Mama-life
| Jasmina33 schreef op: 04-03-2013 23:58:21 |
Het is al laat en toch ben ik niet in staat om te slapen, omdat er zoveel dingen door me hoofd heen
gaan. Ik had vandaag zo'n slecht te dag, echt een dag om heel snel achter me te laten en te
vergeten. Mijn hoofd was vol( is nog steeds vol) en ik kan het dan wel uitschreeuwen, maar wat heb ik vandaag gedaan? Me juist helemaal teruggetrokken en iedereen " buitengesloten". Zelfs mijn eigen kinderen ben ik uit de weg gegaan en mezelf helemaal laten verdwijnen ( zover het mogelijk is met een zieke 2 jarige) Als ik me soms rot voel en de kinderen komen om me heen en knuffelen me en "troosten" dan kan me dat zo goed doen, maar dat was zelfs vandaag niet zo. ze kwamen steeds naar mijn kamer en ik stuurde ze weg, het enige wat ik zei was laat me alleen ik wil alleen zijn  Mijn kinderen zijn mijn alles, ik zou voor ze willen sterven..maar vandaag voelde ik dat allemaal niet meer..mijn kleine mannetje kwam steeds mijn gezicht strelen en hele kleine kusjes geven  echt mijn hart smolt voor hem en toch kon ik mezelf niet de moed in spreken.... Jaren lang heb ik het gevoel alsof ik niet mezelf kan zijn...altijd klaar staan voor anderen, mezelf opofferen voor anderen ( begrijp me niet verkeerd vaak deed ik het echt ook uit liefde en uit genegenheid) en daardor heb ik ook hele lieve mensen om me heen... Naar de buiten wereld kom ik zooo sterk, krachtig, geduldig over, terwijl ik van binnen gewoon niks voel en me een nul voel. Voor mijn man heb ik veel opofferingen moeten doorstaan ( en de meeste deed ik ook uit liefde) en nu nog steeds doorsta, maar hierdoor heb ik wel het gevoel of ik mezelf kwijt ben geraakt ondertussen. ik betrek dingen al van jongsaf aan zo persoonlijk, elke verdriet moest door getroost worden, elke probleem door mij opgelost worden en het werd zo'n gewoonte dat als er een keer niet om mij werd gevraagd dat ik me beledigt en gepasserd voelde. ( raar he?) Aan het begin van mijn relatie( nu alweer 14 jaar geleden) wou ik er alles aan doen om mijn man te behagen en hem gelukkig te maken, waardoor ik mezelf vergat..zo ook met elke relatie die ik heb gehad( op vriendschappleijke vlak) Ik mag echt niet klagen want heb er veel goede en dierbare vriendinnen aan overgehouden..die ook echt voor me klaar staan. Daarnaast heb ik mijn lieve zussen en ouders. Alleen alles is voor mij zo ver weg, zowel letterlijk ( woon nl in het buitenland) als figuurlijk. Zelfs dingen van mijn kinderen raakt me zooo persoonlijk, als een van hun ongehoorzaam is maakt me dat persoonlijk echt verdrietig..ga ik het bij mezelf zoeken en denk ik echt dat het mijn fout en schuld is... ik kon vroeger dingen al niet snel naast me zetten, maar nu helemaal niet meer...het beinvloed mijn hele dag, mijn hele sfeer en mijn maniert van handelen naar mijn kinderen toe. Door de verhuizing en het vele afwezigheid van mijn man, sta ik er echt 24 uur alleen voor..alles komt op mijn schouders en dat begint zijn tol te eisen nu... Ik kan mezelf helemaal gek maken met gedachtes als; ik verdien het niet om moeder te zijn..ik hou juist zoveel van mijn kinderen en toch heb ik het gevoel of dat niet voldoende is... ik kan mezelf echt zo onzeker maken met mijn eigen gedachtes en gedrag...ik heb het gevoel of ik geen controle meer kan hebben over mijn gevoelens..die kunnen zo omslaan van het ene extreme naar het andere... het liefst wil ik mijn man opbellen ( die weer een paar weken weg is) en hem de huid vol uitschelden  omdat ik soms het gevoel heb dat hij me echt in de steek laat met alles...ik kan mijn zussen en ouders niet hierover spreken omdat ik hun niet ongerust wil maken, maar het vreet me van binnen. ik voel me echt gewoon op. |
| Quote |
