Mama-life
| Verdrietigje schreef op: 09-05-2013 20:24:05 |
Ik voel me eigenlijk al rot nu ik weet dat ik dit ga posten, omdat ik niet weet of dit wel is wat ik
wil. Mijn man en ik zijn 10 jaar samen waarvan 5 jaar getrouwd. Samen hebben we kinderen . De jongste is nu bijna 1. We hebben al eerder een dip gehad in onze relatie, maar nu ben ik bang dat de dip blijvend is. We praten niet meer met elkaar, als mijn man thuiskomt van zijn werk liggen de kinderen vaak al op bed en ploffen we op de bank met de tv aan en de laptops aan. Mijn man is vergroeid met zijn telefoon en ik met mijn laptop. Het is gewoon niet gezellig meer, we gaan ieder steeds meer een andere kant op. Zijn interesses zijn de mijne niet meer. Ook qua opvoeding van de kinderen zitten we steeds vaker op een ander niveau . En dat staat me nog het meeste tegen. En hoe vaak we daar ook al gesprekken over hebben gevoerd steeds vervalt hij in zijn oude gewoontes van knetter streng opvoeden en vaak is straffen e.d. dus onterecht. Hij kan niets hebben van de kinderen en ik heb het idee dat hij ze als volwassenen behandeld en niet beseft dat het kinderen zijn. maar daar mag ik niets van zeggen , want hij veegt het van tafel. We doen nooit leuke dingen samen en als we dat al eens doen gaat daar eerst gezeik en gezucht aan vooraf zodat we al geirriteerd weggaan en om niets uitvliegen naar de kinderen. Ik heb al eerder aan de bel getrokken en mijn man voor het blok gezet dat we er iets aan moeten doen, maar hij heeft er geloof ik niet veel zin in of hij is gewoon 'blind' en denkt dat het vanzelf wel goed komt. Ik heb ook gezegd dat ik na de zomervakantie echt verandering wil zien in hoe het nu gaat want ik ben doodongelukkig ! Als hij in het buitenland zit voor zijn werk mis ik hem wel maar ik ben veel vrolijker en zit beter in mijn vel. Het gaat dan ook beter met de kinderen. De laatste keer dat we intiem zijn geweest was toen onze jongste verwekt is...........kun je nagaan. En eerlijk gezegd mis ik het ook niet. Ik krijg al rillingen bij de gedachte dat ik weer zou 'moeten ' Ik heb geen zin meer om te moeten vechten en denk steeds vaker aan scheiden. Ik heb mijn man al eens gevraagd om misschien een tijdje te scheiden van tafel en bed. Een soort proefscheiding maar hij wil er niets over horen en zwijgt er gewoon over . Ik irriteer me steeds vaker aan dingen, ik kan me zelfs al opvreten als hij zijn sokken laat slingeren . En mij altijd alleen laten terwijl hij op gaat in zijn werk is al menig maal reden geweest tot ontploffing ( hij is echt een workaholic ) Waarom ik dan niet de stap zet.........? Ik ben bang dat ik het niet alleen kan. De kinderen in mijn eentje. De kinderen zijn dol op hun vader en ik kan ze toch geen gezin ontnemen ? Ik werk al 8 jaar niet meer dus een baan vinden zal ook niet makkelijk worden. Inkomen heb ik dus niet dus hoe kom ik aan een huis? En krijg ik geen spijt? Ik haat hem niet en als ik denk aan dat hij bv dood zou gaan breekt mijn hart, maar ik weet niet of het nog geliefde-liefde is Steeds 'hoop 'ik dat hij een ander treft die hem wel sex en aandacht geeft zodat de stap makkelijker wordt maar dat is natuurlijk waanzin. Sorry voor mijn onsamenhangende verhaal maar ik ben gewoon op......... |
| Quote |
| Bloemblaadje schreef op: 09-05-2013 20:28:34 |
 |
| Quote |
| Femke schreef op: 09-05-2013 20:33:24 |
Best herkenbaar, zeker toen mijn jongste 1 was, realiseer je wel dat dit echt tropenjaren zijn, maar
