Mama-life
| Nicole_mv_tatum_en_r enske schreef op: 19-12-2012 09:43:26 |
Soms word ik niet goed van mezelf, ik huil echt werkelijk bij alles! En dan met name wat met mijn
jongste dochter te maken heeft, dan is het het ergste! Afgelopen vrijdag bijvoorbeeld, hadden ze hun allereerste streetdance-voorstelling. Ik ging er echt vanuit dat Renske dit niet zou durven, zeker nadat ik zag hoeveel mensen er kwamen kijken en dat in een veel te kleine ruimte. Daarbij was ze ook nog es de kleinste en jongste van de hele groep. Maar ze heeft me zo verbaasd! Ze begon er flink op los te dansen! En nog goed ook! En dat nog wel 4 dansjes! Ik kon het gewoon niet droog houden! Ik vond dit zo geweldig dat die kleine meid dit durfde! Zo ontzettend trots ben ik dan. En vanmorgen breng ik haar naar de peuterspeelzaal. Ik wist dat 1 kindje afscheid ging nemen, maar daar was Renske wel een beetje blij mee want dit kindje mocht Renske niet zo omdat hij alttijd aan haar zat en haar plaagde. Maar nu kreeg ze ineens te horen dat haar allerbeste vriendinnetje ook afscheid ging nemen vandaag! De teleurstelling was van haar gezicht te lezen! Ik zei al meteen dat ze haar met zwemmen nog altijd zou zien. Maar ook toen weer, tranen prikte weer in mijn ogen. Doet me dan zo'n verdriet als ik haar teleurstelling zie. Wetende dat ze zich enorm vastklampt aan 1 kindje en dat juist dit kindje naar de basisschool gaat. En zo zijn er nog wel meer dingen, en vaak de stomste dingen waarbij ik echt in huilen kan uitbarsten. Ik moet dan zo inhouden! Want ik wil niet overkomen als zo'n emo-muts! 1x ging Renske met tegenzin naar de peuterspeelzaal, gelukkig was mijn man erbij zodat ik op tijd weg kon lopen. Want ik begin meteen te janken als ik zie dat ze niet wil! Maar bij Tatum heb ik dit niet. Komt denk ik wel omdat ik weet dat zij zich heel goed red, ze is gewoon heel zelfstandig en maakt ongelooflijk makkelijk vriendjes. Renske hangt gewoon nog heel erg aan mij, heeft heel veel moeite met contacten en nieuwe omgeving, daardoor zal ik me dit denk ik veel meer aantrekken. Maar zijn er nog meer hier die net zo emo-mutsen zijn als mij? Ik hoop namelijk niet dat ik echt zo erg ben als dat ik denk! |
| Quote |
| Janneke schreef op: 19-12-2012 09:46:16 |
Heel eerlijk denk ik dat je kinderen dit voelen en je het ze op deze manier heel moeilijk
maakt  |
| Quote |
| Myself schreef op: 19-12-2012 09:46:56 |
Ja, ik ben ook wel zo. Baal er op momenten ook flink van, want heb het gevoel dan juist zo zwak over te komen, terwijl ik dat dan niet wil en ook echt wel mijn eigen gevoel en mening over dingen heb. Alleen die komen er dan niet meer goed uit  .Een ander zei tegen me dat is toch juist ook een vorm van sterk zijn, je emotie te durven laten zien?! Tja, zo had ik het nog nooit bekeken eigenlijk en zo voelt het toch ook niet echt. |
| Quote |
| Kim Mv J En B schreef op: 19-12-2012 09:48:25 |
Owwwwwwwww ja hoor... Ik herken het.. Ik huil om de meest rare dingen.. Hahahaha lekker laten gaan meid.. Opkroppen word je ook niet vrolijk van.. |
| Quote |
| Janneke schreef op: 19-12-2012 09:49:22 |
Maar wat denk je dat je kindrren denken als dit met grote regelmaat gebeurt? |
| Quote |
| Nicole_mv_tatum_en_r enske schreef op: 19-12-2012 09:50:43 |
Janneke dat zou misschien kunnen, maar ik kan er niks aan doen???? Hoe hou ik het tegen?? Myself mensen om mij heen vertellen mij ook altijd dat je beter kunt huilen dan alleas opkroppen. Maar ik vind wel dat er grenzen zijn, ik wil niet overal bij huilen! Ben echt overgevoelig sinds ik kinderen heb!  |
| Quote |
| Myself schreef op: 19-12-2012 09:53:12 |
Nou, bij mij moet je het niet zien dat ik volop in een huilbui ben hoor bij momenten van de
