iemand ervaring met psych.kind?pdd-nos?

hoi allemaal.
ik zal even een beknopte omschrijving geven ivm herkenning.
het zou fijn zijn als mensen mij herkennen,mij prive benaderen en niet met namen komen in dit topic.
ik heb 4 kinderen,en heb een relatie van ruim 10 jaar achter de rug met hun vader.
helaas was dit een relatie met ernstig huiselijk geweld en psychisch geweld.
toen mijn oudste 8 jaar was,heb ik de kracht gevonden te vertrekken met de kinderen.
de kinderen hebben sinds die tijd geen contact meer met hun vader. (rechterlijke uitspraak omdat hij de ontwikkeling en veiligheid vd kinderen ernstig in gevaar zou brengen)
dit alles is inmiddels 3 jaar geleden.
omdat ik eerst in opvangcentra heb gezeten(door omstandigheden bijna 2 jaar),heb ik in overleg met een familielid besloten om mijn oudste bij haar onder te brengen,zodat zij niet steeds van school hoefde te wisselen en wat structuur in haar leven zou krijgen i.p.v continue verhuizingen etc totdat ik een eigen woning zou hebben.
de jongsten kinderen bleven dus bij mij.
het ging in eerste instantie best goed met mijn oudste bij mijn familielid.
helaas kreeg zij na een tijdje steeds meer (vrij milde nog) gedragsproblemen.
dritbuien,achtergesteld voelen en een grote mond.
toen ik mijn eigen woning kreeg,is ze weer bij mij terug gekomen.
helaas werd haar gedrag alleen maar erger.
zo erg,dat haar zusjes eronder begonnen te lijden.
na vanalles geprobeerd te hebben qua hulp etc,is besloten om mijn oudste weer terug te laten wonen bij mijn familielid,omdat het daar beter ging dan hier.we hadden en hebben het idee dat de drukte in mijn gezin (haar zusjes en broertje) teveel voor haar waren,en omdat familielid maar 1 kind heeft en mijn oudste dus meer aandacht en tijd kon geven,leek ons dat dus het beste.
inmiddels verblijft zij door de weeks bij familielid,en in het weekend,de helft van de vakanties en de woensdag bij mij.ik zie haar sowieso elke dag,omdat we bij elkaar in de buurt wonen en zij opdezelfde school zit als haar zusjes.
wij krijgen hulp van netwerkpleegzorg,bjz en de riagg voor haar.
nu woont ze dus al een jaar bij mijn familielid,maar het gaat maar slechter en slechter 
ze is enorm egoistisch,ziet totaal niet haar eigen aandeel in dingen en kwetst sinds kort het kindje van familielid (waar zij dus het meest woont) en haar zusjes.
dan gilt ze tegen het kind (6 jaar) "je moeder trekt jou voor,jij bent haar lievelingetje en ik het rotkind"waardoor het kind begint te huilen van schrik en zij dan zegt " ja jank maar,jank jij maar" 
ook zegt ze gewoon out of the blue (als we bijvoorbeeld aan tafel zitten,zonder dat er aanleiding voor is) "ik hou meer van ....(broertje)dan van jullie want jullie zijn rotkinderen" waardoor haar 5 jarige zusje haar geschokt aankijkt en vraagt of ze haar niet lief vind...en dan zegt ze gewoon "nee"
en dan zegt ze zulke dingen gewoon zonder dat er ruzie of wat dan ook is...
verder denkt ze echt alleen maar aan zich zelf.
snoepjes worden nauwkeurig geteld en ze gaat compleet uit haar plaat als iemand ook maar 1 snoepje meer heeft.ze deelt ook echt NOOIT een snoepje met haar zusjes of iemand anders.
ze heeft familielid hard geslagen en geschopt (echt op familid in zeg maar)alleen omdat ze mee moest naar de winkel en zij daar geen zin in had....
ook krijgt ze soms wel 2 x op een dag een enorme driftbui,om de gekste dingen.bijvoorbeeld omdat ze even haar drinken moet opruimen die ze gemorst heeft.
maar ze is wel 11 en 1.67 meter...die dan haar complete kamer afbreekt alleen omdat ze even een vaatdoekje moest pakken..
maar goed...nu loopt ze dus een tijdje bij de riagg,daar is ze getest (haar vader heeft pdd-nos)maar daar kwamen ze tot de conclusie dat ze een hechtingsstoornis heeft.
haar iq is gemiddeld. 92
ze heeft natuurlijk wel veel meegemaakt en dat speelt uiteraard ook mee.
maar ik zie zoveel gelijkenissen met haar vader!
hij ziet ook overal het negatieve in,is ook echt depressief,zijn leven lang al,ziet totaal geen eigen aandeel in een probleem.
nu hebben we vandaag besloten (amilielid en ik) dat het niet langer meer kan,en ze misschien toch ergens intern moet 
in het weekend thuis ofzo?
wij lopen inmiddels op onze tandvlees en zijn ten einde raad. ook lijden onze andere kinderen hieronder.
heeft iemand hier ervaring mee,misschien herkent iemand dit gedrag,of heet iemand tips?

