Buch in de bajes

Vind ik ook denigrerend naar mensen toe met dezelfde stoornissen, die wel de goede keuzes maken... Mijn vader is stelselmatig mishandeld.. hij heeft mij nooit met een vinger aangeraakt.. hij liep weg, zodra hij die woede op voelde komen...

Het lijkt nu alsof je zegt dat als mensen zich wel kunnen inhouden ze minder last van hun ziekte hebben.., nee hoor, ze maken andere keuzes...

Quote jen9:

Het lijkt nu alsof je zegt dat als mensen zich wel kunnen inhouden ze minder last van hun ziekte hebben.., nee hoor, ze maken andere keuzes...

nee, ik zeg: dat mensen die zwaar de weg kwijt zijn, het niet meer op een rijtje hebben en zelf nooit hulp kunnen inroepen naar mijn idee, omdat de hersenen niet meer normaal kunnen nadenken.

als je in de war bent, depri etc. en je kunt nog bedenken dat je verkeerd bezig bent....en je kunt hulp vragen is het nog niet zo heel dramatisch met je gesteld.

dat bedoel ik.

en zeker niet alle criminelen zijn ziek.
sommige hebben geen geweten, doen het voor de kick.

in mijn ogen nog steeds ziek, maar die maken een keuze daarin. dat geloof ik ook wel.

maar mensen vermoorden, aan kinderen komen: dan ben je naar mijn idee ziek. je hersenen sturen iets walgelijks aan....
maar misschien ook omdat ik niet WIL geloven dat mensen dit uit zichzelf zullen doen....

ook hier zegt de psychiater " er is altijd een gezond gedeelte" maar als de ellendige kant overheerst, vraag ik me serieus af, in hoeverre de gezonde kant nog wat te vertellen heeft....

als je kop vol ellende zit en een klein gedeelte kan normaal nadenken....ik denk dat het zieke alles overneemt

dan ben je te laat en is t nog steeds je eigen verantwoordelijkheid. Ik dacht er ook altijd zo over als jij trouwens, maar deze psychiaters hebben mij wel mijn ogen geopend... Ik was doodsbang voor die vriendin, letterlijk doods-bang, maar vond haar niet schuldig... Het is al heel lang geleden, mijn zoon was net geboren, wordt nu 10, maar heb er nog steeds moeite mee.

Geen geweten hebben is dus ook een stoornis.. (staat in de DSM), maar ook dan kan je zelf op tijd ingrijpen. En zelfs die kick is onderdeel van veel stoornissen... Ik denk idd dat je er niet aan wil.. dnap ik ook, is ook niet te bevatten. Die stoornis, ziekte, stuurt ze wel, maar dat maakt ze niet onschuldig of niet verantwoordelijk.

dat begrijp ik Jen, is ook vreselijk heftig om van dichtbij mee te maken.
Maar ik neem aan dat je je vriendin ook anders kent?
dan heb je ook gezien dat de duivel in haar kwam?

Dat gaat langzaam, ze hield me weg, ik was net bevallen.. Dat bleek de trigger te zijn.., voor haar gedrag later. Maar toen ik naderhand haar huis bekkeek begreep ik dat ze dit al heel lang had en dat ze idd zlef hulp had in moeten roepen.. Schaamte is geen excuus.

De duivel? nee hoor, dit was zijzelf, en dat had ze een halt toe kunnen roepen....

Deze mensen hebben vaak, naast hun "rare" gedrag een baan waarbij ze zichzelf wel kunnen gedragen, dat aat alleen al zien dat ze weten dat ze fout zitten.. en als je dat laat oplopen, ben je fout bezig...

ik denk echt anders...ik reken het echt de mens zelf niet aan die zo diep zijn weggezakt.

krijg er een beetje " eigen schuld dikke bult" gevoel bij en dat is best verdrietig eigenlijk.

een zware roker krijgt longkanker...ja, je had zelf kunnen ingrijpen?

