voel me zo gekwetst

Ik doe het even anoniem omdat ik niet wil dat bepaalde mensen dingen uit mijn leven weten.

Ik heb mijn man 8 jaar geleden leren kennen. Na 2 jaar werd ik zwanger van ons eerste kindje. Tijdens die zwangerschap ben ik in een depressie geraakt, zag dit zelf niet en de mensen om me heen wilde mij er niet mee confronteren. Mijn man weet het aan de hormonen dus besloot er big niks mee tree doen.
Vlak na de zwangerschap zaten we tegen een faillissement aan en is de depressie door gesukkeld. Voor mij werd het een normale levenssituatie, een gewoon patroon waarin ik zat en nog steeds niemand die me ermee confronteerde.
Toen we uiteindelijk ook nog in en medische molen kwamen met onze zoonheb ik me op onze kinderen gestort. Afgelopen zomer werd eindelijk duidelijk dat onze zoon klassiek autisme en adhd heeft. Juist door die rust stortte ook in een enorm diep dal.
In plaats van hulp ging mijn man bij me weg, familie legde alle schuld bij hem dus beter werd het er niet op om me heen, maar juist door die klap ging ik eindelijk zelf zien wat er met mij aan de hand was.
Ik ben hulp gaan zoeken, o.a. EMDR therapie, hypnose en gesprekken bij de psychiater. Het ging en gaat steeds beter, eindelijk kan ik weer lachen en genieten maar dan toch weer een klap nu.

Mijn man is door zijn vader meegevraagd op vakantie.
Hartstikke leuk voor hun, even samen genieten, maar ik ben zo ontzettend jaloers nu. Sinds 2006 ben ik niet meer eens er tussenuit geweest, altijd maar thuis bij man en kinderen. Mijn man heeft geregeld uitjes gehad van zijn werk, ging en gaat nog wel eens stappen met zijn vrienden en nu dus op vakantie.
Ik baal van mezelf dat ik die jaloersheid voel, dat ik verdriet voel, en het kinderachtige idee in mijn hoofd heb van 'hij wel, ik niet' maar ik voel me gewoon gekwetst.
Zoveel moeilijke jaren gehad, niemand die geprobeerd heeft te helpen en ook nu voelt het alsof ik het gewoon niet waard ben om moeite voor te doen :-(

Sorry voor mijn gezeur en zielig gedrag maar ik moet het gewoon even kwijt. Tegen mijn man wil ik het niet zeggen, want hij kan er niks aan doen en ik gun het hem echt wel. Wil geen negatieve lading leggen op hun vakantie.

Komende week weer naar de psychiater en dan zal ik mijn ziel weer open en bloot leggen, wetende dat ik ook hier wel weer doorheen kom.

Liefs anopje

Ik zie dat er een stukje verdwenen is?

Mijn man is dus uiteindelijk toch bij mij teruggekomen omdat hij mij niet zomaar wilde laten gaan. En vond dat ik enorm mijn best deed voor mezelf en daardoor ook voor ons.

Mijn man gay inderdaad alleen met zijn vader, ik blijf thuis bij de kinderen.
Samen weggaan is geen optie, wij kunnen bij niemand onze kinderen tegelijk kwijt helaas.
Ik ben gewoon een held op sokken en alleen op vakantie durf ik niet zo goed, maar kan ook zo goed de tijd zonder kinderen even gebruiken. Misschien dan inderdaad gewoon een nachtje alleen weg zodra mijn man terug is.
Bedankt dames!