hoe dit aanpakken?

het zo veel mogelijk proberen te negeren en vooral niet in mee gaan...en vooral hopen dat deze fase weer heeeeeeel snel overgaat. ik heb een dochter die op het moment precies hetzelde is. ze gedraagtnziich op t moment echt als een puber en overal een discussie of snauw. heel moeilijk om hier normaal mee om te gaan vind ik. ik hopp dat t gewoon weer snel over is

---

** GELUK ** ~ het enige wat verdubbelt als je het deelt ~

iK heb maar 1 tip: Je oren op doortochten zetten. In het begin ging er tegenin of in discussie, ook lief en boos geprobeerd en nu laat ik het varen. En nu de "lol" er af is voor kindlief wordt het beter... het zijn gelukkig fases die ooit over gaan.... maar kinderen van die leeftijd kunnen echte zielentrappers zijn, niet leuk helaas. 

IK weet niet hoe het eraan toe gaat maar ik zou me niet voor van alles en nog wat uit laten maken, ik vind wel zeker dat ze respect moeten hebben in hun woorden naar ons als ouders toe.
Ik denk ook dat meiden wel erger puberen als jongens, zich meer afzetten als jongens dat doen, ik heb twee zoons van 18 en 16 en daar heb ik toch niet zo heel mee te stellen als ikkk hoor wat mijn vriendin wel eens hebt  met haar dochter van 15.
Mijn jongste is een meisje en 8 jaar, 9 in Juni......dus geen idee hoe die zich gaat gedragen.

hoe ik het concreet zou aanpakken weet ik niet. Maar ik houd persoonlijk niet van het idee dat je ' controle'  over je kind moet hebben en een kind niet hetzelfde niveau als de ouder zou hebben. Een kind mag ook wel eens ' winnen' , ook mijn kinderen van 5 en 8 en ik zie ze absoluut niet als minder dan een volwassene, alleen anders. En natuurlijk moeten ze respectvol met je omgaan, maar ik verwacht dat ze dat ook met iedere andere medemens doen. Je hebt het bovendien wel over een beginnende puber. Ik denk persoonlijk dat pogingen om een kind onder de duim te houden zeker ook op die leeftijd eerder averechts werkt. Praten met een puber, laten merken dat je de mening van je kind respecteert en af en toe compromissen sluiten werkt denk ik veel beter.

son, maar hoe kan je negeren op het moment dat je haar iets opdraagt ( bijv ruim je kamer op of help even je broertje) en het kind negeert je en doet net of ze jou niet hoort en het pas doet als het haar uikomt?
Om je eerlijk te zeggen kan ik dat ook niet...ik vind dat je jezelf niet moet verlagen voor je kind( een beetje heel grof gezegd) en het dan maar moet negeren omdat je anders nog meer strijd komt..waar ligt dan de grens en is het gewoon niet zo dat je als ouder zijnde uitiendelijk toch het laaste woord hebt ( uitzonderiingen buitengelaten)
Is het niet juist door deze mentaliteit van negeren, kom ze tegenmoet,comprommis sluiten, waardoor de jeugd van nu zo bijdehand,onrespectvol is tegen ouderen?

Dit zijn dus echt serieuze vragen waar ik zo graag een antwoord op wil....en hopelijk weten we op een gegeven moment het juiste antwoord en kunnen we hierdoor zowel ons zelf als onze kinderen mee helpen.

Son, hoe ver ga jij met je dochter in discussie dan? ik probeer mijn kinderen wel de ruimte te geven om hun zegje te doen, maar op het moment dat ik iets van hun verwacht, wil ik geen jamaar horen...en maak ik dat ook gelijk duidelijk en ik merk wel bij mijn dochter die dus ook zo oud is als jou dochter dat dat echt helpt, alhoewel ik moet zeggen dat mijn dochter nog echt heeel erg meegaand en totaal niet tegendraads is...terwijl haar nichtje dat wel is...

Mijn schoonzus die laat dus niet over zich lopen, ze heeft haar een tijdje geleden haar steeds de kans gegeven om haar kant van het verhaal en de ruimte om over iets te discussieren, maar dat gaf haar dochter alleen maar nog meer het gevoel van ik doe toch lekker wat ik wil en nu houdt ze haar echt kort en dat zorgt dus voor veel stress tussen hun.

