Weer mijn moeder

Weer een topic over mijn moeder.

Mijn moeder is een moeilijk mens. Ze is altijd negatief. Kan alleen maar klagen. Klagen over haar werk, mijn zus, tegen mijn zus over mij. tegen mij over mijn zus en haar vriend, over mijn oma, over haar gezondheid, over hoe druk ze het wel niet heeft.

Ze manipuleert. Speelt in op je schuldgevoel (als je niet komt met kerst/pasen/pinksteren/whatever zit ik alleen en ik heb toch altijd alles voor je gedaan? Het zou je mooi staan als je zou komen enz).

Ze speelt mensen tegen elkaar uit, vertelt verhalen over mij tegen anderen die totaal niet waar zijn. Verdraait verhalen zodat zij er als slachtoffer uitkomt. Ontkent dingen keihard die ze gezegd heeft.

Mijn moeder is van mening dat ze een geweldige moeder is  en  alles wat ik zeg over haar gedrag is of niet gebeurd (ik heb alles verzonnen), of volgens haar heel anders is gegaan (haar versie van het verhaal is de waarheid!) of ik er zelf naar gemaakt heb. (eigen schuld dikke bult)

altijd doe ik wat zij zegt. ze weet het altijd zo te draaien dat zij het slachtoffer is.

Ik heb haar zondagavond gebeld na een voorval op de verjaardag van mijn oudste met de mededeling dat het afgelopen moet zijn en dat ik het niet meer accepteer. Maar het kwartje lijkt niet te vallen want nu is ze alleen nog maar zieliger. Want waar heeft ze zo' dochter aan verdiend?

Ze is niet in staat om naar haar eigen gedrag te kijken. Altijd ligt de schuld bij anderen. Ze belt elke dag en zeurt en klaagt alleen maar. Maar (zoals ik al had voorspeld) heeft ze nu al 2 dagen niet gebeld. Zo wil ze me dan laten voelen dat ik fout zit.

Herkent iemand dit?

Doe ik kriebel maar niet meer vandaag. Ik ga zo naar bed. Krijg er koppijn van.

Nog steeds geen reactie....

Hoop dat ze morgen weer gaat werken dan kan mijn zusje me bellen.

Ze houdt het goed vol moet ik zeggen.

Zus belde net.

Ze was gisteren naar een soort verpleeghuis gaan kijken waarin je wel een eigen appartement hebt. Ligt op 10 minuten van het huis van haar vriend en een half uur rijden vanaf mijn moeder. Ze had er wel een goed gevoel bij. Maar ze durft geen keuze te maken vanwege mijn moeder. Die roept als het haar uitkomt dat ze wegmoet en als ze dan wil gaan dan hoeft ze ineens niet meer weg.

Heb haar geprobeerd aan het verstand te peuteren dat ze moet doen wat ze zelf wil. Dat 90% van de redenen waarom mijn moeder wil dat ze blijft eigenbelang is. Dan heeft ze nl reden om te klagen. En voor de schone schijn van de buurt natuurlijk.

Verder hoorde ik dat ze boos was dat ik zondag op de verjaardag niet mee naar buiten was gelopen met haar en mijn oma toen ze naar huis gingen. Ze gingen meteen nadat zij het eten op hadden. De rest was nog aan het eten en ik was aan het rennen met drinken enzo dus ik heb er ook niet echt bij nagedacht. Maar goed dat vond ze dus schandalig.

Ze vond het ook debiel dat mijn man mij had verteld wat hij gehoord had. Ze vond het kinderachtig dat hij dat had doorverteld. Ze gaat me ook niet bellen omdat ze vindt dat ik maar moet bellen. Maar ik weet precies hoe dat gaat. Als ik als eerste bel dan gaat ze heel kortaf doen, en als ik dan vraag wat er is dan krijg ik de volle laag. Daar heb ik geen zin in.

En ik weet ook wel dat het in andere gezinnen heel anders gaat, dat daar niet elke dag gebeld wordt maar zo ging dat hier nou eenmaal.

Ik heb er lang over nagedacht en ik wil dit gedrag niet meer accepteren. Ik weet dat ik haar niet kan veranderen maar ik kan wel mezelf veranderen. Zij zal moeten accepteren dat ik haar niet meer naar de ogen kijk en niet meer zal springen als zij zegt dat ik dat moet doen. Dat dit dan haar reactie is vind ik niet leuk maar dat is iets wat ik zal moeten accepteren. Veranderen zal ze toch niet.

Ik ga geen ouwe koeien uit de sloot halen. Ik ben er tenslotte al die jaren zelf bij geweest en heb het laten gebeuren (alhoewel, als je zo opgevoed wordt dan weet je ook niet beter) en de keren dat ik geprobeerd heb voor mezelf op te komen viel dezelfde behandeling als nu me ten deel. Maar dan bond ik altijd in voor de lieve vrede. Ik ga dus vanaf nu haar telkens op haar gedrag aanspreken als ze iets doet wat mijn grens over gaat.

Femke,
Wat naar dat jullie dat ook meemaken.

Voor mijn gevoel heb ik de afgelopen maanden al veel afstand genomen. De gesprekken waren van mijn kant uit heel opervlakkig. Zo weet ze bv niet dat ik een burnout heb en aangepast werk heb op het werk. ik ben er achter dat hoe meer ik vertel hoe meer het tegen me gebruikt wordt. zij heeft ook in de gaten dat ik afstand neem want ze klaagt schijnbaar tegen iedereen die het wil horen dat ik zo raar doe. Dat ze echt niet weet wat er met mij aan de hand is.

Haar vriendin komt wel eens haar kleinkind ophalen die op dezelfde school zit als die van mij. Het is altijd hartstikke druk op het plein. Nou schijn ik dus een keer niet hallo tegen haar gezegd te hebben (heb haar niet gezien, want waarom zou ik anders niets zeggen?) en zij heeft zich dus bij mijn moeder beklaagd. Elke normale moeder zou zeggen: dan zal ze je wel niet gezien hebben. Nee die van mij gaat zich dan eens goed over mij beklagen en zeggen dat ze ook niet weet wat er met mij aan de hand is.

Gevolg: die vriendin kijkt me nu dus helemaal niet meer aan.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ze heeft gebeld. En ze klonk normaal. 5 minuten gebeld en over koetjes en kalfjes gepraat. Ze was bij mijn oma geweest en haar zus was er ook. Ik ken mijn tante, die zegt gewoon waar het op staat dus ik vermoed dat ze zich beklaagd heeft en dat zij gezegd heeft dat ze zich niet zo moet aanstellen.

Ik voel dit niet als een overwinning maar ik blijf wel bij mijn standpunten.