Mijn kinderen worden niet gedrild hoor en zijn heerlijk zichzelf. Ik vind het heerlijk om met zijn alleen aan tafel te eten (en de kinderen ook). Mijn kinderen ergeren zich wel als er iemand blijft eten die zit te smakken, dan zeggen ze er echt wat van omdat ze dat zelf gewoon ook heel onsmakelijk vinden en niet omdat het niet netjes is.

Ik vind tafelmanieren niet het enige belangrijke. Zie het meer als onlosmakelijk verbonden met opvoeden. Net als je handen wassen na het toiletgebruik, handen wassen voor het eten. Van jongs af aan leren wij dit aan dus de kinderen voelen het niet als regels, het is gewoon zo en nu inmiddels  gewoonte geworden.

Heb vaak genoeg meegemaakt dat mijn kinderen in een restaurant de enige zijn die nog aan tafel zitten (zelfs na 2 uur). Ze vinden het totaal niet vervelend, maar vinden het wel raar dat anderen wel mogen spelen in een restaurant. In hun ogen doe je dat gewoon niet.

Dat spelen was hier weer snel afgelopen, ik voed zoveel mogelijk op volgens de: je maakt zelf keuzes maar dan kies je ook voor de gevolgen methode.

Dus je kunt gaan spelen, maar als ik beslis dat het het einde is van het eten dan gaat je bord weg en kies je er dus voor met honger op bed te gaan. Dat was na 2 keer dus over hier. Mijn dochter is een treuzelkont, die heeft juist weer de keuze gekregen: of sneller dooreten (lukt haar echt niet goed) of langer aan tafel blijven zitten. Maar zou ze van tafel lopen dan is het dus ook met honger naar bed.

Hier slijten dingen er dan dus op een andere manier in.

Weet je, het zijn idd dingen om mee te komen in de samenleving, maar ook dat is iets waar ik weinig waarde aan hecht. Ik ben een groot voorstander van rekening houden met elkaar, maar dan dus van 2 kanten. Ik geef ee nbeetje toe buiten de deur, de ander stoort zich wat minder buiten de deur.

En in mijn huis is het niet de samenleving en mag een ieder zichzelf zijn. Mijn man en kinderen maar ook alle gasten. En ik ben gek op die ontspannen bedoening. Vind het altijd wel grappig hoe mensen die altijd netjes eten hier toch over gaan op met de handen eten. Werkt dus ook 2 kanten op. Want wij zullen bij mensen die met mes en vork eten dat dus weer overpakken bij hen. Zo krijg je het beide mee. Maar merk ook best vaak dat mensen meegaan met de samenleving omdat het moet, en niet omdat het hun normen en waarden zijn... En dan denk ik wel eens: besta je voor de samenleving, of mag je ook nog een beetje jezelf zijn (en dan bedoel ik vooral binnen de muren van je huis).

Als je je goed voelt bij al die tafelmanieren dan moet je het ook zeker doen. In jou huis mag je leren hoe jij het prettig vind is mijn mening.

Quote mamami:

Heb vaak genoeg meegemaakt dat mijn kinderen in een restaurant de enige zijn die nog aan tafel zitten (zelfs na 2 uur). Ze vinden het totaal niet vervelend, maar vinden het wel raar dat anderen wel mogen spelen in een restaurant. In hun ogen doe je dat gewoon niet.

Hier weten ze dus dat beide kan. Sommige kinderen zullen aan tafel blijven zitten en anderen gaan lekker spelen. Moet allemaal kunnen is mijn mening.

al kom ik mogelijk in andere restaurants hihi

Mijn jongste kan ook niet goed blijven zitten. Ik maak de keus om dat tijdens het eten wel te verwachtn. Het is hooguit 30 minuten en hij zal in zijn leven wel vaker (en langer) moeten blijven zitten.

Ik let verder niet zo op een ander. Maar als hier een kindje meeeet en gaat zitten boeren, vind ik dat wel een tekortkoming. Nu zijn mijn kinderen ruim 5 en 8, als ze 2 zijn is dat wat anders.

Boterbloem kan me helemaal vinden in jou mening.
Hier ook 2 stuiterballetjes de jongste van 4 lukt het echt niet ik kan er een heel drama van maken dat ze als ze haar eten opheeft niet kan wachten tot haar oudste zus nogmaals opschept of haar middelste zus die altijd hele verhalen kletst maar nog geen hapje op heeft. Ik laat haar gaan maar dan moet ze wel klaar zijn met eten en als iedereen dan klaar is dan komt ze terug aan tafel en eindigen we.
Nou bij mijn ouders is dat not done maar wat wil je dan een kind wat klierend aan tafel zit nee liever niet hoor.
Ik zie mijn moeder dan echt kijken ze zegt er niets van maar haar blik en dan een zucht, mijn nichtje van 4 die blijft echt braaf zitten de hele maaltijd daar steekt mijn dametje dan best wel bij af op zo'n moment.
Maar ik kan zoiets van mijn dochter niet verwachten het is al heel wat dat ze nu blijft zitten tot ze alles op heeft dat heeft mij al 4 jaar gekost voor de tv eet ze eigenlijk het beste heeft ze de noodzaak niet zo van het steeds even willen staan en lopen.