Quote MaFKeeS:

[...] Ik heb Buch gisteren niet gezien maar wil wel reageren op jouw bevindingen. Je hebt zelf ervaring met je vader schrijf je. En dat er altijd een keuze is? Als je toch ziet dat dit een ziekte is, dan heeft jouw vader toch geen keuze? Ik verdiep me nu in systeemtherapie. Ik kan ook niet begrijpen dat mensen hun eigen trauma uit hun jeugd zelf ook toepassen in hun opvoeding naar hun kinderen toe. Maar het blijkt zo in het systeem te zitten. Deze kinderen hebben het jaren als vb gezien en ervaren en het zit in het systeem gebakken. Andere mensen zullen logischer kunnen denken en zijn sterker hierin om eigen pad te kiezen, maar het merendeel niet. Alles wat je is aangeleerd draag je mee. En ook de nare kanten dus. Kun je in je hart niet willen, maar je hoofd (systeem) zegt wat anders. Was het maar waar dat we allemaal een keuze hadden.... En je schrijft dat je je hulp hebt aangeboden aan je vader. mensen met een zwaar probleem grijpen heus niet ineens je hand " ja, geef mij maar hulp" en we leven nog lang en gelukkig.... helaas....

Dit is zoo wel een keuze! Als je dit zelf meegemaakt heb en het vreselijk vond heb je de keuze hetzelfde te doen als wat jij erg vond alleen omdat je niet weet hoe het wel moet of op zoek gaan naar wat je zelf had gewild, je pijn punten opzoeken en daarmee handelen. Ik heb aardig wat meegemaakt, maar juist daardoor een heel sterk gevoel dat ik dat juist NOOIT mijn kinderen ook aan wil/kan doen. Dus dat is wel degelijk een keuze.

Nee het kiezen om je kinderen niet hetzelfde aan te doen is niet de makkelijkste keuze. Want dan kom je op een weg waarin je geconfronteerd word met je eigen pijn, je eigen verleden, je eigen angsten, en dan moet je daar iets mee doen. Het is een vreselijk zware weg. Maar je kan wel kiezen! En op het punt waar ik nu sta ben ik moe van mijn keuze, dat geef ik eerlijk toe, want het zijn hele zware jaren geweest (en door andere omstandigheden  nu nog wel eens) maar ben ik wel trots en blij dat ik deze keuze gemaakt heb. En elke dag dat ik in de ogen van mijn kindjes het kind zijn en het genieten zie dan sterkt dat mij om verder te gaan, want het is het zoo waard!

 

Mijn kinderen verdienen niet anders als het beste dat ik geven kan, eigenlijk nog meer, maar ik mag ook niet te hard zijn voor mezelf...

in mijn systeem zit, heel simpel even, 's ochtends wakker worden, in 1 lijn naar de wc en dan door naar de koffie.
een gewoonte, zit in mn systeem, doe ik al jaren.

dat is ook een keuze, maar een gewoonte.
kan ik veranderen, maar dan ben ik van de leg.
mijn hoofd werkt naar behoren (tenminste, dat denk ik )
als je bijv. autistisch bent, wijk je ook niet van de gewoontes af, want dan raak je van de wijs.

dat zie ik ook zo met je systeem van huis uit.

dat je in jezelf de kracht vind om het anders te doen, siert je als mens en geeft duidelijk je kracht weer.
als dit je zwakke plek is en er is in je hoofd geen ruimte meer om het anders te kunnen doen. is willen en kunnen erg ver uit elkaar.

hoe moet dat dan? hoe doe je het anders dan je ouders? dat redden veel mensen ook niet alleen.
bewustwording is 1 , er wat mee gaan doen is 2 en ik denk niet dat alle mensen deze kracht in zichzelf vinden

Quote MaFKeeS:

ook hier zegt de psychiater " er is altijd een gezond gedeelte" maar als de ellendige kant overheerst, vraag ik me serieus af, in hoeverre de gezonde kant nog wat te vertellen heeft.... als je kop vol ellende zit en een klein gedeelte kan normaal nadenken....ik denk dat het zieke alles overneemt

Nee dat is niet waar, het gezonde deel zal er altijd zijn, alleen het zieke deel gaat het proberen te overlappen, te overschaduwen. En het is een keuze of je vecht tegen het zieke deel, dat je hem niet steeds meer terrein geeft, of dat je je overgeeft en je er achter verschuilt.