bedankt voor jullie snelle reacties!
wat betreft duidelijkheid,dit zijn we ook (vooral omdat we eerst dachten aan autisme oid)
wij hebben beide dezelfde regels voor haar.
we bespreken sóchtends wat de dag zoal gaat brengen.ook hebben we het met lijstjes geprobeert.dus per dag,voor een week lang,wat er gaat gebeuren op een dag en wat van haar verwacht word.
alleen lijkt dit allemaal niks uit te halen,er is geen verbetering in gedrag te zien.
laats werden wij uitgenodigd om bij een vriendin te eten.dit hebben we toen duidelijk van te voren besproken met haar en gevraagd of ze denkt dat dat gaat lukken zonder dat er problemen gaan komen.dat bevestigde ze vol enthousiasme,ze beloofde dat ze daarna zonder te mopperen mee naar huis zou gaan.
nog voor we thuis waren ging het mis.....
wat ook erg typisch is vind ik,ALTIJD als we iets leuks gedaan hebben,bijvoorbeeld een pretpark,uit eten,kermis of een leuk familiebezoek,loopt het uit op een driftbui thuis. dit is al vanaf haar 2e jaar overigens. alsof ze niet begreep dat aan alle leuke dingen ook een eind komen...inmiddels snapt ze dat wel,maar toch eindigd iets leuks altijd uit in enorme driftbuien thuis.
dit demotiveerd ons echt om nog iets leuks met haar te ondernemen...
uiteraard doen we dat wel,maar we zien al op tegen het einde van die dag 

begeleiding hebben we ook,maar we hebben (familielid en ik) het idee dat zij het ook niet meer weten.
wij hebben echt vanalles al geprobeert,van sraf geven,tot negeren tot belonen..maar niks werkt?
pleegzorg geeft zelf ook aan dat ze het eigenlijk niet meer echt weten,dus binnenkort word er sowieso een gesprek gepland met bjz erbij..

afspraken maken met haar...ook dat lijkt niet te werken.
we laten haar zelf meedenken naar een oplossing.dus in de zin van "wat denk jij wat jou kan helpen om wel je afspraak/de regels etc na te komen"
dan is het antwoord altijd dat ze het zelf niet weet.
wel geeft ze zelf aan dat ze bang is om zoals papa te worden (qua geweld) 
daar zijn ze bij de riagg op verder gegaan en is met haar afgesproken dat als ze voelt dat ze boos word,naar haar kamer te gaan en als het haar lukt om zonder te flippen weer haar boosheid af te laten zwakken,een knoopje in een touw mag leggen en bij 10 knopen mag ze dan met mij of familielid bijvoorbeeld naar de bioscoop.
vervolgens loopt het thuis bijna uit de hand,begint famielid over de knoop die ze mag leggen als het haar lukt om niet te flippen,word ze boos en zegt ze dat ze geen touwtje heeft.
nu heet ze wel 100 scoobidoo touwtjes waar ze al 2 jaar niet meer naar om kijkt,dus opperde familielid om daar een touwtje van te gebruiken.
dat wilde ze absoluut niet,want "toevallig gebruik in die touwtjes wel,maarja dat zien jij of mama toch niet,maar van die touwtjes blijven jullie af""
 en dat dus al krijsend 
dus ze heeft nooit geen knoopje in wat voor touwtje dan ook,gelegd.
ze weigert gewoon.