Vaak eet ik alleen met mijn drie meiden of schuift papa tegen het eind even snel aan.
Het moet wel leuk blijven vind ik.
De oudste is ook al zo'n stuiterbel er valt elke maaltijd wel iets om ze kan niet stilzitten ja ik kan ze een tabletje geven zodat ze zich weer goed geconcentreerd kan richten op het eten maar dan eet ze gelijk ook weer minder omdat haar eetlust ervan afneemt.
Soms duurt het echt lang eer dat de middelste eindelijk eens klaar is met eten wij zijn dan allemaal al 10 keer uitgegeten.
Ze moeten toch echt wel proberen zoveel mogelijk hun bestek te gebruiken.
Telefoon nemen wij niet op het is gewoon even ons gezinsmomentje.
Boeren doen ze gelukkig hier niet.
Naar het toilet gaan tijdens het eten gebeurt hier ook niet soms heel af en toe de oudste kan het wel ophouden maar de jongste ja als zij echt moet dan mag ze nog even snel maar dan zeg ik er wel bij dat het niet netjes is tijdens het eten.

Quote Anna28:

[...] Maar doen ze dat dan ook daadwerkelijk?  Ik zie het niet als zeuren hoor, als ze het vroeg leren dan weten ze het gewoon en hoef je ze niet dagelijks te corrigeren. Tenminste hier dan. Tim is nu 1.5 en die weet heel goed dat hij op zn billen moet blijven zitten. Als hij gaat staan dan kijkt hij naar me en dan hoef ik vaak niet eens wat te zeggen. Of zijn voeten op tafel leggen, hij zegt zelf al: uh uh en haalt ze dan weg, zo grappig.  Ik vraag me af als je het thuis nooit hoeft te doen, doe je het dan wel ergens anders? Misschien wel als de kids wat groter zijn natuurlijk, maar zo klein (4-7 jaar) nog niet denk ik.  Maar geen idee hoor.

Ja, ècht wel! Ik bedoel meer dat na een dagje school en opvang ik niet ga zeuren over geen mes gebruiken of wiebelen... Pick your battle. Mijn kinderen aten met twee jaar met mes en vork. Kunnen snijden en smeren. Moet dat.? Nee hoor, in smeer en snij als ze dat vragen maar ze weten wel hoe het moet als ze ergens anders zijn. 

wij eten aan de salon tafel.
Gewoon omdat ik altijd alleen eet met de kids.
Me zoon zit wel gewoon in de eetstoel, en mijn dochter in haar stoel aan de salontafel.
En zodra we klaar zijn ( alle 3 ) dan pas gaan we opstaan.
verder ben ik niet streng, als me dochter iets niet lust dan hoeft het niet.
Heb soms kinderen gezien die kokhalzend der eten op zitten te eten want ze moeten eten.
Ik zie eten als wat leuks, en dat moet het ook blijven.
Moet niet al zuchten en kreunend aan tafel gedoe worden hoor.

---

www.facebook.nl/cupcakepie... voor een lekkere en mooie taart 

Consequent ben ik dan wel, misschien scheelt het dat ik bijna altijd wel alleen eet aan tafel ik ben dan zelf ook gewoon moe gewerkt al de hele dag ruzietjes gesusd en dan als het eten klaar is wil ik gewoon even gezellig bezig zijn. Toetjes is hier gewoon fruit dus ja dat vind ik dan weer wel zo belangrijk.
Als mijn man er is met eten en hij gaat heel streng zitten doen dan heb ik echt zoiets alsjeblieft even gewoon rust.


het is ook niet chaos hoor net klaar met eten en de meiden waren helemaal trots op de kerstboom die ze versierd hadden en ze hebben heerlijk gezellig gekletst oudste weer even gewezen op het feit dat de crisis nog niet zo erg is dat we geen bestek meer hebben. En de jongste die heeft iets van 3 keer van tafel gehold omdat ze steeds dacht dat papa al kwam maar helaas die laat nog even op zich wachten.

Hier hetzelfde als bij Sis. Als hij geen honger heeft of niet lust wat er ligt, dan eet hij het maar niet. Ik zal er niets over zeggen of aandringen. Als hij straks wat ouder is, zal ik hem wel uitleggen dat het gezond is enzo, maar dat snapt hij nu nog niet. 
Spelen of gooien met eten, is bord weg. 
Vanaf de allereerste dag van zijn leven, zit hij al mee aan tafel met ons, dus hij weet ook gewoon niet beter. We eten gewoon altijd aan tafel en altijd met z'n allen, zou niet bij hem opkomen om dat ergens anders te doen. 

Maar mijn zoontje eet ook gewoon heel graag en vindt het leuk aan tafel. Dat maakt 't natuurlijk wel makkelijker. We hoeven echt nooit tegen hem te zeuren

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes