Tik Tak

 “Tik tak”

 

De biologische klok, mijn biologische klok, die tikt.

Ik geloofde het nooit zo, dat je dat ook echt zo kon voelen.

Na mijn mooie wonder ben ik nog eens zwanger geraakt.

Het eindigde in de 14^e week in een miskraam.

Daarna raakte ik eerst in een medische en daarna in een relationele achtbaan.

Tijd om te beseffen dat er dan geen tweede wonder zou komen, dat was er amper.

Met de verhuizing die volgde na de relationele achtbaan, heb ik alle baby en peuterspullen zo meegenomen, niets uitgezocht of weggedaan, dan kon ik niet.

Ik had een andere achtbaan te doorleven en daar kon de kinderwens, of het afsluiten van die kinderwens op dat moment, niet meer bij.

Alles is keurig naar mijn nieuwe zolder verhuisd.

Dat zijn veel dozen.

En die stapel groeit nog steeds, telkens wanneer mijn eerste mooie wonder iets te klein is, of er niet meer met bepaald speelgoed gespeeld wordt, gaat er weer een doos naar zolder.

 

Dan ontmoet ik een nieuwe man, een die vanaf het eerste begin mij goed laat voelen, die mij het gevoel geeft bijzonder te zijn en mij de ruimte geeft om bijzonder te blijven.

Dat gevoel groeit nog altijd.

Omdat we niet samenwonen is het niet logisch om het over een kinderwens te hebben.

Toch heb ik het erover.

Hij snapt mijn wens, maar deelt die op een ander manier.

Hij wil eerst samenwonen en dan pas verder kijken.

Logisch, maar voor mij nog niet duidelijk.

De gevoelens die ik heb, deelt hij, maar op een andere manier.

 

Dan ga ik nadenken.

Biologische klok.

Tja, wat is dat, hoe voelt dat?

Dat voelt als iets wat niet te omschrijven is, dat is een gevoel.

Als gevoelsmens zijnde probeer ik daar toch mijn woorden voor te vinden.

Ik ga kijken naar de mensen om me heen.

De dingen die ik zie.

 

We gaan een dagje uit naar Scheveningen, ik zie mensen met kinderwagens, baby’s, peuters en kleuters.

Wil ik dat echt nog eens?

Wil ik echt weer voordat ik de deur achter me dichttrek om weg te gaan eerst een kinderwagen, kinderzitje, luiertas met extra luiers, kleding eventuele voeding, speentjes etc. bijeen gaan zoeken en inpakken voordat ik wegrijd?

Wil ik echt weer plannen hoe het zit met de slaapjes, hapjes en schema’s?

Ik zie de moeders lopen met hun kinderwagen.

Ik zie niet de gezichten, ik zie alleen het totale plaatje en wat ik zou voelen bij dat totale plaatje.

 

Ik heb ruimte in mijn leven, ruimte in mijn hart.

Veel ruimte, veel liefde en veel te geven.

Ik ben een moeder en ook een moeder die ruimte heeft om een lieve moeder te zijn voor meer dan een kind.

Het is iets wat bij mij hoort, wat nu nog niet als “af” voelt.

 

Ik zie geen problemen bij het verschonen van een kind onderweg, een voeding mee te nemen, of borstvoeding te geven op plaatsen anders dan thuis.

Ook zie ik geen lastige perikelen, ik voel dat niet zo.

Ik heb een heerlijk en makkelijk geweldig kind gekregen, heb het nooit als zwaar ervaren.

Vermoeiend?

Ja, soms wel.

Maar dat vind ik niet per definitie aan een kind verbonden die vermoeidheid.

Soms zijn de dingen gewoon even zwaar, vermoeiend en lopen ze niet zoals je gepland had, maar of dat nu perse verbonden is met het ouderschap?

 

Wat ik wel zie, voel en beleef is het prille, tere nieuwe leven wat nog redelijk blanco in de wereld staat.

Wat alles moet gaan ontdekken en waar ik dan deel aan mag nemen, ik mag meeleren, meebeleven en mag mijn kind laten zien, proeven en ervaren hoe de dingen zijn.

Ik mag mee op de reis die het zal gaan maken van het ontdekken, het verwonderen en het opgroeien en de wereld op een andere manier te gaan bekijken dan dat we nu doen.

 

Ik heb dat elke keer weer als zo ontzettend bijzonder, leuk en vernieuwend gezien en ervaren.

De gebroken nachten, die waren er echt wel.

Maar toch, hoe clichematig het ook mag klinken, als ik dan de volgende ochtend met dikke ogen van de slaap weer aan een nieuwe dag begon en ik dan over de rand van het ledikantje kon kijken en daar wachten me dan twee mooie blauwe ogen….

Zucht, weg is de ellende, hallo liefde!

De twee stralende ogen, vol verwachting naar een nieuwe dag, nieuwe belevenissen, daar kan geen vermoeidheid tegenop.

Dat houdt dan gewoon simpel weg in dat ik die avond wat eerder mijn bed in zal moeten duiken.

De energie, de liefde en de totale verwondering sleept mij overal weer opnieuw doorheen.