als ik het zo lees, zou je best ook wel wat tijd meer in jezelf en in je relatie kunnen stoppen. Als
je wil dat eriets veranderd moet je misschien ook eerst bij jezelf beginnen. Dus ook zelf 's avonds
de laptop uit en lekker gaan sporten, met een vriendin weg, Jouw geluk moet je niet aan hem hangen,
je moet eerst ook zelf gelukkig zijn en dan kunje aan je relatie werken. En dan toch eens samen de
deur uit, tijd aan mekaar besteden...Snap dat je zo niet gelukkig bent, maar een gelukkige realtie
komt niet uit de lucht vallen, dás best hard werken...en tja zonder een baan zou mijn
wereldje ook erg klein worden en maakt mij wel erg gelukkig en zorgt ervoor dat ik beter kan
relativeren thuis...Maar herken je gevoel wel heel erg, onze intimiteit is ook op een erg laag pitje
geweest , maar nu de jongste bijna 5 is, komen we ook weer wat meer toe aan onszelf en aan
elkaar...Veel sterkte ermee! |
| Quote |
| Liva schreef op: 09-05-2013 20:34:46 |
Allereerst even een dikke . Je weet nog niet wat je wil, maar je geeft wel aan dat je verandering wil. Je man gaat hier niet op in... als je nu eens zelf de stap zet en alvast zelf met iemand gaan praten? Dan kan het voor jou meer helder worden wat je wil en krijg je ook helder of je de energie nog wil opbrengen.... Vaak verandert de ander mee, wellicht krijg je je man ook zover dat hij uiteindelijk mee wil. Wat betreft werk, ik weet niet wat jullie afgesproken hebben, maar zou je zelf weer aan het werk willen? Daar hoef je niet mee te wachten tot jullie uit elkaar zijn en wellicht is het juist ook een goede stimulans voor jullie relatie... of in ieder geval voor jou! |
| Quote |
| Mama Van Drie schreef op: 09-05-2013 20:38:47 |
Jeetje.....je moet hier wel iets mee doen denk ik. Maar je hebt tegen je man gezegd dat je na de zomervakantie verandering wilt zien.....ik denk dat je daar beide aan moet werken, jij moet dus niet iets verwachten van verandering zonder dat je daar zelf je steentje aan bij draagt. Een relatie is hard werken van twee kanten. Is therapie niet iets voor jullie? Om zo duidelijkheid te krijgen wat er mis gaat? Een onpartijdig iemand die van afstand kijkt naar jullie relatie. Je man mist het intiem zijn ook niet, vraagt er niet om? Scheiden is pas een optie als jullie alles uit de kast hebben getrokken maar dat is mijn mening. |
| Quote |
| Dani schreef op: 09-05-2013 20:39:22 |
deels bekend verhaal.... ik lig in scheiding nu omdat ik voor me zelf en de kids heb gekozen.. blijf praten praten praten!! heel veel sterkte! |
| Quote |
| Macife schreef op: 09-05-2013 20:41:51 |
| samen moeten jullie eruit komen. maar laptop en telefoon, dat was hier ook een probleem. nu hebben we samen een regel ingetroffen en dat helpt.. want we kwamen thuis en ieder ging achter zijn lap zitten. anders misschien idd therapie.. misschien zit er bij jou dingen dwars wat hij niet ziet en andersom precies hetzelfde alleen zie jij het niet. sterkte... |
| Quote |
| Marjolein852 schreef op: 09-05-2013 20:48:47 |
Wat je ook doet; zorg eerst dat je weer aan het werk gaat. Zorgt voor inkomen, voor een sociaal
netwerk en iets om over te praten! Toch en sterkte.. |
| Quote |
| Bepje schreef op: 09-05-2013 21:05:32 |
Naar dat het zo gelopen is. De sleutel voor een oplossong hebben jullue wel zelf in de hand. Nu
hebben jullie ieder je eigen ding gedaan maar jullie kunnen ook wel weer eens iets samen gaan doen.