kinderen. Wel voel ik de tranen branden bij musicals, uitvoeringen van gym ed. Dus tis niet zo dat ze het heel veel meekrijgen, dat voorkom ik wel. Maar als er iets afspeelt binnen relaties met familie of vrienden wat ik niet leuk vind, waar ik me niet eerlijk behandelt voel, kan ik echt wel even uit het lood geslagen zijn. |
| Quote |
| Mafkees schreef op: 19-12-2012 09:54:22 |
ik herken het ook hoor! ik ben ook snel in tranen als het mijn kinderen aangaat. de kerstvoorstelling op school....mijn zoon als schaap  ik ben
ontroerd en pink een traan weg hoor!ook als er 's ochtends tegen me gezegd wordt dat ik de liefste mama ben, tja..dan raak ik ook ontroerd. ben trots, mega verliefd op ze...ze raken me echt. en daardoor laat ik vaker tranen dan vroeger vloeien. mag toch? |
| Quote |
| Janneke schreef op: 19-12-2012 10:01:53 |
Misschien zit ik er helemaal naast en correct me if I'm wrong! Ik heb het idee dat Nicole ergere vormen bedoeld als de rest van jullie omschrijven. Iederen mama kan de tranen voelen prikken van trots/blijdschap, maar als je echt overal om moet huilen vraag ik me echt af wat er in het koppie van je kind omgaat. Ik ben opgegroeid met een tegenovergestelde moeder en dat is ook niet goed hoor |
| Quote |
| Myself schreef op: 19-12-2012 10:04:53 |
Laat ik de tv als voorbeeld nemen voor jou Janneke  Het drama in Amerika met al die neergeschoten kindjes, tranen in mijn ogen en huilbui wegslikken. All you need volgende week? Zet de tissues maar klaar. Ik heb de indruk dat niet iedereen dat heeft en ik dus sneller emo ben. Of is dat normaal en heeft iedereen dat? |
| Quote |
| Anon schreef op: 19-12-2012 10:05:27 |
Wat een fijn topic nicole! Meestal is hetnkommer en kwel rondom renske en nu lees ik vooral liefde,
trots en bescherming. Ik snap de reactie van janneke wel als zij zegt dat dit misschien ook wel van
invloed is, maar dit is jouw kracht en daarmee ook jouw valkuil. Wees trots op deze kracht en laat
een ander jouw helpen om niet in de valkuil te trappen, maar er om heen te lopen...deze emotie hoort
bij jou en dat mag. Hoeveel moeders lopen niet huilend de school uit op de eerste dag van hun
kind... Loslaten doet pijn, dan mag je huilen. Als je kind ziek is, wil je dat toch graag van hem
overnemen, kom niet aan mijn kind want dan kom je aan mij.... Allemaal emoties die ieder ouder
herkent! Niks geks aan! |
| Quote |
| Snuitje schreef op: 19-12-2012 10:07:58 |
Ik ben ook zo emo als de pest. Maar dit heb ik sinds ik zelf kinderen heb. Ik kan al huilen als iemand een staande ovatie krijgt haha. Of als mensen in koor een kerstliedje zingen. |
| Quote |
| Mafkees schreef op: 19-12-2012 10:09:56 | ||
Whahaha, sorry lach je niet uit, maar dat heb ik dus ook. vanochtend op school een kerstkoor, mooi met lampjes aan, mooi liedje...en dan moet ik ook al slikken. best raar eigenlijk... | ||
| Quote |
| Bepje schreef op: 19-12-2012 10:12:16 |
Ik denk niet dat er iets mis met je is. De ene heeft dan nu eenmaal sneller dan de ander en omdat
het een kind is waarbij niet alles vanzelf gaat en het is ook nog eens je jongste, laatste voor nu,
zitten de tranen misschien wel eens los. Ik denk dat je je er niet te druk over moet maken en er
niet teveel op moet letten anders heb je daar ook nog stress van wat helemaal niet nodig is. |
| Quote |
| Mootjemvstijn_daan schreef op: 19-12-2012 10:12:43 |
Ik herken het ook. Sinds ik kinderen heb huil ik om de gekste dingen. Ik kan het ook niet tegen
houden. |
| Quote |
| Jen9 schreef op: 19-12-2012 10:12:47 |
Nee, niet om dat soort dingen.. Ik kan wel erg slikken, en soms ook volschieten bij een liedje wat
me ineens raakt, of beelden op tv, nu bij serious request bijvoorbeeld... |
