voel me werkelijk soms zo waardeloos

ik weet niet waar dit onder hoort dus plaats het maar bij relatie, sorry als het verkeerd geplaatst is

Ik ben wel bang dat dit een lang verhaal gaat worden en mischien niet duidelijk, maar er zijn zoveel dingen die ik van me af wil schrijven dat het niet anders kan, ook hiervoor sorry

ik zal eerst mijn verhaal doen:
Dit jaar ben ik precies 14 jaar getrouwd en moeder van 4 prachtige kinderen. In die 14 jaar tijd heb ik veel meegemaakt met mijn man samen, we hebben vele wegen bewandelt en het is niet altijd makkelijk voor mij geweest en dan niet zo zeer onze relatie maar de omstandigheden er omheen. Alvanaf het moment  dat ik zwanger was van mijn eerste heb ik alles alleen moeten doen, omdat mijn man veel weg was voor zijn werk en heel druk was met zijn studie ( zijn beide jong getrouwd, ik was 19 hij 21). Dus alles kwam eigenlijk op mijn schouders terecht, dat is altijd ook zo gebleven zelfs na 4 kinderen.want nog steeds reist hij veel voor zijn werk en is het zelfs zo dat we in het buitenland zijn gaan wonen.
Ik heb me eigenlijk altijd een alleenstaande moeder gevoelt en heb het niet altijd makkelijk gehad en ik merkte ook wel wanneer het te zwaar voor me werd, want dan reageerde ik het op de kinderen af.
Ik ben dus ook een persoon die het alles voor andere overheeft omdat ik graag mensen wil helpen niemand wil kwetsen, dus sta ik altijd voor iedereen klaar en deed dat vaak ook met veel liefde en toewijding..Ik heb hierdoor wel hele goede relaties opgebouwd met mijn schoonfamilie, eigen familie en hele balngrijke vriendinnen.
Door het werk en studie van mijn man zijn we ook al binnen nederland vaak verhuist en moest ik elke keer weer een nieuw bestaan opbouwen en dat is me steeds weer goed gelukt, want ik heb geen moeite om snel contacten te leggen.
En nu dus ook weer naar het buitenland...het eeste jaar was ik zo druk bezig met alles een plek te geven, de kinderen te helpen hun plek te vinden. Dat is gelukkig allemaal gelukt en ik ben daar zo blij om. Alleen merk ik dat ik dit jaar veel moeite heb met het gemis van mijn familie en vrienden en diep van binnen neem ik het mijn man erg kwalijk.
Ik voel me de laatse paar weken zo diepongelukkig en heb het gevoel alsof ik niet de lucht binnen krijg die ik nodig heb, maar toch moet ik alles laten lopen zoals het hoort, want ik heb 4 kinderen. Mijn man weet van dit probleem en doet echt zijn best om het voor mij makkelijker te maken, maar ik merk dat dat niet voldoende is...het gemis is gewoon te heftig.
Daardoor reageer ik weer naar mijn kinderen op de verkeerde manier, ik mopper heel veel, kan echt letterlijk niks van hun verdragen.
En vandaag had ik dus een heel gesprek met mijn oudste dochter( is net 12 geworden.
We stonden in de keuken pizzaatjes te maken en ik kwam even terug op vanochtend, waar het dus weer fout ging met mij en de kinderen, en ze gaf aan dat ze soms niet wist hoe ze het voor mij makkelijker kon maken.
ik schrok zo erg van haar opmerking, omdat ik niet wil dat zij zich verantwoordelijk voelt voor mij, maar blijkbaar doet ze dat toch, heeft ze niet van een vreemde hoor, zo was ik ook al van jongsaf aan altijd het gevoel hebben om het iedereen naar de zin te maken.
Ik heb toen echt een heel diep gesprek met haar gehad, hoe trots ik wel niet op haar ben dat ze het zo goed doet op school, ondaks dat ze een vreemde taal heeft moeten leren en daarnaast ook nog frans en ze alleen maar zowat 9 en 10 haalt, dat ze zo zorgzaam is naar mij toe en haar 3 broertjes, dat ze zich echt niet schuldig moet voelen omdat ik mijn dag niet heb. Dat het niks met haar te maken heeft maar met mijn eigen gevoel, dat ze altijd bij  mij kan komen als iets haar dwars zit in wat voor staat ik ook op dat moemnt ben. Dat ze alles aan me kan vertellen, hoe fout het soms ook kan zijn ( dus dat zij iets doet wat niet goed is). Ik heb haar zo strak bij me gehouden en haar geknuffeld en haar tranen weggeveegd en gezegd hoeveel ik van haar hou en hoe dankbaar ik wel niet voor een dochter als haar
Dit heeft haar zo goed gedaan dat ze de rest van de dag met een grote glimlach rond liep en me steeds een knuffel of een kus kwam geven. Zij dacht dus al die tijd dat zij is verkeerd had gedaan, omdat ik steeds zo heftig reageerde op alles. Ik heb dit gelukkig uit haar hoofd kunnen praten. Maar het heeft me wel nog verdrietiger gemaakt omdat ik mijn kind verdriet doe en dat verdient ze echt niet. Want het is echt een schat van een dochter, maar oh zo gevoelig.

Wat ik gewoon zo graag hoop is dat dit gevoel bij mij minder zal worden en dat ik weer gewoon gelukkig kan zijn met mijn gezin.
ik weet niet waarom ik dit nu hier op schrijf, maar het heeft me al goed gedaan, want alleen al het verhaal neer tezetten heeft me een goed gevoel gegeven.

had een hele tekst getypt is het weg
maar goed wel lief van jullie meiden voor jullie knuffels.
Maar weet je wat het probleem juist is, de kinderen zijn niet eens het probleem, want ik kan gewoon ook al zijn ze thuis heerlijk op de bank liggen en tot rust komen zonder dat zij mij storen, zelfs de kleine van net 2 komt heerlijk bij me liggen en gaat tv kijken.
Het is echt gewoon mijn eigen gevoel waar ik tegen aan loop en het ergste is dat ik dit bijna met niemand bespreek omdat ik niemand ongerust wil maken. Mijn zussen en zo die maken zich al zorgen om het feit dat ik zo ver ben en ik ben altijd vrolijk als ze bellen om hun niet nog ongeruster te maken. Dus ik hou de schijn heel erg op dat ik me helemaal happy voel en zo en dat zet nog meer druk op me lijkt het wel.
Wat ik wel erg heb en dat is echt iets wat ik wil veranderen, maar helaas lukt me dat steeds niet en dat is dat ik mijn verwachtingen naar de kinderen echt heel hoog is. Ik heb dat heel erg en dat is niet altijd leuk voor ze en ook niet voor mij.
Ik ben wel een open boek voor ze en ze weten me wel altijd te vinden als hun iets dwars zit en we hebben echt vele momenten dat het ons tijd is en dat we ok echt tijd geven aan elkaar en daarnaast doe we ook veel samen als gezin en ik merk dat dat wel gewaardeert wordt door hun, maar daartegen over verwacht ik ook wel veel van ze en dat is niet altijd eerlijk van mij.
want door mijn hoge verwachtingen gaan er wel eens dingen fout en dat neem ik dan erg hoog op en daar kan ik dan zoooo van balen
Gelukkig praten we ook veel met elkaar en praten we dingen uit en leg ik hun ook uit waarom ik zo gehandelt heb en dat ik ook wel een fout ben.
maar ik merk dat het me gewoon dwars zit en dan baal ik weer van mezelf en neem ik mezelf dingen kwalijk en zo draai ik het rondje rond.
Mischien wil ik gewoon teveel en verwacht ik gewoon teveel van zowel mezelf als de kinderen. Maar hoe verbreek ik dat?

---

Weet wat je zegt maar zeg niet alles wat je weet.."