Mama-life
| Verdrietigje schreef op: 09-05-2013 20:24:05 |
Ik voel me eigenlijk al rot nu ik weet dat ik dit ga posten, omdat ik niet weet of dit wel is wat ik
wil. Mijn man en ik zijn 10 jaar samen waarvan 5 jaar getrouwd. Samen hebben we kinderen . De jongste is nu bijna 1. We hebben al eerder een dip gehad in onze relatie, maar nu ben ik bang dat de dip blijvend is. We praten niet meer met elkaar, als mijn man thuiskomt van zijn werk liggen de kinderen vaak al op bed en ploffen we op de bank met de tv aan en de laptops aan. Mijn man is vergroeid met zijn telefoon en ik met mijn laptop. Het is gewoon niet gezellig meer, we gaan ieder steeds meer een andere kant op. Zijn interesses zijn de mijne niet meer. Ook qua opvoeding van de kinderen zitten we steeds vaker op een ander niveau . En dat staat me nog het meeste tegen. En hoe vaak we daar ook al gesprekken over hebben gevoerd steeds vervalt hij in zijn oude gewoontes van knetter streng opvoeden en vaak is straffen e.d. dus onterecht. Hij kan niets hebben van de kinderen en ik heb het idee dat hij ze als volwassenen behandeld en niet beseft dat het kinderen zijn. maar daar mag ik niets van zeggen , want hij veegt het van tafel. We doen nooit leuke dingen samen en als we dat al eens doen gaat daar eerst gezeik en gezucht aan vooraf zodat we al geirriteerd weggaan en om niets uitvliegen naar de kinderen. Ik heb al eerder aan de bel getrokken en mijn man voor het blok gezet dat we er iets aan moeten doen, maar hij heeft er geloof ik niet veel zin in of hij is gewoon 'blind' en denkt dat het vanzelf wel goed komt. Ik heb ook gezegd dat ik na de zomervakantie echt verandering wil zien in hoe het nu gaat want ik ben doodongelukkig ! Als hij in het buitenland zit voor zijn werk mis ik hem wel maar ik ben veel vrolijker en zit beter in mijn vel. Het gaat dan ook beter met de kinderen. De laatste keer dat we intiem zijn geweest was toen onze jongste verwekt is...........kun je nagaan. En eerlijk gezegd mis ik het ook niet. Ik krijg al rillingen bij de gedachte dat ik weer zou 'moeten ' Ik heb geen zin meer om te moeten vechten en denk steeds vaker aan scheiden. Ik heb mijn man al eens gevraagd om misschien een tijdje te scheiden van tafel en bed. Een soort proefscheiding maar hij wil er niets over horen en zwijgt er gewoon over . Ik irriteer me steeds vaker aan dingen, ik kan me zelfs al opvreten als hij zijn sokken laat slingeren . En mij altijd alleen laten terwijl hij op gaat in zijn werk is al menig maal reden geweest tot ontploffing ( hij is echt een workaholic ) Waarom ik dan niet de stap zet.........? Ik ben bang dat ik het niet alleen kan. De kinderen in mijn eentje. De kinderen zijn dol op hun vader en ik kan ze toch geen gezin ontnemen ? Ik werk al 8 jaar niet meer dus een baan vinden zal ook niet makkelijk worden. Inkomen heb ik dus niet dus hoe kom ik aan een huis? En krijg ik geen spijt? Ik haat hem niet en als ik denk aan dat hij bv dood zou gaan breekt mijn hart, maar ik weet niet of het nog geliefde-liefde is Steeds 'hoop 'ik dat hij een ander treft die hem wel sex en aandacht geeft zodat de stap makkelijker wordt maar dat is natuurlijk waanzin. Sorry voor mijn onsamenhangende verhaal maar ik ben gewoon op......... |
| Quote |
| San schreef op: 28-06-2013 16:10:34 |
Erg begrijpelijk hoor... Weggaan is ook niet zomaar iets. Maar wil je echt niet meer vechten dan? Mijn advies... Bedenk heel goed wat je nu wilt en handel daarnaar... Zorg voor een verandering als je niet gelukkig bent, het komt je niet aanwaaien, wat je ook beslist, je zal er hard voor moeten vechten! Ik wens je veel wijsheid en sterkte!  |
| Quote |
| Verdrietigje schreef op: 28-06-2013 16:34:53 |
vechten voor wat ? Hij wil er geen moeite voor doen en vind het wel prima zo. Ik heb meerdere malen aangegeven wat er moet veranderen maar er gebeurd niets. nu had ik een oppas geregelt voor de kinderen om samen te gaan eten krijg ik als reactie : oh...ok... ja leuk . en zo gaat het met alles. Ik word gewoon zo moe om steeds moeite te doen en er niets voor terug te krijgen. Ik las ergens dat ik moest veranderen , maar ik ben al zoveel veranderd. voor hem. heb mijn familie achtergelaten en ben zo ver gaan wonen dat het contact sporadisch via facebook gaat. Ik heb geen vriendinnen want ik heb geen tijd om leuke dingen te doen. Ik ben 24/7 met voor de kinderen bezig, want als ik het niet doe. Wie dan wel ? hij niet , steeds vaker is dat een heikel punt hier. Ik verwijt hem steeds vaker zijn afwezigheid . Hij gaat werken voor de kinderen wakker zijn en komt thuis als ze vaak al op bed liggen. En als hij dan thuis is doet hij niets anders dan mopperen op ze. Als ik hem huilend opbel omdat ik er doorheen zit vanwege de kinderen die zooooooo vreselijk vervelend zijn ( tijd voor vakantie ? of misschien voelen ze het wel ) en ik zo aan het eind van mijn latijn ben dat ik vandaag of morgen 1 van de kinderen een pak rammel geef , wat ik overigens niet doe , krijg ik als reactie: ja nou dat zal wel meevallen. En vervolgens zegt hij dat hij het druk heeft en niets kan doen voor me. Ik weet dat ik weg wil. Ik weet dat ik liever zonder hem ben. Ik houd van hem als de vader van mijn kinderen ,maar geliefden zijn we echt al lang niet meer. Maar ik kan het niet alleen. Ik heb me in al die jaren te afhankelijk gemaakt/ of laten maken zodat ik nu een bange mus ben..... |
| Quote |
| Mieps01 schreef op: 28-06-2013 16:55:50 |
YOLO... you only live once.. Niemand kan je macht afnemen, dat heb je zelf gedaan.. niemand kan hem je teruggeven.. dat moet je zelf doen. Hoe je dat doet? dat moet je zelf bepalen.. ook dat kan niemand voor je doen. Misschien moet je een ( nieuwe) opleiding gaan doen. of part time gaan werken.. Zodat jij jezelf meer waard vind. Ik leef jouw leven.. ik zorg voor onze kinderen, ik ben 10 jaar getrouwd, ik ben thuisblijfmoeder terwijl ik een Masters heb. Ik ben verhuisd van mijn vrienden en familie weg.Toch is er een groot verschil, mijn man waardeert wat ik doe. En ik blijf niet omdat ik niet anders kan.. ik blijf omdat ik WIL. Mijn man is alle ochtenden verschrikkelijk vroeg de deur uit... 5 uur, maar eet dan rond 6 uur ook weer thuis mee en doet de kinderen in bad. Er moet ergens een balans zijn. Als ik hier niet meer WIL zijn, dan ben ik ook zo vertrokken. Maar omdat mijn man dat weet, steekt hij genoeg energie in ons. ik denk dat jouw man dondersgoed weet dat jij niet gaat en je klein en afhankelijk voelt.. tijd om te veranderen. En misschien verandert zijn gedrag dan ook weer.. en vind je samen een nieuwe balans.. misschien niet, ..dan is het tijd om verder te gaan. Als jij niet blijft omdat je dat WILT.. dan moet je gaan. En je leven anders opbouwen.. Je krijgt deze jaren nooit meer terug. Gaat er een deur dicht, gaat er een raam open.. echt! |
| Quote |
| Anne Mv 3 schreef op: 28-06-2013 17:48:55 |
Veranderen moet je niet voor hem doen, verander voor JEZELF, omdat je het waard bent! Als jij weer goed in je vel zit heb je misschien de kracht om je man mee te laten veranderen en zo niet, dan heb je de kracht om weg te gaan. Ga daarom aan de slag met jezelf, praat eens met je huisarts - in veel huisartsenpraktijken is ook een maatschappelijk werker waarmee je af kunt spreken. Laat dit niet door sudderen want je brandt jezelf op én dit is ook heel ongezond voor je kinderen! Heel veel sterkte, het is moeilijk om uit een dal te komen maar zéker niet onmogelijk |
| Quote |
| Verdrietigje schreef op: 12-08-2013 21:53:16 |
en nog steeds sukkelen we door.... ik heb hem gezegd dat ik ermee stop, maar hij zwijgt het dood. het enige wat ik te horen krijg ik dat ik niet besef wat IK de kinderen aan doe Ik google me suf maar ik weet niet waar ik moet beginnen.... Ik heb geen inkomen, hoe kom ik aan een huis en welke toeslagen kan ik krijgen om me op pad te helpen? Op deze manier kan ik niet door...... gescheiden mama's hebben jullie advies voor mij? |
| Quote |
| Dani schreef op: 12-08-2013 22:04:46 |
inkomen kan via de gemeente , die kunnen je misschien wel helpen met een woning.(hier bleef ik in de
woning) bij mij zelf zal 1 deze dagen wel de brief van de rechter op de mat vallen met de mooie mededeling dat ik gescheiden ben.... en achteraf had ik dat al veel eerder moeten doen.zowel ik zelf als de kids bloeien op! heb zelf ook een leuke nieuwe vriend wat me heel goed doet en wat super voelt!! cijfer je zelf niet weg , echt meis daar word jij maar ook je kids niet beter van!! |
| Quote |
| Saskia70 schreef op: 12-08-2013 22:09:50 |
Kijk maar op toeslagen.nl, daar vind je veel informatie over het aanvragen van de toeslagen.
Misschien kan je eens praten met maatschappelijk werk, ze kunnen je op weg helpen. Heel veel sterkte
verdrietigje!
|
| Quote |
| Bepje schreef op: 12-08-2013 22:12:19 |
Ja, info kun je bij de gemeente krijgen en anders kun je naar het maatschappelijk werk in je
woonplaats, zij weten wat je allemaal moet doen en waar je terecht kunt. Als je even kijkt bij de
gemeente op de site kun je zien wanneer ze inloop spreekuur hebben of waar je heen kunt bellen om
eenn afspraak. |
| Quote |
| Verdrietigje schreef op: 12-08-2013 22:19:03 |
En als ik nou naar een hele andere stad of dorp wil verhuizen? |
| Quote |
| Sabje Mv Jm En ?? schreef op: 12-08-2013 22:29:01 |
dan moet je daarbij de gemeente zijn ,voor een bijstand of daar een baan zien te vinden. en ook daar proberen urgentie te krijgen. vaak kan je op de site ,al zien aan welke voorwaarde je moet voldoen. of jezelf inschrijven. succes en sterkte het is ontzettend moeilijk en zware tijd, ik weet er alles van. |
| Quote |