| Quote |
| Janneke schreef op: 19-12-2012 10:12:56 |
Ik vind dat er in de andere topics van nicole ook zeker liefde voor haar kinderen terug te lezen is
 En tuurlijk herken ik dit ook. Ik heb ook wel eens met tranen in mijn ogen buiten de school gestaan, maar ik probeer dat wel buiten de school te doen. Als Renske verdrietig is en niet naar school wil en Nicole huilt met haar mee zal Renske niet denken ach mama is verdrietig omdat ik het moeilijk vind om op school te zijn, maar zie je wel het is hier vreselijk mama moet er ook van huilen. Nicole wat zeg je tegen Renske als je huilt van trots over haar opvoering? Dat lijkt me in ieder geval heel belangrijk. Ik snap dat je hier niks aan kunt doen, maar benoem dan wel dat je zo ernorm trots op haar bent en ze het zo mooi gedaan hebt dat je huilt van blijdschap. |
| Quote |
| Jess schreef op: 19-12-2012 10:27:02 |
haha ik herken het ook, wat stom eigenlijk! ik zorg wel dat mijn kids het niet merken. zo dacht ik dat ik tranen met tuiten zou huilen als ik haar voor het eerst naar school zou brengen, maar nee hoor, ik had nergens last van... maar als ik bambi met d'r kijk lopen de tranen over me gezicht... stom he? het viel me nog mee dat ik gister bij de kerstviering van school niet moest huilen! maar dat kwam denk dat ik haar niet goed kon zien. ja emo-muts hoor ik ook wel bij, maar laat het zo min mogelijk aan me kinderen merken want wil niet dat hun voor "niks" moeten huilen  |
| Quote |
| Anoniema schreef op: 19-12-2012 10:32:01 |
ik ben ook een jankerd. Ik probeer t te verbergen voor de kinderen, zeker als ze ergens een optreden
oid hebben, want ook al is t van trots ...mijn ma deed t vroeger ook en ik schaamde me daar altijd
voor. En t laatste wat ik wil is dat onze kids zich schamen voor mij |
| Quote |
| Nicole_mv_tatum_en_r enske schreef op: 19-12-2012 11:11:19 | ||
Ik huil niet met Renske mee, dan ben ik er voor haar en hou me echt groot en moet zeggen dat lukt nog wel. En probeer ook echt te voorkomen dat ze me ziet huilen. Zoals het voorbeeld op de peuterspeelzaa was ik dus blij dat mijn man erbij was zodat ik snel afscheid nam en weg kon zodat ze mijn tranen niet zag en buiten laat ik ze dan rijkelijk vloeien, daar is dan geen houden aan. En zoals die voorstelling dan lopen de tranen over mijn wangen en denk best wel dat de meiden dat gezien hebben maar ondanks dat heb ik een lach op mijn gezicht en juich ze toe en doe mijn duimen omhoog zodat ze weten dat ik trots op hun ben en naderhand zeg ik hun dit ook. Dus denk niet echt dat ze het idee hebben dat ik dan huil van verdriet, maar meer van ontroering en omdat je trots bent. maar ik ben wel blij om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik schaam me er wel es voor. Ik kan ook heel moeilijk mijn verhaal doen over Renske, dan schiet ik ook meteen vol, terwijl ik dit veel liever rustig en duidelijk aan iemand vertel. Maar dat lukt gewoon niet. | ||
| Quote |
| Peppa schreef op: 19-12-2012 11:13:11 |
Ik vind dat er een soort van balans moet zijn wanneer je wel en niet huilt waar je kind bij is.
Bijv. als er iemand ernstig ziek is of overleden mag je best je verdriet laten zien en dan kan je
dat ook uitleggen. Maar als je kind in het ziekenhuis ligt dan vind ik dat je sterk moet zijn want
anders raakt het kind alleen maar meer overstuur. Snap je wat ik bedoel? Verder ben je gewoon een
top moeder als ik het allemaal zo lees. |
| Quote |
| Nicole_mv_tatum_en_r enske schreef op: 19-12-2012 11:16:28 |
Ik snap je helemaal peppa en die balans probeer ik ook zeker te houden. Ik wil niet dat mijn
kinderen later terug denken aan mij als een jankerd. Maar zo erg is het gelukkig nu ook weer niet.
Maar op sommige momenten dat je echt denkt van, moet ik daar nu om huilen?? Tja dan snap ik mezelf
even niet hihihi Zo zie ik er ook tegenop om over een half jaar afscheid te moeten nemen op de peuterspeelzaal. Ja Renske neemt afscheid maar zelf zie ik het dan ook zo. Ben daar dan toch ruim 3 jaar gekomen en dat is iets dat je afsluit, weet nu al dat ik het dan niet droog ga houden hahaha en daar zie ik nu al tegen op. Nog meer dan de eerste schooldag van haar, erg he! haha |
| Quote |
| Krumelke schreef op: 19-12-2012 11:41:54 |
herkenbaar, maar inderdaad probeer balans te maken tussen laten zien dat ik verdriet heb of juist
enorm gelukkig voel en t gewoon vertellen dat ik me zo voel. hier nog aan de bv dus gas de hormonen al de schuld. we zijn gewoon allemaal intens gelukkig met onze kids en daarom emo...heerlijk toch. |
| Quote |
| Caithy schreef op: 19-12-2012 12:39:58 |
Het hangt ook af of je er over praat! vooral met je jongste herken ik dit wel, dan zeg ik ook dat ik
hartstikke trots op hem ben en dat ik zo blij ben dat ik moet huilen! Of dat ik haar teleurstelling snap. Het is niet erg om emoties te tonen, als is het wel in combinatie met het benoemen ervan! |
| Quote |
| Peppa schreef op: 19-12-2012 12:56:51 |
Nicole, mijn kleine meid neemt morgen afscheid van de peuters! Na de vakantie gaat ze naar de
kleuters. Dus ik begrijp je goed! Zucht...nooit meer naar de peutertjes... |
| Quote |
| Janneke schreef op: 19-12-2012 13:21:46 | ||
Deze post komt al heel anders over dan je eerste en daarom zei ik al correct me if I'm wrong. | ||
| Quote |
| Janneke schreef op: 19-12-2012 13:25:02 | ||
Ik denk dat je hier zeker niet de enige in bent, gelukkig liggen mijn kinderen in bed met all you need Ik denk dat ik de openingspost wat anders opgevat heb dan bedoeld. | ||
| Quote |
| Satekroket schreef op: 19-12-2012 18:31:35 |
Ik vind het helemaal niet iets om je voor te schamen. De meeste mensen hebben juist problemen omdat
ze hun gevoelens niet kunnen uiten. Ik huil ook wanneer mijn zoontje van 6 bij teakwondo een stuk hout doormidden kan schoppen en al de groene band krijgt! Ik vind ook niet dat er situaties zijn waar je mag huilen en waar je niet mag huilen. Je huilt wanner je huilt toch. En ontroering is toch mooi. Gewoon bij je gevoel blijven hoor. Ik jank de laatste tijd heel wat af (helaas niet alleen van ontroering maar ook van verdriet) sommige mensen voelen zich hierdoor ongemakkelijk. Ik benoem dan mijn gevoel zodat het duidelijk is waarom ik huil. Ach lekker door huilen hoor. Het zijn toch je kinderen, je bloedjes. Ik kan al huilen wanneer ik lees hoe goed ze durfde te dansen. Zie het helemaal voor me. |
| Quote |
| Worteltje schreef op: 19-12-2012 18:53:10 |
Heel erg herkenbaar, ik had t vroeger al als mijn 2 jaar jingere zusje een marjorettevoorstelling
had. Ik heb mkj wel laten gaan in het zhs, trok het echt niet meer en heb niet de indruk dT Layla er ooit last van heeft gehad. Ik ben ook maar een mens. Louisa moet altijd lachen om mij en zegt moet je weer huilen mama. Ik kan voor de volle 100% zeggen dat ze, nu ze 16 zijn, niet terug kijken op een altijd huilende mama maar datdat kwam omsat ik superveel van ze hou en zo trots op hun was/ben. Dat zeggen ze nu zelf namelijk, dat het helemaal niet erg is dat ik overal om moest huilen. |
| Quote |
| Made schreef op: 19-12-2012 19:01:10 |
Ik heb dit ook sinds ik een kind heb. Echt jankbuien niet (dan moet er echt iets zijn), maar kan al een traantje wegpinken bij bv een sinterklaasoptocht Over 3 maand gaat Demi van de psz naar de grote school....zie er nu al tegenop, omdat ik daar heel hard mn best voor moet doen om daar niet te gaan janken, zowel bij de psz als de eerste dag op haar nieuwe school  |
| Quote |