Het maakt niet uit wat, er is vast iets wat jullie beiden leuk vinden, al is het maar een potje
yathzee bij wijze van spreken. Relatietherapie kan vaak goed werken, ga dat eens doen en als je dat niet voor jezelf doet doe het dan in ieder geval voor de kinderen, die verdienen een warm, stabiel gezin. Ooit vond je elkaar zo leuk dat je hebt besloten samen verder te gaan. Ergens moet dat heus nog zitten, wat was de reden dat jullie op elkaar vielen ? In de meeste gevallen zitten die eigenschappen er nog. Veel sterkte ! Dani : ook voor jou veel sterkte ! |
| Quote |
| Dani schreef op: 09-05-2013 21:11:41 |
och ik red het wel , heerlijk die rust nu...!! maar ik ben geestelijk denk ik veel verder als de
TO..... dus to , blijf echt praten!!! echt meis!! thnx meiden |
| Quote |
| Anoniempje schreef op: 09-05-2013 21:12:18 |
Dani toch. succes to |
| Quote |
| E Mv 2 schreef op: 09-05-2013 21:12:26 |
Even of topic Dani lig jij in scheiding??!?!!?!? To hebben jullie in het begin wel dingen kunnen bespreken? Lijkt me zo moeilijk als je tegen een muur op blijft lopen Als ik de verhalen hier vaker lees ben ik zo blij dat ik 15 jaar geleden zo gehamert heb op communiceren,dat is toch een van de belangrijkste dingen in een relatie. STerkte iig |
| Quote |
| Marly-jane schreef op: 09-05-2013 21:46:48 |
| |
| Quote |
| Marie8 schreef op: 09-05-2013 23:21:56 |
Ik denk eerlijk gezegd dat het voor de meeste stellen hard knokken is met kleine kids. Ik geloof
niet dat ik ooit de intentie gehad heb om ermee te kappen...maar een tijd lang geen seks en niet de
puf om me te verdiepen in partner...ja dat herken ik wel. Ik kan je maar 1 ding zeggen: gewoon er weer voor gaan.. die laptop aan de kant, eisen dat de telefoon ook even aan de kant gaat, drink desnoods een keer een glaasje wijn extra en je moet echt gewoon weer doen. Ook verschil in opvoeden heeft een reden, vraag er eens na zonder meteen zelf te oordelen. Ik ben ook veel strenger als mijn man. En als hij onverschillig wordt, dan compenseer ik dat onbewust door nog strenger te zijn. Hij moet dus af en toe bewust streng zijn en ik moet hem daar af en toe op wijzen. En hij weer dat ik soms doorsla. Samen doen, het is altijd een wisselwerking, niet alleen jou man. |
| Quote |
| Verdrietigje schreef op: 11-06-2013 14:37:43 |
even een kleine update, niet veel nieuws alleen dat het gevoel nog niet veranderd is. ik irriteer me steeds meer aan alles en ben echt dood ongelukkig, maar ik durf de stap niet te nemen. erover praten wordt ook niet gedaan, want mijn man wil er niets van weten... Ik weet gewoon niet wat de beste oplossing is... |
| Quote |
| San schreef op: 11-06-2013 14:48:37 |
Jeetje wat verdrietig TO! Helaas ook erg herkenbaar, ik ben ruim 3 jaar geleden ook weg gegaan om dezelfde redenen. Een goeie vriend stelde mij toen de vraag: Wat is een reden om te blijven... Veel verder dan een hoop praktische zaken kwam ik niet, ik ben uiteindelijk vertrokken met mn kindjes en 3 tassen. Het is een rottijd geweest, hoop geregel maar al die tijd was ik opgelucht en zag ik al het moois wat voor me lag. Als er nog hoop is, vecht er dan voor, maar als het echt niet meer gaat... Doe dan wat je denkt dat goed is. Heel veel sterkte! Als je wilt kletsen, je mag me ook pb'en hoor! |
| Quote |
| Ano schreef op: 11-06-2013 14:51:42 |
Herkenbaar heb net ook een topic geopend. Houd heel veel van mijn man. Maar irriteer me ook steeds
meer aan hem. Ik ben de poets, zorg voor de kinderen een wandelende agenda. Als hij zin heeft klimt
ie er bewijzen van even op. Ik heb met hem meer werk dan met m'n eigen kindjes. En hij wil het
gewoon nie horen. |
| Quote |
| Irma Mv T En B schreef op: 11-06-2013 16:05:43 |
Berg je laptop op en je man zijn telefoon zoek een oppas en ga samen een een stuk wandelen dan moet
je wel praten. Of ga vroeg naar bed niet om te slapen of klussen maar om te praten, praten gaat in het donker vaak makkelijker. Regel een oppas en ga samen eens een avond weg. Kook eens een keer uitgebreid voor je man zorg dat de kinders op bed liggen en ga samen eens eten met de kaarsjes aan. Wat ik wil zeggen praat met hem en zeg hem wat je voelt en ben niet vaag want mannen snappen vaag niet. Zeg niet ik vind dat onze relatie niet lekker gaat. Maar zeg ik vind het vervelend als je dit doet of dat doet en daar heb ik rot gevoel van. Ben duidelijk en zeg wat je voelt kort en bondig. Mannen houden niet van lange lulverhalen mannen zijn geen vrouwen(die houden wel van lang ouwehoeren). Sterkte met alles, hoop dat jullie er samen uit komen. |
| Quote |
| Verdrietigje schreef op: 11-06-2013 16:20:39 |
We zijn pas een avond weg geweest, had net zo goed met een vriendin kunnen gaan want het gevoel is
hetzelfde. Ik ben ook niet vaag, ik ben straight to the point . maar hij zwijgt er over zodat het "" er gewoon niet is "" sex is er ook nog steeds niet geweest. Ik mis het niet en wil het ook niet en hij vind het allemaal wel best geloof ik. ik word moe van het aanmodderen zo, maar hij lijkt er geen probleem mee te hebben. Soms hoop ik dat er iets gebeurd waardoor de keuze voor ons gemaakt wordt . voor mijn part gaat hij vreemd, dan is het voor mij makkelijker om die stap te zetten. en soms......heel soms......... ben ik zo moe van alle ruzie/irritatie/gezeik dat ik denk dat het beter is als ik gewoon maar niet meer wakker word. wat natuurlijk de grootste bullshit is , want ik laat mijn kinderen nooit achter ! ( zeker niet bij mijn schoonfamilie ook....) Maar ik word er zo moe van........ ik zag net dat ik me de vraag moest stellen waarom ik bleef, en dat is hetzelfde antwoord als jou San. De praktische kant. Ik word al chagerijnig als ik er aan denk dat hij straks weer naar huis komt....zucht........ |
| Quote |
| San schreef op: 11-06-2013 16:23:31 |
Maar als je dan blijkbaar nu al weet dat je zo niet verder wilt... Dan is het toch uitstel van executie? Dat had ik toen tenminste... Op het moment dat ik dat besefte wist ik dat ik weg wou, t kon lang of kort duren maar eens zou ik weg gaan. Ik heb dat toen ook meteen verteld thuis, en dat kwam hard aan, maar eea was wel meteen duidelijk. De periode die erop volgt is niet leuk, dat geef ik meteen toe, maar als je zeker weet dat je zo niet verder wilt dan zul je eens die periode moeten aangaan. Bedenk goed voor jezelf wat je wilt en waar je gelukkig van word, en mijn advies daarna is... Bespreek het met je man. Hij moet wel weten wat je voelt en denkt en wilt. Ook als je uit elkaar gaat kun je maar het best goed praten samen! Heel veel sterkte! |
| Quote |
| Anne Mv 3 schreef op: 11-06-2013 18:29:45 |
Iemand schreef eerder al: ga eerst eens aan de slag met jezelf! Sporten, tijd voor jezelf, club/hobby En zoek iemand om mee te praten, want dat je dit laat gebeuren zegt óók iets over jou! Je zit duidelijk niet goed in je vel en het is niet eerlijk om dit alleen aan jullie slechte relatie/het gedrag van je man te wijten! Waarom werd je verliefd op hem? Wat vonden jullie leuk aan elkaar? Wat was leuk om samen te doen? Investeer daar weer eens in en verwacht niet dat hij aan jouw verwachtingen zal voldoen. Klinkt misschien heel gek, maar als je kunt geven zul je juist ontvangen! Ga niet teveel op je gevoel af dat je alleen bij hem bent voor de praktische kant. Jullie hebben samen kinderen! Nou, die komen er niet van zelf. Het gevoel kan soms weg zijn, het kan zoeken zijn naar een nieuwe manier van communiceren. Je man kun je niet veranderen, maar jij kunt wél veranderen en als je verandert (sterker/zelf bewuster wordt) dan is de kans heel groot dat je man uit eindelijk met je mee verandert. Heel veel sterkte! |
| Quote |
| Pacific schreef op: 11-06-2013 18:57:25 |
Als i het zo lees blijf je alleen bij hem omdat hij voor het inkomen zorgt, en daardoor voor het
huis, boodschappen enz. Stel je zelf eens de volgende vraag, stel je had geld zat(voor een huis, onderhoud etc), wat zou je dan doen? Volgens mij weet je zelf dan al het antwoord... Zoek een baan, zodat je in iedergeval iets voor jezelf kan opbouwen. |
| Quote |
| San schreef op: 12-06-2013 08:42:57 |
Heb je er nog wat over na kunnen denken meis? Wellicht wat kunnen praten met je man? |
| Quote |
| San schreef op: 27-06-2013 09:28:05 |
Jammer dat je niets meer hebt laten horen... Was benieuwd of het al wat beter gaat! Ik hoop het voor je! |
| Quote |
| Verdrietigje schreef op: 28-06-2013 15:58:54 |
excuus voor de late reactie, eigenlijk is er niet veel veranderd en kabbelen we maar door. er zijn momenten dat ik denk : nu is het genoeg ! en toch durf ik niet te gaan. Ik ben laf , zwak en een idioot dat ik zo bang ben voor het onzekere. Zo bang om alleen te komen staan en zo bang dat ik straks in de bijstand/schuldsanering enz kom. en ik weet dat ik zo niet door kan gaan, het gaat van kwaad tot erger. maar ik durf gewoon niet . dus 'verlaag 'ik me maar tot datgene wat hij ook doet : gewoon negeren en doen of het er niet is. stom he? |
| Quote |
