Bipolair

Bij mij man is 1 jaar geleden de diagnose bipolair vastgesteld. 2 jaar terug kreeg hij rond oktober een enorme breakdown. En verloor zijn baan. Hij zat er echt helemaal doorheen. 
De huisarts stuurde hem door richting de psychiatrie en er werd een depressie vastgesteld.
Deze werd behandeld met anti-depressiva en gesprekken. Het ging niet snel beter met hem. 
Hij zat werkelijk waar in een heel diep dal. 
5 maanden later leek het weer beter te gaan. Hij was opgewekt. Maar dit ging tot het uiterste. Hij sliep nauwelijks, nam ondoordachte beslissingen, heeft de relatie verbroken, gaf veel geld uit. Uiteindelijk resulteerde dit in een psychotische manie. Het wa sniet zo dat hij dacht Jezus of Madonna ofzo te zijn, maar hij was wel redelijk de realiteit uit het oog verloren moet ik zeggen.
Ik had geen flauw idee wat me overkwam. Gelukkig hebben de maatschappelijkwerker en psychiater het gauw doorgehad en de medicatie veranderd naar een combi van lithium en seroquel. 

Sinds die tijd gaan we de berg weer op gelukkig. De dalen zijn minder diep en die pieken minder hoog. Mijn man heeft in het afgelopen jaar heel wat inzicht gekregen in zijn ziektebeeld. En ik ook. Veel gegoogled en gelezen. Hij doet nu zelfs mee aan een wereldwijd onderzoek naar bipolairiteit.

Het UWV heeft beslist dat hij weer aan het werk moet. Ik ben benieuwd hoe het gaat. Mijn man kijkt er naar uit, maar ziet er ook tegenop. Logisch! 

Bipolair (manisch depressief) kenmerkt zich door de hoge pieken en diepe dalen. "Normale" mensen hebben ook dagen/weken dat ze zich wat slechter of beter voelen maar bij een bipolaire stoornis is dit zo uit balans dat vaak er problemen voordoen op het relationele gebied, op het werk, in de sociale kring. Het belemmerd je gewoon in heel je doen en laten en legt een zware deken op je leven.
Ik heb de afgelopen jaren vaak op het punt gestaan om weg te gaan met mn kind. Omdat ik dacht dat het nooit beter zou worden en ik mijn kind schade aan zou doen door te blijven. Maar als ik weg zou gaan zou ik mijn kind ook schade aan doen door de scheiding etc. Ik stond echt in tweestrijd wat te doen. 

Het afgelopen jaar zie ik zoveel vooruitgang. De slechte dagen zijn enorm in hoeveelheid en intensiteit afgenomen. Geen manie meer gehad sinsdien. Mijn man slikt trouw zijn medicatie. Ook als hij zich goed voelt. Ik ben zo blij dat ik gebleven ben en we het samen gered hebben. Ik weet dat we er nog niet zijn, maar de hordes die we nu al overwonnen hebben. Ik ben er best trots op.

Zo dat lucht op. Even mijn verhaal kwijt.

Ik maak me wel een beetje zorgen om mijn kleine jongen. Het bipolaire stoornis is natuurlijk wel voor een groot deel genetisch bepaald en dus erfelijk. 
Deels wordt het ook wel bepaald door omgevingsfactoren. Nu is het zo dat mijn man is opgegroeid in een "gezin" waar er sprake was van ernstig geestelijk, lichamelijk en seksueel misbruik. Ik heb het idee dat dit heeft meegespeeld in het ontwikkelen van dit persoonlijkheidsstoornis. Gelukkig kunnen wij onze zoon wel een liefdevolle, warme en veilige jeugd geven. 

Zijn er hier ook dames die in hun directe omgeving iemand hebben die lijdt aan het bipolaire stoornis? Misschien kunnen we ervaringen en tips uitwisselen.