Kid

Moet het toch even van mij afschrijven, mijn hoofd loopt over en de emoties vliegen alle kanten op.

Na jaren lang in de MMM, hebben we onlangs wederom
bevestigd gekregen dan mijn man steriel is.
Hele kluif om te verwerken weer, aangezien we toch weer opnieuw hoop hadden.

Wij staan nu voor de keus om te gaan voor donorzaad

De inseminaties zouden dan volgens de gegevens die wij nu hebben dmv een cupje gaan, krijg dan een cupje met semen in de schede geplaatst wat zich een weg naar het eitje dient te zwemmen en ik na een aantal uur weer moet verwijderen,zelf heb ik wat moeite met het cupje, voelt gevoelsmatig nu aan als onhygienisch, al is het natuurlijk allemaal hardstikke steriel, gewoon het idee dat je met een cupje semen loopt van een ander, terwijl de wens zo groot is, we willen al 5 jaar niets liever dan samen zwanger zijn, samen de geboorte, samen het kindje opvoeden, samen alle emoties door en samen genieten van ons dan complete gezinnetje.

Mijn man is heel nuchter en wil er gewoon voor gaan,zijn mijn emoties dan zo van de rel dat ik het niet realistisch genoeg kan zien en niet verder dan dat cupje kan kijken?terwijl we al zoveel hebben doorstaan?
Ik zie mega veel beren op de weg terwijl man die niet ziet.
Stomme is dat het cupje misschien ook eigenlijk wel het enige is waar ik tegenop zie, het kindje zou zo welkom zijn en zo geliefd worden.

Was er maar een pas klaar antwoord.................

Jullie zijn lief

Het cupje wordt inderdaad via het zieknhuis geplaatst.
Helaas zullen ze niet starten met iui/ivf/icsi ivm de kosten, wat logisch is, als het in de eigen cycles op die manier kan, willen ze het eerst zo doen.

Het is gewoon echt het cupje wat gevoelsmatig zo tegen staat, terwijl wij al zoveel overwonnen hebben en al zover in ons proces zitten wbt de verwerking en het openstellen voor een zwangerschap met donorzaad, het toekomstige kindje voelt al als eigen, waarom kan ik de semenen in dat cupje dan niet gewoon als ons kindje alvast zien?

Er gaat in de cupjes een rietje semen, dus niet alleen zaadcellen.
Het cupje moet je na gebruik ook omspoelen en weer meenemen voor de volgende ronde.
Ivf/icsi/iui lijkt mij ook zeker geen pretje, al zou ik er nu acuut voor tekenen als dat in zou houden dat mijn man dan ook biologisch gezien vader zou worden.
Hebben inmiddels al een flink traject ( 5 jaar) erop zitten, waarbij mijn man al meerdere geopereerd is, hebben er echt alles aan gedaan om het mogelijk te maken, helaas heeft dit niet mogen baten.

Ik denk dat ik de kliniek nogmaals ga bellen, snap mijzelf ook niet dat ik zo moeilijk kan doen over een cupje?
De wens is zo sterk, dan zou ik mij daar toch gewoon overheen moeten kunnen zetten?
Zeker als je bekijkt wat mijn man allemaal al doorstaan heeft en hoe hij er nu nog letterlijk rondstrompelt van de laatste operatie.
Voel mij zo schuldig naar hem toe, terwijl hij het volkomen begrijpt en zelf het idee van een cupje ook niet fijn vind.
Er ligt ook nog zo'n taboe op donorzaad, terwijl eiceldonatie inmiddels al in de maatschappij beter bespreekbaar is.
Kunnen het ook niet kwijt ons gevoel, alleen bij mijn schoonouders, verder is er niemand op de hoogte dat ook de laatste operatie niet gelukt is, gezien de voorgaande reacties daar bewust voor gekozen, maar maakt het wel moeilijker.

Ans dank je wel je vermoeden zit inderdaad goed.

Baby2, daar hadden wij zelf inderdaad ook aan gedacht, of het niet dat idee is waar ik niet aan kan wennen, echter zie ik het kindje wel als van ons samen, net zo goed als dat we samen zwanger zouden zijn, waarom kan ik dat cupje dan toch niet zo zien?
Nu is het ook wel zo, dat we hier echt al een tijd mee bezig zijn en er al rekening mee hadden gehouden en het er al zo vaak over gehad hebben.
Alleen nu het dichterbij komt, schrikt dat cupje mij zo af, het idee dat ik daar een paar uur mee moet rond lopen om hem daarna zelf eruit te halen, ben er een soort van "vies"van.
Heb ook smetvrees, dus misschien dat het daarvan komt? Al weet ik ook wel dat het steriel is.
Lijkt wel of ik niet logisch meer kan redeneren wbt het cupje.

Bekende donor hebben we overwogen, maar zijn bang voor de verhouding tussen donor en het kind, het zal voor de donor niet makkelijk zijn om het kindje wel te zien, zonder dat hij daar teveel gevoel bij neer kan leggen.
Al sluiten we het nog niet uit.

Adoptie valt voor mijn man echt af, we voeden nu samen mijn "kindje"op uit een eerdere relatie en het doet hem soms echt verdriet dat hij niet bij de zwangerschap en geboorte was, het lijkt hem zo mooi en bijzonder, wat het natuurlijk ook is.