Het boek van Zita Maris....

Samenvatting: En de dader weet van niets (zoals op de achterkaft)

Vanaf haar achtste werd het leven voor Zita Maris een bijna ondraaglijke kwelling. Haar vader misbruikte haar, haar moeder en broers en zusters werden lichamelijk en geestelijk mishandeld en ze waren zo arm, dat ze vaak amper te eten kregen. Dit boek heeft ze geschreven in de hoop, dat het bijdraag aan het herstel van beschadigde vrouwen, van slachtoffers zoals zij.

NBD|Biblion recensie

Een ervaringsverhaal: de schrijfster verhaalt van haar misbruikervaringen in haar jeugd, door haar vader en ook door haar opa. Vader was alcoholist, misbruikte ook zijn vrouw en mishandelde het hele gezin. Na de scheiding van haar ouders loopt de schrijfster weg en komt na wat onduidelijk beschreven omzwervingen terecht in een meisjestehuis. Op zeventienjarige leeftijd wordt ze christen en vindt na drie jaar haar partner in dezelfde christengemeenschap. Het boek leest gemakkelijk en het is daardoor goed toegankelijk voor een breed publiek. Stijl en taalgebruik zijn echter gebrekkig: het boek wemelt van de slechte formuleringen. De geschiedenis wordt op een kinderlijke wijze verteld en blijft nogal fragmentarisch. De nadruk ligt op de bekering, tevens de verlossing uit de jeugdervaringen. Er volgen nog enkele gebeurtenissen die met een soort duiveluitdrijving te maken hebben. Er wordt een onduidelijke suggestieve link gelegd met vroegere incestervaringen. Het boek laat een wat wrange smaak achter en voegt niets toe aan reeds bestaande ervaringsverhalen. 
H. Kok (NBD|Biblion recensie)