En dat is heel pijnlijk om te moeten aanvaarden in jou situatie, dat was het ooit ook voor mij, want dan moet je gaan erkennen dat degene die jou verdriet doet, die mij pijn deed, mij om wilde brengen, mij elke dag liet weten hoe slecht/lelijk/naar etc ik wel niet was een keuze had om er anders mee om te gaan. Dat is confronterend, dat is pijnlijk, maar ik hou meer van de waarheid die pijn doet en waar ik wel iets mee kan, dan van een schijnveiligheid die hoe langer je die optrekt voor jezelf en hoe langer je die volhoud uiteindelijk alleen maar voor een hele grote teleurstelling en een groter pijn gevoel zorgen.

Quote MaFKeeS:

in mijn systeem zit, heel simpel even, 's ochtends wakker worden, in 1 lijn naar de wc en dan door naar de koffie. een gewoonte, zit in mn systeem, doe ik al jaren. dat is ook een keuze, maar een gewoonte. kan ik veranderen, maar dan ben ik van de leg. mijn hoofd werkt naar behoren (tenminste, dat denk ik ) als je bijv. autistisch bent, wijk je ook niet van de gewoontes af, want dan raak je van de wijs. dat zie ik ook zo met je systeem van huis uit. dat je in jezelf de kracht vind om het anders te doen, siert je als mens en geeft duidelijk je kracht weer. als dit je zwakke plek is en er is in je hoofd geen ruimte meer om het anders te kunnen doen. is willen en kunnen erg ver uit elkaar. hoe moet dat dan? hoe doe je het anders dan je ouders? dat redden veel mensen ook niet alleen. bewustwording is 1 , er wat mee gaan doen is 2 en ik denk niet dat alle mensen deze kracht in zichzelf vinden

Ook dan is er toch nog de keuze om mensen te vinden die je kunnen helpen, als je bewustwording hebt en je doet daar niets mee omdat je niet weet wat je ermee moet, dan maak je toch de keuze om er niets mee te doen. Ook niets doen is een keuze maken.

 

Voor iedereen staan dezelfde opties! Alleen niet iedereen ziet ze, sommige willen ze niet zien, en weer anderen durven ze niet te zien, maar dat zijn wel keuzes. 

En je kan je systeem enorm goed omschakelen mezelf als voorbeeld nemend:

Van mijn 9de tot mijn 18de heb ik geen nacht normaal doorgeslapen uit (doods) angst. Ik was elk uur van de nacht wakker, om te kijken of mijn kamer leeg was, of mijn ouders sliepen, mijn vader leefde, mijn moeder niet op tocht was. 

Op mijn 18de trouwde ik en ging ik het huis uit, en ja hoor, ik bleef natuurlijk elk uur wakker worden, want dat zat zolang in mijn systeem. En toch kan ik nu zeggen dat ik een jaar later daar van af was, dat ik wel nog steeds licht slaap en wakker word bij de kleinste geluiden, maar ik slaap door. Nu zelfs alleen, slaap ik door. Je kan je systeem namelijk heeeeel goed leren, heel goed ombuigen, heel goed veranderen. 

 

En als je zelf niet weet hoe, dan zijn er altijd mensen die het je kunnen leren, die je kunnen helpen. Alleen begint het met het inzien, en er iets aan willen veranderen. En als er een wil is dan komt er een weg! Al moet je die met eigen handen bouwen en word die voor je weer weg gehaald, dan maak je die weg af, anders was de eerste stap die je zette al zonde van je energie. Als je begint en de eerste stap maakt komen er vanzelf volgende stappen, en dat maakt niet uit welke keuze je dan maakt. En door telkens weer die stap te zetten maak je elke keer weer de keuze. Moet je nagaan hoevaak mensen keuzes kunnen negeren, en zich kunnen of willen verschuilen.