 

Het is zo lastig te omschrijven, maar ik geniet, nog altijd weer opnieuw, van de belevenissen van mijn kind.

De gedachtegang die hij heeft, de dingen waarover hij zich verbaasd en verwonderd.

Ik heb het heerlijk gevonden om me te mogen kijken hoe hij de dingen heeft geleerd en ontdekt.

Hoe ervaar je water, dat leerde hij mij en anderen om ons heen toen hij zelf  3,5 jaar oud was.

Hij liet een peuter van 1,5 jaar ervaren dat water toch wel iets heel geks was.

Je kon het zien, je kon het voelen, aanraken, proeven maar je kan het weer niet vasthouden.

Hij stond tussen twee werelden in, hij wist nog perfect hoe hij water had ervaren, hoe hij er over had na gedacht en hoe vreemd en fascinerend hij het vond.

Hij stond volledig in de wereld van dat kleine meisje, maar met de wetenschap van een “al” 3,5 jarige.

Dat specifieke ontdekken, dat is voor mij ook een belevenis geweest en dat is het nog steeds.

Hoe gek kan sneeuw zijn, iets waar wij snel aan voorbij gaan.

Hij heeft mij de wereld laten zien op zijn manier, waarin ik heb geleerd en nog steeds leer, hoe hij, ik en anderen de wereld kunnen zien.

Dat vind ik een absolute verrijking, om dat woord maar eens te gebruiken.

We leren van elkaar, we geven elkaar nieuwe invalshoeken en nieuwe belevenissen mee.

 

Ik heb het als een reis ervaren, en ervaar dat gelukkig nog steeds elke keer weer zo, om de dingen te zien zoals mijn kind dat ziet.

In zijn schoenen te staan van ontdekken, de dingen die hij mij laat zien en ervaren op zijn manier, zijn belevenis.

Dat zou ik nooit hebben willen missen.

 

Wij weten dat er maar een maan is die wij zien.

Hoe leg je dat een mannetje van 1,5 jaar oud die in de auto zit op weg naar opa en oma.

Hij stapt in en ziet de maan. Een paar kilometer verder ziet hij weer de maan en dat houdt hij de hele 100 kilometer vol naar opa en oma toe: “Mama, maam”.

Elke keer weer even enthousiast om de maan te zien.

 

Dat wil ik weer beleven, ik wil weer vol verwondering boven het ledikantje staan met dikke ogen van de slaap om die lieve lach te zien.

Om twee ogen op mij gericht te zien die mij vragen om mee te gaan op zijn of haar ontdekkingsreis.

Om mijn kind te helpen de wereld te verkennen en te begrijpen.

Te laten zien wat er allemaal is om te beleven, te voelen, te proeven en aan te raken.

Te laten voelen hoe sneeuw voelt, te laten ruiken hoe lekker een bloem kan ruiken, te laten voelen hoe vies, of juist heel lekker het kan zijn om met je handen door de modder te gaan.

 

Ik wil het zo graag allemaal nog een keer mogen meebeleven.

Nog eens meegezogen te worden in de wereld van een kind wat de wereld nog moet gaan ontdekken.

Het lijkt me heerlijk dat kleine lijfje te voelen als het zich overgeeft aan de slaap, het tevreden volle buikje te zien als het net gedronken heeft bij mij, de eerste hopeloze frustratie te mogen zien

als iets niet wil zoals je kind het bedacht heeft.

De eerste verhaspelde woorden te mogen horen.

De levensvragen die ze tegen gaan komen, de dilemma’s van het kind zijn.

 

Hoe lang moet ik nog mezelf overtuigen van iets waar ik niet van overtuigd hoe te worden.

Ik wil nog een keer moeder worden, ik wil deze reis nog een keer mee maken, delen met de mensen die me lief zijn, de man van wie ik zoveel houd meenemen in deze bijzondere tijd, hem het gevoel te laten voelen en beleven hoe mooi het is om je kind op te zien groeien, hoe bijzonder het kan zijn om ouder te zijn.

Hoe ontzettend bijzonder de band tussen kind en ouder kan zijn.

Hoe ontzettend veel woorden je kunt hebben, maar er geen woord  die de lading dekt voor het gevoel wat je kind je geven kan, zoals niemand anders dat kan.

Ja, mijn biologische klok tikt, sterker nog, het alarm gaat steeds harder en feller af…..

Ik ben inderdaad zwanger....
Alweer bijna uitgerekend haha.

deze is van 2 jaar geleden!!!
Ik wilde het wel nog heel erg graag, maar wist dat de kans dat het ooit zou lukken klein was.
Toen kwam deze zwangerschap als verrassing, in elke zin van het woord.
En wat zijn we er nog altijd ontzettend blij mee.
Een heel mooi en prachtig kado

Gaat erg hard ja...
Nouja, bijna uitgerekend...officieel 8 februari, maar ik weet dat het wat eerder gaat komen.
Nog een week of 7 max.
(valt dat onder bijna uitgerekend????, ik vind van wel, ik wil even heel optimistisch zijn ;-)))