Meiden even lekker klagen hoor, want dit vindt ik één van de moeilijkste gevolgen van hun autisme!
Mijn man is net weer naar de spoed vertrokken met onze zoon van 13, ik roep naar boven of hij even kan komen zegt hij neen want mijn voet doet pijn.
Dus ik ga natuurlijk kijken zie ik daar echt een grote opgezwollen bol ter groote van een appelsien op zijn enkel staan! Blijkt dus dat hij deze ochtend bij het turnen gevallen is en lelijk op zijn enkel terecht is gekomen. Hij heeft helemaal geen kik gegeven en natuurlijk niks gezegd tegen de juf. Niks gezegd toen hij thuis kwam, neen gewoon stilletjes op zijn kamer gaan liggen (ik dacht dat hij een beetje aan het computeren was)
Hij heeft dus al de hele dag gewoon op die voet blijven lopen en zelfs verder geturnd!
Vorig jaar is hij ook in de turnles gevallen, en had hij ook niks laten weten. Uiteindelijk belde zijn leefgroep dat ze ongerust waren omdat hij zo stil was. Bleek toen na lang zoeken zijn beide polsen gebroken te hebben!

En ons dochter heeft zo ooit eens drie dagen ponykamp blijven verder doen met een gebroken knie! Had ook niks gezegd, nou die knie zal ze daardoor de rest van haar leven last van blijven hebben.

Waarom kunnen mijn schatjes het nu nooit eens zeggen als ze zich erg kwetsen maar schreeuwen ze wel moord en brand wanneer ze een ienieminie druppeltje bloed zien?????

Hoi marie, ja dat hebben we al honderd keren afgesproken met hem, dus nu komt hij ieder klein wondje heel duidelijk verkondigen, maar als hij dat eens echt iets heeft keert hij eigenlijk zo erg in zichzelf dat hij het vergeet te melden. 

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Mama v jurre, stijn, joris:
Ja dat is heel erg vervelend hé, je kan bij hen nooit afgaan op hoe ze uiterlijk pijn vertonen. Vorig jaar ook zat die spoedarts echt alle bewegingen met Quinn zijn pols te doen, je kan het je niet voorstellen. En die arts maar zeggen dit kan niet ernstig zijn anders zou ik dit echt niet mogen doen van hem. En ik maar strijden: neen je moet foto's nemen, je kent em niet hij is stil en dat is ie echt NOOIT! Nou toen die arts uiteindelijk toegaf en daarna zag op de foto's dat beide polsen compleet gebroken waren trok die arts toch even wit weg hoor. 
Sindsdien zit er een pop up nota in zijn dossier dat zelfs minimale klachten van hem altijd héél erg serieus moeten genomen worden.
Hij had toe hij vier was ook eens zijn arm gebroken, en toen hebben we ook erg moeten strijden om een foto te 'krijgen', ik zag dat zijn arm er toen anders uitzag, maar de arts wou er geen nemen omdat onze zoon heel wild aan het zwaaien was met zijn arm en er tikkertje mee speelde. Toen ik er na lang zagen toch één kreeg bleken zowel zijn spaakbeen als zijn ellepijn middendoor te zijn!

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

marie: Ik weet nog niks, zit hier nagelbijtend af te wachten.  Ik denk echt dat het puur om het visuele gaat. Dat kleine wondje kan hij zien, daar komt bloed uit en das niet normaal. 

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Nina , das een heel goed idee, ga ik zeker vragen op school. Natuurlijk kan ze niet elke val zien want die val vorig jaar gebeurde ook terwijl ze materiaal aan het klaarzetten was en had ze ook niet gezien, en tegen haar gaat hij het ook niet zeggen. Maar elke keer dat we het weten is toch een keer dat we hem wat extra in de gaten kunnen houden.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

We hebben het al geprobeert duidelijk te maken in samenwerking met de psychologe van de school vorig jaar. Ze deden het idd ook door het allemaal visueel voor hem proberen te maken maar 'k weet niet precies of ze het met teksten of beelden deden, dat zou ik eens moeten navragen.
Hij is verbaal moeilijk verstaanbaar maar praat normaal wel elke seconde van de dag (en ok een stuk van de nacht helaas ) Maar als hij dus iets ernstigs tegenkomt zegt hij niks maar wordt hij juist heel erg stil, en dat is voor ons dan een alarmsignaal.

Kreeg net een smsje van mijn man. Ze zijn nu naar de foto's met hem maar de spoedarts denkt dat het  gebroken is.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Hij weet trouwens al dat hij elke val moet melden hoor, maar hij zegt zelf er niks aan te kunnen doen , want dat hij op het moment dat het gebeurt hij het gewoon vergeet.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

voel me nu trouwens wel schuldig dat ik em 2 keren die trap op en af heb laten gaan toen ik nog niet wist dat hij pijn had.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Nou we hadden een heel erg optimistische spoedarts deze keer. Het is een breuk, maar 'maar een kleintje deze keer'
Hij zit dus weer in de gips.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.