Ja, hoe triest ook, mijn opa heeft zichzelf doodgedronken en gerookt.. dat heeft hij zelf gedaan..  Triest, jazeker, maar t had in zijn geval zeker voorkomen kunnen worden. Maar dat vind ik toch minder erg, hij heeft niemand verkracht of vermoord, hij heeft zich dit zelf aangedaan.
Ik zeg niet dat je deze mensen daarna geen operaties of therapieen aan moet bieden, maar ze hadden eerder hulp moeten zoeken.

Moeilijk, jazeker, maar ik ben blij dat ik kwaad heb kunnen zijn op mijn vriendin.. helaas, was verplichte opname geen optie, familie moet dit doen, en die weigeren.. Maar zijzelf is schuldig als ze iemand nu iets aan doet, niemand anders, ook haar stoornis niet.

eigen schuld dikkel bult? Nee hoor, zij zijn niet het slachtoffer, maar de daders... Die bult brengen ze aan anderen toe. 

Petrina, indrukwekkend verhaal.
Je bent keihard terug gaan vechten, respect!

ik trek dit soort verhalen niet door naar onze thuissituatie hoor, dat is heel erg anders. mijn man knokt zelf zeerzeker terug namelijk, maar waar het vandaan komt interesseert me enorm

maar ik ben juist zelf zo anders gaan kijken naar m'n medemensen.
ik heb van heel dichtbij gezien, wat een zieke geest met iemand kan doen.
het kan iemand stuk maken, breken...totaal iemand anders maken.

dit is voor mij geen zelfbescherming, dit is gewoon hoe ik het zie. ik maak het hiermee niet mooier, ik maak het juist enger. door een trauma kunnen we dus allemaal gek gaan doen!

ik had altijd het hoogste woord over zelfdoding.
door wat je meemaakt vorm je ook een andere mening, tenminste, dat gebeurd mij dus.

ook deze mensen in de gevangenis zie ik anders nu. natuurlijk mogen ze zich niet verschuilen achter een kapotte geest, maar dat deze de overhand heeft gevoerd....tja...

Oh ja, gek kunnen we allemaal worden, mee eens.. Het is dan ten alle tijden je plicht im op tijd aan de bel te trekken.

Quote jen9:

Oh ja, gek kunnen we allemaal worden, mee eens.. Het is dan ten alle tijden je plicht im op tijd aan de bel te trekken.

maar je wordt niet wakker op een ochtend en je bent gek hoor...dat is een proces van soms wel jaren....
knap als je dan op tijd aan de bel kan trekken!

Ptrecies, en juist daarom kun je op tijd aan de bel trekken..., juist omdat het een proces is...    Dat gebeurt gelukkig ook bij het grootste deel.

Heel lang keek ik op dezelfde manier naar mijn moeder de ziekte als jij nu kijkt naar de stoornis/ziekte bij anderen. Maar zo werkt het niet. Ik zie nu dat ik zo keek naar deze ziekte om te overleven op de weg die al zo moeilijk was, dan kon ik ook niet alles tegelijk zien zoals het was, maar telkens kwam ik een stukje verder. En dit, het kijken naar de ziekte en toch de verantwoordelijkheid bij hun neerleggen, ondanks dat ze ziek waren, was uiteindelijk wel heel goed om mijn doel te bereiken, het was een bevrijding. Een volwassene met stoornis/ziekte is alsnog wel verantwoordelijk om daar zelf op zo'n goed mogelijke manier mee om te gaan en het geeft geen vrijbrief of excuus om maar te mogen doen wat je hand vind om te doen.... 

En zo denken de deskundigen er gelukkig meestal ook zo over...
Mensen hebben denk ik persoonlijk allemaal fouten en stoornissen, absoluut de 1 een stuk heftiger dan een ander,.. maar het geeft je nooit, maar dan ook nooit een vrijbrief. een dader is de dader.. ten alle tijden. Zo iemand kan en moet dan ook zeker hulp krijgen, maar gebruik nooit je stoornis als excuus.. het is geen excuus, het heeft uiteraard zeker niet meegeholpen, maar de directe aanleiding is de dader zelf.

Zelfdoding vind ik trouwens wat anders...daar kan ik zelfs in sommige gevallen respect voor opbrengen.