| Sabje Mv Jm En ?? schreef op: 05-03-2013 00:14:19 |
Ach meid toch Wat een verdriet een eenzaamheid,ik herken wel het 1 en ander in je verhaal. Ik.kan je alleen een hele dikke  via het beeldscherm
geven helaasMisschien hangt het wel in de lucht. Ik had ook zo rot dag vandaag Bah ik heb net ook even flink lopen brullen. In de hoop dat het morgen weer wat beter gaat. Ga proberen te slapen,en hopelijk heb je morgen een betere dag Geniet van je kindjes ,want die laten je niet alleen en die houden ontzettend veel van je. Dus lekker knuffelen met ze. |
| Quote |
| Nijn Niet Ingelogd schreef op: 05-03-2013 08:48:55 |
Dikke knuf |
| Quote |
| Jasmina33 schreef op: 05-03-2013 21:17:02 |
hallo dames, bedankt dames voor jullie reacties... Ik ben vandaag dus totaal een ander persoon dan gisteren, echt ongeloofelijk hoe je als persoon steeds van gevoelens kan veranderen..ik was gisteren echt alles zooo zat en voelde me alleen...vooral de eenzaamheid sloopt me. Ik was in nederland zo gewend om zoveel mensen om me heen te hebben en mijn verdriet en blijschap met hun te delen en dat mis ik hier nu zooo erg..... wat wel nog steeds speelt is dat ik gewoon veel opofferingen heb gedaan en dan vooral naar mijn man toe en als ik me zo voel dan heb ik het gevoel alsof hij diegene is die mij dit heeft aangedaan, terwijl we de meeste dingen samen hebben besloten en met mijn goedkeuring...op zulke momenten dan wil je gewoon iemand de schuld kunnen geven en aangezien ik al mezelf overal onzeker in maak is dit een andere uiterste  |
| Quote |
| Mieps01 schreef op: 05-03-2013 23:06:57 |
Kunnen jullie met je gezin nog terug naar Nederland? Ik heb ook af en toe fiks heimwee.. Woon in de
vs. Maar weet dat wij uiteindelijk wel weer in Noord Europa belanden. Dat scheelt. reist hij altijd zoveel? Wij hebben de afspraak dat ik weer in Nederland ga wonen met de kinderen als mijn man weer zoveel gaat reizen.. Dan maakt het voor hem ook nauwelijks meer uit waar hij naar terug reist. En ik vind dat hij dan ook een beetje recht van spreken "verliest" .. Want als ik in mijn eentje het gezin moet draaien wil ik ook meer bepalen waar dat dan is..daar waar ik me het best voel... if mama ain't happy nobody is happy... Dat je destijds hebt gekozen voor de verhuizing en 100% achter die beslissing grond betekent niet dat dat nu nooit verandert mag worden. |
| Quote |
| Annie schreef op: 05-03-2013 23:23:45 |
Poeh ik vind het nogal wat wat je allemaal schrijft. Ik vind heel eerlijk gezegd eigenlijk net als
Eefje dat je hulp nodig hebt. Voor je kids is het ook niet goed om je steeds zo te zien. Zoals je
het in je eerste bericht omschrijft, lijkt het alsof ze jouw vaker moeten troosten. Dat lijkt mij
echt niet goed voor een kind om dat vaker te doen. Heb je daar een huisarts met wie je kunt praten of maatschappelijk werk ofzo? |
| Quote |
| Jasmina33 schreef op: 05-03-2013 23:30:57 |
hoi miep01, als ik wil kunnen we terug, maar ik wil mijn kinderen niet weer ontwrichten van een "vertrouwd " omgeving..ze zijn hier helemaal gewend en spreken de taal goed...Voor hun is mama belangrijk en die is met hun maar ik heb er gewoon veel moeite mee.. het was ook de bedoeling dat hij niet zovaak van huis zou zijn, maar uiteindelijk is daar weinig van over gebleven en daar baal ik wel van..want ik begin het ook al zat te worden om steed maar voor alles te moeten opdraaien.. HIj belde me net om te vragen hoe het is en hij vroeg gelijk en mis je me????????????? Ik zei: nee, ik heb wel wat anders aan me hoofd dan aan jou denke n ik vind het dan leuk
om hem zo te pesten....Hij reageert dan altijd heel teleurgesteld en zegt gelijk erachter aan: nou