---

Weet wat je zegt maar zeg niet alles wat je weet.."

chloe dan hebben jij en ik een heel ander manier van aanpak, wat ook helemaal niet erg is natuurlijk, want je doet uiteindelijk dat gene waar jij je goed bij voelt en de manier die jij beschrijft is voor mij echt geen optie...maar voor jou wel natuurlijk.

Ik vind zelf persoonlijk niet dat een kind dezelfde niveau heeft als zijn ouders en mij dus echt mateloos irriteren aan kinderen( inc mijn kinderen) die eindeloos proberen in discussie te gaan en een laaste woord willen hebben. Ik probeer dat bij mijn eigen kinderen echt afte haken en tot nu toe lukt het me nog, maar ja voor hoe lang.

In mijn  ogen zijn ze dan niet minder dan een volwassen ( in tegen deel ze zijn het waardevolst wat ik bezit en juist daarom wil ik het beste voor hun, zoals elke ouder)
dat heeft niks daar mee te maken vind ik of dat ik ze niet respecteer, maar zij zijn niet in de positie om dingen voor zich zelf te bepalen of zelfs voor mij, dat is nog mijn taak en soms knijp ik wel eens een oog dicht...

Ik heb het nu dus echt over zaken zoals gehoorzaamheid in de mate dat je de nodige dingen van hun verwacht, geen brutale mond( dus een snauw of een weerwoord) geen tegendraadsheid om je gewoon dwars te zitten.etc..

En zo denkt mijn schoonzus er dus ook over en ze zei ook tegen mij, zolang ik nog de engerie heb zal ik me daar tegen weren. Want anders laat ik mezelf in de steek door toe te geven aan iets waar ik niet achter sta.

---

Weet wat je zegt maar zeg niet alles wat je weet.."

kinderen op een bepaalde leeftijd wat de ruimte te geven en ook laten meepraten, ja...maar kinderen van die leeftijd, zijn nog niet zo ontwikkeld als dat volwassenen dat zijn. En ze hebben dus ook het niveau niet van een volwassenen, ze missen het inzicht..zij zien de gevolgen van hun keuzes nog helemaal niet...en dat betekend niet op ze neer kijken, want je houd van ze en je wil ze dingen mee geven voor later en daarom moet je grenzen stellen.
Ik zie veel kinderen die alles maar zeggen en kunnen maken naar de ouders toe..nou sorry, ammanooitniet dat mij dat op die leeftijd gebeurd. En het is niet alleen je recht als ouders om je kind erop te wijzen en grenzen te stellen, maar ook je plicht! In de hoop dat je ze waardevolle dingen bijbrengt waar ze later wat aan hebben. Dat heet opvoeden..hoe moeilijk en hoe vervelend het dan soms ook is...soms lijkt het wel eens dat negeren het makkelijkst is tegenwoordig ipv aanpakken/uitleggen en bijbrengen.

We kunnen praten over dingen en het van elkaars kanten eens zien, maar wanneer er  een nee van mij zou komen dan is het een definitieve nee. Hier gelden regels en daar heb je je gewoon aan te houden (met belangrijke dingen).

Jasmina, ik ben het met je eens hoor! Ik denk zeker dat de jeugd van nu mede door de ouders zo zijn geworden. Ik snap zelf ook niet waar het vandaan komt dat een 12jarige gelijk MOET staan met een ouder. Ik persoonlijk vind dat te belachelijk voor woorden..het is toch niet te vergelijken met elkaar?! Een 12jarige en een 30jarige bijv...?!
Ik vind dat kinderen respect moeten hebben naar ouders(en alle andere ouderen), omdat het de ouders zijn. En de ouders hebben respect voor de kids zoals op bepaalde leeftijd ze mee laten praten over dingen en beslissingen. Maar uiteindelijk vind ik, zijn de ouders die het bepalen.

maja misschien ben ik te ouderwets hoor...

ik zie in elk geval dichtbij dat: het op jonge leeftijd al begint. Vanaf een jaar of 4 worden bepaalde dingen toegelaten(of zoals sommige het noemen negeren), jaar of 8 nog meer en dan de leeftijd vanaf 10 jaar en breekt de h.. los. Begint naar mijn idee dus vaak al bij de basis.
En langzaam maar zeker vervagen de lijntjes (de grenzen)..

Heeft je schoonzusje al eens wat boeken gelezen over hoe om te gaan met een puber? Annett heffels heeft er een aantal boeken over geschreven, misschien heeft ze er nog wat aan?!

Het blijft wel moeilijk soms hoor, zeker als je een kind wat hebt wat zich ontwikkeld tot een zich-overal-tegenaf-zettende puber.

Leuk voorbeeld, mijn oudste is 18, is nu net een twee weken geleden begonnen met rijlessen, zijn plan: rijbewijs halen.....autootje kopen.....en dan in de vakantie met auto en vrienden naar Bulgarije ( sunny beach) op vakantie.
Mijn antwoordt...euh....dat je op vakantie wilt naar Bulgarije..alla....niet mijn keus maar goed ik hoef niet mee....maar dat met die auto??...NO WAY.....tuurlijk...hij is 18 en ik kan hem niet tegenhouden maar dat is dus alles behalve een slim idee.
Hijzelf had zover nog niet eens nagedacht, het was een leuk ideaal maar niet haalbaar.
Hier hebben we dan gelukkig geen woorden over verder, hij is slim genoeg dat hij het zelf (uiteindelijk) ook wel inziet dat zoiets iets te hoog gegrepen is, bovendien is het zover nog niet en meestal wordt 'die soep niet zo heet gegeten'

mijn ervaring is dat jongens de discussie en confrontaie niet zo erg aangaan als meiden dat kunnen doen, die kunnen oeverloos door blijven gaan over iets.

claudia je hebt het mooi verwoord en ik ben het totaal met je eens...
ouderwets? nee denk het niet, waarom is het ouderwets als je als ouderzijnde dingen van je kind verwacht en deze dingen ook uitgevoerd gaan worden zonder eerst de eeuwige discussie, comprimissen sluiten etc....

Deze manier van aanpak geeft je ook niet de garantie dat het niet makkelijk gaat worden later als ze nog ouder zijn, in tegendeel wordt mischien alleen maar moeilijker, maar ik vind wel dat je dan je eigen manier van aanpak hebt toegepast die jou die voldoening geeft en waar je achter staat...

kinderen hebben ruimte nodig, maar wel binnen de ruimte die ik voor ze heb gecreerd en waar wij ons beiden uiteindelijk het beste in voelen. Komt een kind hierdoor in opstand dan is het mijn taak als ouder om hem/haar hierin te begeleiden en te leren en dat gaat dan niet altijd zonder kleerscheuren, maar dan wel meer van de kant van het kind dan van mij...
( begrijpen jullie het nog)

En mijn schoonzus zit er dus nu middenin en het is echt heel zwaar, maar ze weet waarvoor ze het doet en ze zal niet in gaan dimmen omdat ze anders weer een strijd aangaat...ze geeft haar de ruimte binnen haar regels en soms dan doet ze alsof ze doof en blind is maar op het moment waar het nodig is trek ze het touwtje strakker..alleen waardeert haar dochter dat niet zo, dus weer discussie en strijd en zo blijft het cirkeltje rond.

Vinden jullie ook niet dat ze wel echt heel vroeg beginnen met puberen en met dwars en eigenwijs doen en dingen allen maar op hun eigen manier willen doen?

---

Weet wat je zegt maar zeg niet alles wat je weet.."

Quote Claudia:

maja misschien ben ik te ouderwets hoor... ik zie in elk geval dichtbij dat: het op jonge leeftijd al begint. Vanaf een jaar of 4 worden bepaalde dingen toegelaten(of zoals sommige het noemen negeren), jaar of 8 nog meer en dan de leeftijd vanaf 10 jaar en breekt de h.. los. Begint naar mijn idee dus vaak al bij de basis. En langzaam maar zeker vervagen de lijntjes (de grenzen)..

Nee hoor je bent niet ouderwets, ik zie het ook vaak.

