Mama-life
| Even Zo schreef op: 08-01-2013 14:35:39 |
Ik zit met het volgende ik heb vanaf begin oktober geen contact meer meerminnen vader om echt iets
lulligs maar goed voor hem blijkbaar groot genoeg om geen contact meer te hebben.. maar soms heb ik dagen dat dat me pijn doet, de meeste dagen gaat het super en ben ik soms blij dat er een zware last van me af is (heb jaren lang hem voor op gezet smet zijn problemen en verslavingen) maar soms ook voor mijn kindje... en als ik het dan tegen mijn man zeg zegt hij :dan bel je hem toch maar dat is niet wat ik wil, ik heb verdriet omdat hij mij na alles laat zitten niet omdat ik het (eenzijdige) contact mis zouden jullie iets doen? Of verzacht het wel? het is niet dat ik verdriet heb om mijn vader maar leen gemis naar een vader iemand die Chr een vader IS. |
| Quote |
| Misbren schreef op: 08-01-2013 15:06:52 |
Lastig, als je geen contact meer wil zou ik het zo laten, anders kan je toch de stoute schoenen
aantrekken en wel contact met hem zoeken. sterkte |
| Quote |
| Ikke schreef op: 08-01-2013 15:12:14 |
Ja zoek contact! Maar probeer geen verwachtingen te scheppen, hij is de man wie hij is en zal nooit veranderen..dan kan het ook niet zo tegenvallen. Maar hij blijft je vader, ondanks alles en er kan zomaar een dag komen dat ie er niet meer is en als je op zo'n manier uit elkaar bent gegaan en nooit afscheid hebt genomen kan je je rest van je leven meedragen. |
| Quote |
| Even Zo schreef op: 08-01-2013 15:22:22 |
Ikke zou jij dat ten alle tijde doen? ik heb zoveel met hem mee gemaakt het is niet makkelijk en dan ben ik weer de gene die het moet doen mijn man zegt dat hij hem al lang had laten barsten jaren terug.. Maar ik bn altijd TE goed en nu gebeurd er iets kleins en hoor ik van hem nooit niks meer eigenlijk te belachelijk voor woorden toch ? |
| Quote |
| Ikke schreef op: 08-01-2013 15:25:29 |
Ik weet niet wat er precies allemaal heeft afgespeeld maar ik heb anderhalf jaar geen contact gehad met mijn eigen moeder. Overigens niet mijn keuze maar meer door toedoen van familie en haar ziekte en het overlijden van mijn pa. Uiteindelijk weer contact met haar en ik ben er blij om. De pijn wat ze mij en mijn gezin heeft aangedaan blijft maar ik moest er niet aan denken dat ze er ooit niet meer zou zijn en we geen afscheid hadden kunnen nemen. Ze blijft wie ze is, licht ontvlambaar en een moeilijk persoon maar ze blijft ook mijn moeder. Ik probeer gewoon te accepteren wie ze is en ik weet ook dat ze nooit zal veranderen. Hier moet het contact ook van mijn kant komen , alle initiatieven eigenlijk. |
| Quote |
| Ikke schreef op: 08-01-2013 15:28:15 |
Ik moet er trouwens wel bijzeggen dat ik nooit afscheid van mijn vader heb kunnen nemen. Hij
was in een coma toen hij stierf dus de gedachte dat ik ooit mijn moeder ook zou moeten verliezen en
nooit meer wat gezegd zou kunnen hebben of een knuffel hebben kunnen geven speelde hier ook erg
mee! |
| Quote |
| Patriciia* schreef op: 08-01-2013 15:53:13 |
Ik zou het niet doen... Hij heeft die keuze gemaakt dus hij mag het ook goedmaken. Maar ik ben dan
ook een stijfkop  |
| Quote |
| Mieps01 schreef op: 08-01-2013 16:04:07 |
Eerst bedenken wat je dan van het contact wilt. Wat zoek je? Brengt het iets positiefs of zuigt het contact je leeg. als je contact kunt hebben zonder verwachtingen dan zou je het kunnen doen..als het je leegzuigt zou ik het zo laten. als jij al eerder hebt gepost hierover? ( want dat denk ik) dan wordt je vader nooit de vader en opa die jij zoekt. Dus ik denk dat je dat eerst los moet kunnen laten voordat je contacgrebbengrebben |
| Quote |
| Ikke schreef op: 08-01-2013 16:04:39 |
Zo dacht ik eerst ook hoor, in het begin deed ik nog moeite maar aangezien mijn dochter ziek werd had ik mijn energie wel ergens anders voor nodig en stopte met contact zoeken en zei in een mail je weet me te vinden ...maar anderhalf jaar niks hoor van haar kant.. en ik heb er enorm verdriet van gehad. Dus toen toch maar weer een poging gedaan en toen hapte ze toe. En sindsdien zien we elkaar weer veel.
|
| Quote |
| Mieps01 schreef op: 08-01-2013 16:04:41 |
Contact kunt hebben..was het laatste wat er moest staan |
| Quote |
| Even Niet schreef op: 08-01-2013 16:08:58 |
Weet je wat het is ik kan er niet veel over uitwijden maar er is veel gebeurd. hij is jaren alcoholist geweest, en daar door heb ik veel meegemaakt met hem. hij is daar door meer kind geworden en heeft mij in de moeder rol geplaatst terwijl ik nog maar 11 was daarna veel verzwegen en gedaan. ik heb altijd al die jaren alles geslikt en er werd nooit nergens over gesproken alleen maar zonder waardering verder gegaan. nu ben ik een beetje verander sinds ik moeder ben, ben ik moeder van ons kind en niet meer van hem. en nu zei hij tegen mij dat ik naar een verjaardag moest komen van een zus ik heb alles geprobeerd maar het lukte me niet om oppas te regelen en dat heeft mijn man via sms laten weten (zelf belt of smst hij nooit, vraagt nooit hoe het met ons is) en we hebben nooit niks meer gehoord. normaal als vader zijnde bel je dan toch een keer of sms je ? ik ben het zat om altijd moeder te spelen en hij de zielige ik! k heb verdriet huil heel de middag al maar ik laat wel weer over me heen lopen als ik de stap zet goh wat is dit moeilijk gevoel en verstand gaan niet altijd samen! |
| Quote |
| Even Niet schreef op: 08-01-2013 16:13:07 |
mieps dat klopt geloof dat het heette ' elke dag hoop ik dat hij me belt' maar helaas heeft hij nooit niks meer laten horen en het ging goed maar nu doet het me gewoon pijn! ook omdat mijn dochter zo mooi en bijzonder voor mij is en hij dat niet met ons wil delen... om duidleijk te zijn zuigt het contact mij echt leeg het geeft/brengt mij niks! alleen ga ik er elke week naar toe, er word dat bijna niks gezegd hij is dat wel met mijn dochter bezig maar hij belt of sms of komt nooit naar ons. weet niks van ons. het is moeilijk |
| Quote |