ik mis je wel heel erg hoor hahaha  Ik weet ook wel in mijn achterhoofd dat als het echt niet gaat we altijd terug kunnen en gelukkig is er een mogelijkheid.. maar weet je ik ben dan weer zo van als mijn kinderen het goed hebben dan heb ik het er wel voorover..pas op het moment dat ik zie dat zij er onder leiden dan ga ik actie ondernemen.. ik ben het wel gewend om mezelf opzij te zetten voor anderen, alleen dan heb ik soms dus van die momenten dat ik echt heel ongelukkig ben..zoals gisteren |
| Quote |
| Sabje Mv Jm En ?? schreef op: 05-03-2013 23:38:05 |
dat je het gewend ben om jezelf op zij te zetten voor een ander. betekend niet dat je dat je hele leven volhoud, want er komt een keer een dag,dat je instort,omdat je altijd maar voor een ander leef. jij heb ook nog een eigen IK leven. pas goed op jezelf,voordat het te laat |
| Quote |
| Mieps01 schreef op: 06-03-2013 03:04:19 |
Tja, je zult een keuze moeten maken denk ik.. Als je weet dat je blijft, moet je ook in je hart een
omschakeling maken.. . Ik zie mezelf niet oud worden waar we nu zitten. ik maak plannen en bouw aan
een leven hier.. Maar weet dus ook dat ik terug naar noord Europa ga. ik weet ook dat als we hiernog lang blijven dat mijn kinderen hier hun partners gaan ontmoeten en dat ik dan bijna niet meer weg wil. ondertussen wil ik niet dat mijn leven stilstaat. Leven voor alleen mijn man en kinderen, op dit moment met een baby van 5 weken en net weer verhuisd, nu doe ik dat. Maar dat is voor een langere periode toch ongezond. Je kinderen gaan hun eigen weg. Je man doet dat nu al voor eeN groot deel, met zijn gereis. En jij? Wat blijft er dan voor jou. Misschien moet je kijken wat je in je leven kunt toevoegen zodat het voor jou leuker wordt. Misschien een online cursus.. Misschien een hobby. Ik weet niet hoe goed je bent geïntegreerd en of je waar je zit makkelijk buitenshuis iets op kunt pakken.. ,aar ik denk dat je weer iets voor jezelf op moet pakken. Je verliest jezelf zo |
| Quote |
| Jasmina33 schreef op: 06-03-2013 11:03:33 |
hallo meiden, nee ik zie mezelf ook niet oud worden hier, want ik vind mijn familie ook belangrijk dat ik ook daar mijn tijd aan kan besteden..de tijd gaat al snel... we hebben nu niet echt een plan voor permenent verblijf, voor mij is het ook echt een " tijdelijke" iets...alleen om nu al op te geven vind ik niet gepast zeg maar..ik woon er pas anderhalf jaar en de kinderen hebben zo goed hun plek gevonden hier..dus ik kijk het echt nog aan...weet je die eenzaamheid komt echt met dagen, de ene keer ben ik hier helemaal happy en zo en dan ineens slaat de eenzaamheid toe.. ik ben gelukkig wel actief hier, ben terug gegaan naar school( vind ik belangrijk om de taal te leren) ben begonnen met sporten en wil graag weer een naaicursus beginnen( maar ik wacht daar liever mee anders krijg ik het echt te druk, met de school,kids en het huishouding). Het feit dat ik altijd klaar sta voor mijn kinderen geeft mij zelf die voldoening, ik haal daar echt mijn energie van uit ( of soms juist verliest ik energie  ) maar soms is het gewoon even fijn om de touwtjes aan iemand anders te overhandigen en dat kan bij mij dus niet. En dan wordt het me te veel.... ik merk nu wel dat ik heel anders ben dan 3 jaar terug bijv..ik neem niet zo snel dingen op me van anderen en sta niet gelijk paraat als het nodig is..en dat is voor mij echt een hele overwinning..want ik voel me er ook niet schuldig om en dat had ik altijd wel..dus ik ga wel de goede kant op.. weet je wat het is..door mijn houding( en vaak heb ik gewoon een positieve en spontane houding, wat je nu even nietkan voorstellen ) maar ondanks die
afstand word ik wel altijd gebeld door mijn zussen en vriendinnen als er iets is..ik kan dan weinig
voor hun doen, behalve advies geven en luistern. En dat maakt me dan vaak ook verrdrietig... |
| Quote |