Heel simpel voorbeeld, ik krijg vaak te horen dat mijn kinderen zo netjes U zeggen, tegen de buren bv en op school tegen leerkrachten, blijkbaar kom je dat niet veel meer tegen en dat vind ik eigenlijk triest, maar misschien ben ik wel echt ouderwets

Meiden zijn over het algemeen vroeger met puberen, als ik het zo lees doet je schoonzus het niet zo slecht want geloof me....die grenzen hebben ze ook nog nodig, al is het maar om tegenaan te schoppen
Een ouder die alles maar laat waaien heeft een puber geen houvast aan en echt....ze hebben dat nog zo nodig, vinden ze zelf natuurlijk niet haha

mama van 3, weet je wat het is mijn schoonzus weet dat haar dochter echt gewoon haar aan het uidagen is en dingen doet om haar moeder dwars te zitten en daar zit dus net het verschil...als je een kind heb die aan het puberen is en dingen doet vanwege hormonen, ergens bij willen horen, is dat makkelijker te sturen omdat diegene het doet uit onwetendheid, dommigheid, naiviteit etc...dan kan je dingen bespreken, uitleggen en er eventueel een straf aan vastplakken,
maar dat geldt helaas niet voor mijn nichtje...
Ik had een paar dagen een gesprek met haar en probeerde haar vertrouwen te winnen en vroeg aan haar wat zij denk wat er moet veranderen om de sfeer weer goed te krijgen en een goede relatie op te bouwen met haar mama?
Nou ze gaf me een hele duidelijke antwoord: ik wil dat zij mij laat doen wat ik wil!!!! en dat uit een mond van een kind van bijna 12. Ik zei maar lieverd dat kan niet want zij is jou mama en zij is er om jou dingen te leren en van je te houden en je te beschermen..
Ze antwoorden: als zij eigenwijs blijft in haar manier van aanpak naar mij toe, blijf ik nog standvastiger in mijn koppigheid en tegendraagdsheid.

Nou echt mijn hart brak, want ik had zooo te doen met mijn schoonzus..je eigen kind die zich zo afzet tegen je en je letterlijk dwingt om haar gang te laten gaan..

Waar trek je hier de grens? geef je toe of maak je je eigen regels en laat je haar duidelijk merken dat dat gaat gebeuren en anders consequenties?
Elkaar tegen moet komen wil mijn nichtje ook niet want dan doet ze het toch niet op haar manier....

dus nu heeft mijn schoonzus ik laat me niet leiden door een kind van 12 en helemaal niet op deze manier..

er is ook wel een groot verschil vind ik tussen een jongvolwassen van 18 en een kind van nog geen 12...
Een zoon van 18 die is een stuk volwassener en rijper voor het nemen van zijn eigen beslisingen het is dan een kwestie van loslaten en hopen dat alle moeite die je als ouder hebt gedaan om hem te laten opgroeien tot een volwaardig,liefhebbend en rechtvaardig persoon, uitgevoerd gaan worden op zijn manier...

maar een kind van 12 kan dat nog helemaal niet en is het juist onze taak om hun hier in te sturen en te begeleiden.
en die begeleiding en sturing zal gewoon heel veel energie kosten.

---

Weet wat je zegt maar zeg niet alles wat je weet.."

Moeilijk zeg..onze oudste dochter is 12 en is nog aardig volgzaam
Nu is ze nooit een moeilijk kind geweest dus misschien scheelt dat ook wel.
Merk wel aan haar dat er dingen niet altijd aankomen bij haar, net alsof er niet
echt contact is, ze leeft echt in haar eigen puberwereldje ofzo. Met vooral skype, haar tablet en telefoon

Ik ben echt een prater, een vrager en merk dat zij nu juist geen zin heeft om te praten.
maar dat ligt ook meer aan mij, hoor dat ook weleens van mijn man

Als ze af en toe een grote mond heeft probeer ik dat wel in te dimmen.
Ik laat me zeker niet alles zeggen door mijn dochter van 12 en dat weet ze.
Ik zit niet bij haar in de klas ben nog altijd haar moeder ! zij zegt dat ze dat ondertussen wel weet haha !!!

Ik ben heel benieuwd naar wat ik zou doen als ze ook een moeilijke puber gaat worden, lijkt
me echt lastig..
Ik probeer dingen altijd wel tactisch te brengen of te vragen, soms met een grapje en een enorme lach

anmv3 zo is mijn dochter ook, echt een hele lieve meid, die mij dus letterlijk nooit een grote mond heeft gegeven, hooguit een zucht...
Ik ben ook heel erg benieuwd hoe ik ga reageren als dat ineens verandert...want ik merk bij mijn zoontje dat ik zulke gedrag dus totaal niet accepteer, geen haar op mijn hoofd die dit gedrag dan negeert. Bij een brutale mond krijgen ze van mij altijd een ferme reactie, andere dingen die niet zo belanfgrijk zijn kan ik wel negeren( zoals doorzeuren etc, dan loop ik lekker weg en laat ze maar tegen de muur zeuren en ze houden dan gelijk op.

Het blijft gewoon moeilijk dat hele opvoeden en vaak merk ik aan mezelf dat het bij mijn eigen dat het mijn frustratie is die vaak negatief is en niet eens hun gedrag, dus wat dat betreft heb ik het wel getroffen met mijn kids, maar goed zeg nooit nooit want je weet niet hoe zij gaan puberen

---

Weet wat je zegt maar zeg niet alles wat je weet.."

oke dan ben ik gelukkig niet de enige die er zo over denkt!
Ik denk dat meiden zowieso veel pittiger zijn dan jongens, en het ook eerder en langer duurt dan bij jongens (over het algemeen)

En vind ook dat het wel lijkt alsof het puberen steeds eerder begint.

Waar hebben ze dan discussie over? Wat wil je schoonzus dat zij doet en wat wil ze zelf?

Ik zou toch proberen er geen strijd van te maken, je gaat dat verliezen bij zo'n kind. Het wordt snel een negatieve cirkel en dan moet je soms van je plan afwijken om eruit te kunnen stappen. Blijkbaar werkt dat niet, ook al is het je overtuiging. Creatief zijn en iets anders bedenken. En ik zou eens kijken of moeder en dochter ook leuke dingen samen kunnen doen, een gemeenschappelijke hobby of dagjes uit. Zodat er leuk contact kan zijn.

marie8 waarover discussie? nou echt soms over alles..als mama rechts zegt gaat dochterlief links, zegt mama zit gaat dochter staan etc...
en het is echt bewust haar moeder dwars zitten omdat ze graag zelf " de baas" wil zijn over haar eigen leven, begrijp je.
Dus dan lijkt het me moeilijk om haar gedrag te gaan negeren...

Ze probeert ook samen dingen met haar te doen en haar dingen uitleggen en de tijd geven om haar gevoel ook te uiten, maar dat lijkt echt niet te werken.

---

Weet wat je zegt maar zeg niet alles wat je weet.."

Misschien moet ze het boek "how2talk2kids" 's lezen
Staan veel bruikbare tips in hoe je met zulke situaties om kunt gaan. Zal misschien niet a la minute werken, want dat heeft even tijd en vertrouwen nodig. Maar ik denk wel dat het goed kan helpen in dit geval. 

Hoe harder je het eist, hoe meer ze zal tegenwerken. 

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Dat boek is een goede tip.

Misschien heeft ze op sommige vlakken echt al wat meer verantwoordelijkheid nodig. Ik was ook zo'n puber die het vertrouwen nodig had dat ik dingen kon en fouten mocht maken. Dat hoort bij ontwikkeling en de een heeft daar meer behoefte aan als de ander. 

Ik zou dus geen strijd aangaan over sommige dingen, pick your battles. 

Ik geloof niet in kinderen die bewust dwars zitten, er is altijd een achterliggende reden. Uit de negatieve spiraal stappen.
Ik weet dat het heel makkelijk gezegd is hoor. Maar dit werkt blijkbaar niet, dus de oorspronkelijke visie en het oorspronkelijke plan zal aangepast moeten worden. Ik zou eens kijken naar dat boek, want dat is wel een goed boek.

bedankt dames voor die tip zal het zeker doorgeven aan haar en mischien ook wel iets voor mij, want als ouderzijnde heb je elke dag wel wat bij te leren.

---

Weet wat je zegt maar zeg niet alles wat je weet.."