we hebben ook afspraken gemaakt op papier samen met haar,komt ze allemaal gewoon niet na.
dus het is heel erg lastig dat er kennelijk geen afspraken met haar te amken valt..
wij weten gewoon echt niet wat we nog kunnen doen 

een kleine toevoeging,
ze heeft bijvoorbeeld totaal geen humor,ze snapt onschuldige grapjes echt niet!
maar als iemand zich bezeerd vind ze dat wel enorm grappig
en dingen echt letterlijk nemen,ze snapt sommige dingen echt niet!
maar op school doet ze het wel redelijk goed?
ze heeft wel geen "hartsvriendinnen" wat je op deze leeftijd wel vaak ziet,maar ligt ook niet echt buiten de klas.
ze volgt gewoon regulier onderwijs,ze is geen hoogvlieger,maar ook niet de slechtste van de klas.
dus dat vind ik ook wel typisch eigenlijk..

ja dat is ook een van mijn twijfels.
iedereen die mijn ex en mijn dochter kent,zegt dat zij hetzelde gedrag heeft als haar vader.
dat ze echt genetisch belast is met wat hij heeft.
ik ook hoor,ik zie zoveel dingen haast exact hetzefde terug van haar in mijn ex...
altijd de schuld bij anderen leggen,raar gevoel voor humor,dingen letterlijk nemen,echt geen inzicht hebben van hun eigen aandeel in bijvoorbeeld een conflict,altijd de negatieve dingen zien en haast blind zijn voor de positieve dingen die anderen bijvoorbeeld voor hun doen.
hij heeft de diagnose pdd-nos.
maar zij een hechtingsstoornis....
en ik weet het echt niet,van mij heeft ze het iig niet,dat is uitgesloten,en mijn gevoel zegt ook echt dat ze "iets/het""
 van hem ge-erfd heeft..

en ondertussen zitten wij met de handen in het haar..
bij mijn familielid kan ze niet blijven,bij mij thuis ook niet,hoe pijn het ook doet...maar als ik dat doe,gaan er nog 3 kinderen aan onderdoor 
dus wat nu?
ik wil dat ze echt hulp krijgt waar ze wat aan heeft,dat ze gelukkig word,en de positieve dingen kan zien die het leven haar te bieden heeft...
maar als ik naar haar vader kijk,zie ik het niet positief in,hij is eenzaam,geweldadig,depressief,drugs en drank verslaafd,psychisch helemaal in puin...
dat wil ik niet voor haar,maar ik weet niet hoe ik haar nog kan helpen 

mijn vorige bericht moest eigenlijk nog voor mijn een na laatste bericht,maar ik drukte te snel op verzenden.
mijn dochter heet dus niet de diagnose pdd-nos...haar vader wel,maar ze vertoont zoveel vergelijkenissen met hem...

bedankt voor jullie antwoorden.
het zou inderdaad kunnen dat mijn ex misschein wel een hechtingstoornis heeft.
maar pffff...het is zo moeilijk om aan te zien,ik wou dat ik haar kon helpen.
ik voel mij zo machteloos
we hebben al zo veel en zo lang hulp,maar niks lijkt te werken,en i.p.v vooruitgang,gaat het alsmaar slechter
de beslissing is inderdaad niet over 1 nacht ijs gegaan,het is natuurlijk niet voor niets dat mijn familielid haar eerst heeft proberen op te vangen. maar nu ,na 1 jaar,moeten we gewoon onder ogen zien dat het zo niet langer gaat.haar eigen kind lijd er inmiddels ook onder
mijn hart zegt ook dat ze dan maar terug naar mij moet...maar dat zou egoistisch zijn van mij,en alleen zijn gebasseerd op mijn gevoel,want dan gaan haar zusjes en broertje er ook vreselijk onder lijden
en verder ben ik uitgeput wat opvoeden betreft,ik weet het zelf ook niet meer.
ik ben bang (doordat ik als moeder uiteraard via mijn emoties reageer)haar alleen maar nog ongelukkiger maak...door onkunde van mijn kant uit..
ik ga idd proberen zoals marie8 zegt,om zo neutraal mogelijk op haar te reageren,als ze hier is,gelukkig zie ik haar wel dagelijks..