik meer contact had verteld ze over haar verleden volbedrog en mishandelingen en ook gelijk hup hele verhaal over me heen. Begon me toch af te vragen wat ik heb dat mensen hun verhaal bij me doen. Ik vind het erg lastig want wil dat zij hun verhaal kwijt kunnen maar voel me ook bedolven ondertussen onder deze verhalen. Dit zijn 2 vd totaal 8 moeders bij wie het de laatste 2 jr zo gaat. Men geeft aan dat ik vertrouwen uitstraal en altijd positief ben. Ik heb heel wat levenservaring ondanks mijn leeftijd. Hoe kan ik hier mee om gaan?

Ik zie het zeker ook als compliment. Ik ben begin 30 trouwens. Zeker begrijp ik dat hoe ouder je wordt hoe groter de kans dat je mensen treft welke pittige zaken hebben meegemaakt. Echter is het momenteel zo dat het gaat om mensen die psychisch nog in de problemen zitten (borderline, psychoses e.d.).
Wat ik moeilijk vind is dat steeds als ik iets meer contact met iemand heb en ze uitnodig om als de kinderen op school zijn een kop koffie te komen drinken dat ik gelijk een heel verhaal over me heen krijg. Ik vind het erg moeilijk om dan een vriendschap aan te gaan. Niet dat ik ze laat vallen, want dat vertrouwen dat men blijkbaar in mij heeft is niet voor niets natuurlijk.
De grootste groep moeders zijn hier in het dorp van het uiterlijk, materialisme en wat vindt men van mij. Dat heb ik dus totaal niet vandaar dat ik me daar apart van hou.
Vaak lijkt het dat men mij vertrouwd om verhaal kwijt te kunnen en door aandoeningen is vriendschappelijk contact van 2 kanten uit erg lastig. Het gaat eigenlijk vrijwel altijd om de ander. Het gaat dus nog niet om vriendinnen, want mijn echte vrienden die ik al jaren ken daarmee delen we logischerwijs alles samen, goed en slecht.